Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες μέρες. Μου φαίνεται ότι καθιερώθηκαν για να υπενθυμίσουν την αποτυχία του κόσμου σε παγκόσμια θέματα. Κι αν γράφω τώρα με αφορμή αυτή την παγκόσμια ημέρα, είναι απλά για να καταθέσω κάποιες λέξεις μιας γυναίκας που διψάει όχι για την εξάπλωση του φεμινισμού αλλά για την αποδοχή της γυναικείας φύσης, αυτής που υπάρχει στην καθημερινή ζωή.

Δεκάδες γυναικείες οργανώσεις ανά τον κόσμο, διαδήλωσαν, διαμαρτυρόμενες για την εκλογή Τραμπ. Στο δυτικό κόσμο, ένας «nasty» πλανητάρχης, υφίσταται την παγκόσμια γυναικεία διαμαρτυρία για το αυτονόητο, την ίση μεταχείριση της γυναίκας, αφήνοντας κατά μέρος οποιοδήποτε σεξιστικό υπονοούμενο ή δημόσια θέση που θα προκαλούσε την υποβάθμιση του ρόλου της.

Κι αν η σημασία της πολιτισμένης Δύσης εξαπλώνεται και στην Ευρώπη, η γερμανίδα υπουργός γυναικείων υποθέσεων της χώρας, προωθεί νομοθεσία που θα ενισχύει την ισότητα στους μισθούς ανδρών και γυναικών. Αν αυτό πρέπει να απεικονιστεί με αριθμούς, στο 7% φτάνει η διαφορά στο μισθολογικό ύψος ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Να λοιπόν, που η γηραιότερη ήπειρος γνωστή για το Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση, λησμονεί αυτονόητες αξίες της ανθρώπινης φύσης και διαιωνίζει το διαχωρισμό των φύλων.

Και ναι ο κόσμος μας δεν πρέπει να υφίσταται αν δε συνυπολογιστεί και ο Τρίτος Κόσμος και όσα εκτυλίσσονται σε αυτόν. Η ανθρωπότητα δε θα αλλάξει ποτέ αν εγκλωβιστούμε στην άποψη ότι ο Τρίτος κόσμος είναι απλά Τρίτος. 200 εκατομμύρια γυναίκες, σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή μέχρι και σήμερα. Η αυτονόητη ύπαρξη της γυναίκας, το δικαίωμα στη σεξουαλική επιθυμία και ικανοποίηση, η υπόστασή της σε αυτή τη ζωή εν τέλει, τελείται υπό το καθεστώς του φονταμενταλισμού και της ανδροκρατίας.

Ακόμα κι αν όλα αυτά μοιάζουν μακρινά παραδείγματα για τον υποβαθμισμένο ρόλο της γυναίκας παγκόσμια, ας τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας στην κοινωνία. Η καθιέρωση αυτής της στενόμυαλης θεωρίας για το διαχωρισμό των δυο φύλων κατέστρεψε όχι μόνο τις σχέσεις των ανθρώπων, τις απλές, καθημερινές, ερωτικές, αλλά απαξίωσε την πραγματική σημασία των αγώνων των γυναικών για τη διεκδίκηση του αυτονόητου. Υποβάθμισε το επιχείρημα ότι η βία κατά των γυναικών με όποιο τρόπο κι αν ασκείται, είναι σαν όλες τις μορφές βίας, ντροπιαστική και άδικη. Ότι η γυναίκα έχει το θεμελιώδες δικαίωμα να διεκδικεί την υπόστασή της όπως την ορίζει η ίδια. Ότι ακόμα κι αν το κάνει, κινδυνεύει να υποπέσει στην κατηγορία της γραφικής ψευτοφεμινίστριας.

