Οι μικροί ήρωες

Είχε μια απίστευτα συμπαθητική φυσιογνωμία. Όταν κοιτούσε με αυτά τα μεγάλα και εκρηκτικά αισθαντικά μάτια του, στα μάτια έναν ενήλικο, αυτός ή αυτή δεν είχαν άλλη δυνατότητα από το να απορροφηθούν από το κοίταγμά του. Να απορροφηθούν και είτε αυτομάτως πηγαία και αγνά, να του χαμογελάσουν, είτε να τον ρωτήσουν πώς τον λένε. Αυτός δεν απαντούσε, γιατί απλούστατα ακόμη δεν μιλούσε. Ο ενήλικος συνοδός του, ένας ασπρομάλλης κύριος με αρκετά πιο νεαρό πρόσωπο, φάνταζε κάτι μεταξύ παππού και πατέρα του.

Η σχέση τους, εννοώ του μικρού τζέντλεμαν και του ασπρομάλλη συνοδού του, φαινόταν να χαίρει απόλαυσης και από τις δυο μεριές. Ο χαρισματικός αυτός πιτσιρικάς που δεν θα ήτανε παραπάνω από 15 μηνών, κινείτο, στον χώρο σαν χορευτής. Σαν να είχε αισθητήρες σε όλο του το κορμί. Περπατούσε και στεκόταν ανάλογα με το τι τραβούσε την προσοχή του.

Οτιδήποτε τον ενδιέφερε, το παρατηρούσε τόσο γλυκά και συγκεντρωμένα, σιωπηλά και ενδελεχώς λεπτομερειακά, που το «αντικείμενο του πόθου του», μετατρεπόταν σε ερευνητικό δοκίμιο κάτω από ένα επιστημονικό μικροσκόπιο.

Ο ασπρομάλλης συνοδός του τον παρατηρούσε, να παρατηρεί και σιωπηλός να αναλύει τα δεδομένα. Κάθε τρία με πέντε λεπτά, ο μικρός τζέντλεμαν κοιτούσε βαθιά και με νόημα τον ασπρομάλλη συνοδό του, μεταφέροντας του, σε κλάσματα δευτερολέπτων και χωρίς την παραμικρή χρήση του λόγου, όλες τους τις παρατηρήσεις νοητικές αλλά κυρίως και κατά βάση συναισθηματικές. Ναι, ο πιτσιρικάς αυτός ήταν ένας δονούμενος, παλλόμενος, υγιής συναισθηματικός πομπός και ο ασπρομάλλης συνοδός του ένας έμπειρος και ανοικτός συναισθηματικός δέκτης των μηνυμάτων του εγγονού του.

Εκείνο το απόγευμα στον δημοτικό παιχνιδότοπο της συνοικίας Uckle, της πόλης των Βρυξελλών, ο μικρός τζέντλεμαν και ο νεαρός παππούς του, ασχολούνταν με ένα ξύλινο παιχνίδι δεξιοτεχνίας. Στην παρέα τους προστέθηκε και μία πιτσιρίκα γύρω στα δυόμισι, η οποία και αυτή με απίστευτη ευγένεια και διακριτικότητα και χωρίς να χρησιμοποιήσει ούτε μία λέξη, αποφάσισε να παίξει μαζί τους.

Έπαιζαν ένα ξύλινο παιχνίδι δεξιοτεχνίας, όπου δεν υπήρχε νικητής. Για να προχωρήσει η δράση, όφειλαν οι νεαροί παίχτες να συμπληρώνουν με πολύχρωμα ξύλινα κωνικά τουβλάκια όλες τις κενές τρύπες. Μόνον αν συμπληρωνόταν η πιο πίσω τρύπα, θα μπορούσαν να προχωρήσουν την δράση. Ο παππούς δεν έπαιζε μα συντόνιζε, όταν οι παίχτες, λόγω της σχεδόν βρεφικής τους ηλικίας, δεν μπορούσαν πάντα να τοποθετούν τον ξύλινο κώνο μέσα στην τρύπα. Παρόλα αυτά, οι νεαροί παίχτες, είχαν καταλάβει από την αρχή και ξεκάθαρα τον σκοπό του παιχνιδιού.

Όταν μετά από 15 λεπτά είχαν ολοκληρώσει το ξύλινο ταμπλό με τους πολύχρωμους συμπληρωμένους κώνους, ένα απίστευτο γέλιο ικανοποίησης και βαθιάς συναισθηματικής ωριμότητας είχε αποτυπωθεί όχι μόνον στα πρόσωπά τους, αλλά σε ολόκληρο το δονούμενο από συναισθηματική υγεία και ανιδιοτέλεια κορμάκι τους.

Κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει τον άλλον από που είναι, από που προέρχεται. Όταν η μαμά της ευγενικής πιτσιρίκας με την άδεια του ασπρομάλλη συνοδού, έδωσε στον πιτσιρικά ένα γευστικό μπισκότο, τους είπε ότι ήταν φτιαγμένο από παραδοσιακή μακεδονική συνταγή από την περιοχή προέλευσής τους από ένα χωριό έξω από τα Σκόπια.

Ο μικρός τζέντλεμαν απολαμβάνοντας το μπισκότο του, κοιτούσε άφοβος με τα αισθαντικά του μάτια, την καινούργια του φίλη που και αυτή μασούλαγε ένα άλλο μπισκότο. Οι δυο μικροί ήρωες τότε αναγνωρίστηκαν. Και κατανόησαν το σκοπό του παιχνιδιού της ζωής τους.

– Ευτυχώς που υπάρχει νέα γενιά, σκέφθηκαν σιωπηλά και ταυτόχρονα ο ασπρομάλλης κύριος και η μαμά της πιτσιρίκας.

Κάποια στιγμή ο παππούς αντίκρισε το πολύχρωμο ξύλινο παιχνίδι και με μάτια αισθαντικά υγρά κοίταξε τον εγγονό του. Αυτός του χαμογέλασε, δείχνοντας του με τον δεξί του αντίχειρα το πολύχρωμο, όμορφα και συνεργατικά συμπληρωμένο, χωρίς όρια και γραμμές ξύλινο παιχνίδι.