Οι ουρανοί έκλεισαν και η γη άρχισε να κλαίει, ήταν Απρίλιος. Για τον Δημήτρη Χριστούλα…

Ο Δημήτρης Χριστούλας έδωσε τη ζωή του στις 4 Απριλίου 2012, με σκοπό να αφυπνίσει την κοινωνία.  Το πρωινό εκείνης της  Τετάρτης ο Δημήτρης αυτοπυροβολείται στην πλατεία Συντάγματος μπροστά από το κοινοβούλιο. Μια κραυγή διαμαρτυρίας που προσπάθησε να σπάσει τη σιωπή και την απραξία.

Στις 3 Μαΐου 2012 στη Μαδρίτη, Ισπανοί τραγουδιστές συναντήθηκαν και ηχογράφησαν ένα τραγούδι που συνέθεσε ο Joaquín Carbonell στη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα.

Γιατί εμείς τους νεκρούς μας, σε όλο τον κόσμο τους δεν τους ξεχνάμε, μάθαμε να τους τιμούμε όχι με δάκρυα μα με τραγούδια.

Τα περιστέρια βρήκαν καταφύγιο
Μια πινελιά από φως βιολετί
Πέταξε το ελληνικό πρωινό.

Ήρεμο το τζιτζίκι
ζαλίστηκε κάτω από το τραπεζομάντιλο
όπου φύλαγε ένα φτωχό πρωινό γεύμα.

Η συκιά  ήταν η πηγή
και φύτρωσε φως μέσα από το μέλι.

Οκτώ το πρωί και οι θεοί λείπουν
Ο Δημήτρης είναι δυνατός
ένας ηλικιωμένος στα χαρτιά
μια φωνή που απευθύνεται στον κόσμο χωρίς να φωνάζει.

Μερικές φορές η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.
Ο πυροβολισμός δεν είναι θόρυβος αλλά εκκλησία
που χάνεται σε μια ομίχλη από γυαλί.

Ο Δημήτρης ψάχνει το δέντρο
και το σύνταγμα είναι ο τόπος
μπροστά στο εθνικό κοινοβούλιο

Πιάνει το πιστόλι,
μια κίνηση συνηθισμένη
που δεν τραβάει την προσοχή των περαστικών.

«Δεν θέλω την ελεημοσύνη τους
Σήμερα φεύγω, δεν θα δώσω άλλη μάχη
Δεν θα ψάξω για φαΐ στα σκουπίδια»

Οι ουρανοί έκλεισαν
και η γη άρχισε να κλαίει
ήταν Απρίλιος και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μερικές φορές η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.
Ο πυροβολισμός δεν είναι θόρυβος αλλά εκκλησία
που χάνεται σε μια ομίχλη από γυαλί.

Μερικές φορές η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.

Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Gerry Rice
Εξομολογήθηκε ότι παραλίγο να κλάψει.