Όμως, πρόκειται για πραγματικά δυο εξέχουσες υποστάσεις. Ο άνδρας και η γυναίκα είναι δυο ολότελα ξεχωριστά υπέροχα όντα που ο διαχωρισμός τους, τούς καταδίκασε σε εκατέρωθεν κατηγορίες, υβριστικά συνθήματα και μια συνεχή πάλη των ρόλων. Κι αν η γυναίκα εξαναγκάστηκε να υποστηρίξει το δικό της, προβάλλοντας τη φιγούρα της στα ιλουστρασιόν εξώφυλλα, τότε μάλλον δεν είναι αυτό το ουσιώδες.

Ίσως δεν έχει σημασία να νοηματοδοτήσω εγώ την έννοια «γυναίκα», σίγουρα πάντως, δεν είναι οι κραυγαλέες γυναικείες συγκεντρώσεις της σημερινής μέρας, ούτε τα ημίγυμνα κορμιά που ποζάρουν για μερικά επιφωνήματα αποδοχής του κόσμου των σύγχρονων προτύπων ομορφιάς, ούτε τα ψηλοτάκουνα για να επιβεβαιώσουν το μοιραίον της ύπαρξης.

Η γυναίκα είναι αυτή που επιβεβαιώνει η ίδια το ρόλο της στην καθημερινότητα όπως αυτή διαμορφώνεται επί ίσοις όροις. Στην καθημερινή ζωή που θα διεκδικεί να τη βιώνει χωρίς σεξιστικά σχόλια εναντίον της ή παραχώρηση προτεραιότητας λόγω φύλου. Αυτή που στέκεται στην υπόστασή της και όχι στην ομορφιά της και θυμάται πάντα ότι η φύση της την καθορίζει να είναι ένα ον που αγωνίζεται, συγκινείται, παθιάζεται, αγαπάει, θαυμάζει, στέκεται δίπλα ή και ένα βήμα μπροστά ή και πίσω από έναν άντρα όχι από αδυναμία αλλά από επιλογή.

Ίσως εν τέλει η γυναίκα είναι η ευκαιρία του κόσμου να πάει μπροστά. Ίσως είναι αυτή η μητέρα, φίλη, αδερφή, σύζυγος, εργαζόμενη, σύντροφος, εκείνη που τα κατάφερε σε όλους τους ταξικούς ρόλους όχι επειδή έτυχε να της ανοίξουν ευγενικά την πόρτα για να μπει στο αυτοκίνητο αλλά στις πόρτες που η ίδια είχε τη δύναμη και το θάρρος να ανοίξει ενσαρκώνοντας την καθημερινή ηρωίδα στα μάτια ενός άλλου ανθρώπου.

Ίσως χαρακτηρίζεται εκείνη που επενδύει στη μόρφωσή της, εξελίσσεται, παράγει και δημιουργεί σε μια απαιτητική κοινωνία πολλών ταχυτήτων. Έμαθε ότι η αυτονομία και η αυτόβουλη διαχείριση του σώματός της είναι ο τρόπος με τον οποίο γνωρίζει την ελευθερία, την έκσταση και την ευδαιμονία και ολοκληρώνεται.

Ίσως πάλι είναι εκείνη που δε χρησιμοποιεί τερτίπια ούτε δελεάζεται από ένα μπουκέτο λουλούδια αλλά αυτή που διεκδικεί τη ζωή της όπως την ορίζει και την επιλέγει η ίδια, με νου και ψυχή. Με την περηφάνια που δε χαρίζεται και την αξιοπρέπεια που είναι αξιοζήλευτη. Είναι ένα γυναικείο σώμα με υπέροχο μυαλό και καμπύλες και μήτρα, αυτές που γεννούν και ανατροφοδοτούν τη ζωή.

Και επιλέγω να έχω την τιμή να κλείσω αυτό το αφιέρωμα με τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, τη γυναίκα που σμίλεψε και καθιέρωσε τον ορισμό της έννοιας. Και μάλλον η πραγματική γυναίκα δεν έχει ανάγκη τις παγκόσμιες ημέρες, πλάθεται και πλάθει και η ίδια τον κόσμο, «η γυναίκα δε γεννιέται, γίνεται».