H αμερικανιά έχει την τιμητική της

Κάθε χρόνο η ίδια ερώτηση:

-Τι να γεμίσω; Γαλοπούλα ή κοτόπουλο;

-Τι μας νοιάζει βρε μαμά, αφού όλοι για την γέμιση τσακωνόμαστε. Φρόντισε να είναι μπόλικη. Μην βάλεις πατάτες γύρω – γύρω, βάλε γέμιση!

Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτό το ξενόφερτο έθιμο στην οικογένειά μου, αφού οι γονείς μου, είναι μεγάλης ηλικίας για να παρακολουθούν αμερικάνικες σειρές, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει… Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να μαγειρευτεί ήταν, να είμαστε όλοι, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία της οικογένειας. Γι αυτό και δεν ήταν απαραίτητο να μαγειρευτεί Χριστούγεννα, μπορεί να ήταν και Πρωτοχρονιά.

Συγκαταλέγονται στις ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις. Πρωινό ξύπνημα, ο μπαμπάς έχει αναλάβει να καθαρίσει τα βρασμένα κάστανα, που απορώ πόσα καθαρίζει, αφού και στη γαλοπούλα υπάρχουν άπειρα και όλοι τρώνε από κάθε πέρασμα από την κουζίνα, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά τα άτιμα! Τα γιορτινά τουλάχιστον μαγειρέματα ήταν κάτι που οι γονείς μου έκαναν παρέα. Παρέα με την γκρίνια και τις οδηγίες της μανούλας, αλλά πάντοτε παρέα.

– Να βάλω δαμάσκηνα;

– Όχι βρε Μαρία, καλύτερα σταφίδες.

– Βρήκες κλωστή για να την ράψουμε;

– Όχι. Να βάλουμε ένα μήλο καλύτερα;

Κλασικές στιχομυθίες που συμπεριλαμβάνονται κάθε χρόνο στο μαγείρεμα. Κι όταν πλέον μπει στο φούρνο… Μοσχοβολά ο τόπος! Τα μπαχαρικά, τα αποξηραμένα φρουτάκια, τα καστανάκια, όνειρο! (Ωχ! Λίγο σαν τον Μαμαλάκη ακούγομαι εδώ)

Και όταν πλέον μαζευτεί η πολυπληθής οικογένεια στο τραπέζι επικρατεί φυσικά η απόλυτη μάχη εύρεσης κάστανου! Όλοι καταλήγουμε με ένα βουνό γέμισης στο πιάτο, το πουλερικό το έχουμε στο φτύσιμο και φυσικά πάντοτε την εκθειάζουμε, άλλη μία γέμιση έχει στεφθεί με επιτυχία! Όχι ότι φυσικά δεν υπάρχουν άλλα φαγητά στο τραπέζι, αλλά η αμερικανιά έχει την τιμητική της…

Και μην με ρωτήσετε συνταγή. Το κλασικό που λέει η μαμά μου όταν την ρωτάς συνταγή είναι, βάζεις μπόλικο – μπόλικο από αυτό και μπόλικο – μπόλικο από το άλλο. Παλιά μαγείρισσα βλέπετε. Μαγειρεύει με το μάτι, αλλά πάντοτε με αγάπη.