Η παγκοσμιοποιημένη μπασκετοποίηση της ανθρώπινης ανέχειας

Όταν μικρός έπαιζε μπάσκετ στις ξεχαρβαλωμένες μπασκέτες του έλους της Αγυιάς στην Πάτρα, δίπλα από το καταρρέον κολυμβητήριο – όπου η ομάδα πόλο του Ν.Ο.Π, με αρχιπροπονητή και αδιαμφισβήτητο ηγέτη τον Λώλο, κατά κόσμον και Γιώργο Κακουλίδη, ζούσε μέρες δόξης στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα- ο έφηβος Χρηστάκης επιχειρούσε τα λει απ του, τις τραβέρσες του, τα τζαμ σουτ του και όταν αποτύγχανε τότε προσπαθούσε να κερδίσει κάποιο ριμπάουντ ή στην χειρότερη να πάρει ένα φάουλ.

Τότε στα μισά σχεδόν της δεκαετίας του ΄80 ο έφηβος χίπις, δεν μπορούσε να φανταστεί πώς σαν έφτανε στα πενήντα του θα αντιμετώπιζε μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπήρχαν πλέον ούτε καν οι ξεχαρβαλωμένες μπασκέτες ούτε πια καν κολυμβητήριο. Ευτυχώς θα υπήρχε ακόμη ο Ν.Ο.Π, αλλά χωρίς τον Λώλο προπονητή.

Πώς θα μπορούσε τότε στα 1982 να φανταστεί ότι το μυστικό της επιτυχίας το 2019, θα είναι η ανέχεια, η φτώχεια, ο ξεριζωμός, οι πόλεμοι και οι θάνατοι, οι πολλοί και κατά βάση αναίτιοι θάνατοι. Και εξηγούμαι για λογαριασμό του μεσήλικου πλέον Χρήστου και προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης.

Η πανθομολογούμενη παγκοσμιοποίηση είναι και η χωρίς όρια, αλλά με απίστευτο έλεγχο, ανάπτυξη και επέκταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έχει δηλαδή αρίστως επιτευχθεί η καταγραφή και ο έλεγχος κάθε ενός σχεδόν χρήστη του διαδικτύου. Η πανθομολογούμενη επίσης υπεραισιοδοξία των ρουφιάνων ζάπλουτων ιδιοκτητών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ότι η παγκοσμιοποίηση θα οδηγούσε στο γκρέμισμα των συνόρων, αποδείχθηκε φρούδα και σαφώς υποβολιμαία.

Η παγκοσμιοποίηση αγορών και οικονομίας έχει οδηγήσει με τον τρόπο λειτουργίας της σε κάποιους ελάχιστους δισεκατομμυριούχους και σε έναν άνευ προηγουμένου φανατισμό ανθρώπων που καταφέρονται με λόγια αλλά και έμπρακτη βία με ρατσιστικό και φασιστικό περιεχόμενο απέναντι σε συνανθρώπους τους. Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί λίγους και συγκεκριμένους ζάπλουτους. Και αυτοί για να καταφέρουν να επιβιώσουν απαιτούν την παγκόσμια ενέργεια, τους παγκόσμιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Και αυτό το καταφέρνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ο καλύτερος για αυτούς, αφού έτσι αποκτούν το εκατό τοις εκατό της αξίας, είναι ο πόλεμος.

Πατήρ πάντων ο πόλεμος είχε κάποτε πει ο Ηράκλειτος. Και οι «κύριοι» αυτοί οικοδομούν νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, χωρίζουν χώρες, καταστρέφουν τόπους, ξεριζώνουν και σκοτώνουν αναίτια ανθρώπους, με την ηλίθια δικαιολογία ότι οι ηγέτες των χωρών αυτών είναι τρελοί, επικίνδυνοι, ανισόρροποι, κάτοχοι πυρηνικών όπλων.

Ο τρόπος επιβολής και λειτουργίας αυτών των λίγων ζάπλουτων οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπων σε αναζήτηση άλλων χωρών, καινούργιων τόπων όπου θα επικρατεί τουλάχιστον ειρήνη και εκεί θα μπορέσουν κάποια χρόνια να ζήσουν με ασφάλεια και με το δικαίωμα στην εργασία, στην μόρφωση, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Και από το σημείο αυτό ξεκινά αλλά και συνεχίζεται η επιβολή του άρρωστου και απάνθρωπου συστήματος με την ονομασία παγκοσμιοποίηση αγορών που έχει πια μετατραπεί σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα μεταφοράς πληθυσμών χωρίς να τους διασφαλίζει κανένα απολύτως σχέδιο ευζωίας. Το αντίθετο δημιουργεί αλλά και αυξάνει ρατσιστικές και φασίζουσες συμπεριφορές με το επιχείρημα ότι για την κατάντια του ιθαγενή υπεύθυνος είναι ο μετανάστης, ο πρόσφυγας. Το σύστημα είναι μάλιστα τόσο άρρωστο που χρησιμοποιεί τις πολυεθνικές του για να διαφημίσει, να προβάλει να ηρωποιήσει, να αγιοποιήσει σχεδόν, μονάδες, εξαιρέσεις ανθρώπων μια στο δισεκατομμύριο, που αυτό νοσηρά δημιούργησε.

Με άλλα λόγια η πολυεθνική με βιντεάκια που σκηνοθέτησε στα οποία πρωταγωνιστεί ένας αξιόλογος άνθρωπος, προσπαθεί να πείσει μέσω δακρύων και συγκίνησης ότι δεν πειράζει που κάποτε ήταν φτωχός, που ήταν ξεριζωμένος, που είναι έγχρωμος, που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν είχε καν ταξιδιωτικά έγγραφα. Δεν πειράζει που οι ιθαγενείς της χώρας που μεγάλωσε τον έβριζαν χυδαία, ρατσιστικά. Τώρα πια δεν είναι όλα αυτά. Τώρα είναι και αυτός πλούσιος, αναγνωρίσιμος και σπουδαίος.

Με άλλα λόγια και σύμφωνα με τη μαθηματική μέθοδο της μεταθετικής ιδιότητας αν και εμείς είμαστε φτωχοί, άνεργοι, χωρίς σωστή εκπαίδευση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς τέλος πάντων παρόν και μέλλον, κάποια στιγμή εν δυνάμει θα μπορούσαμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά και να γίνουμε σαν αυτόν, τον ένα, την εξαίρεση στο ένα δισεκατομμύριο. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι αντί να αντιτεθούμε σε αυτό το νοσηρό σύστημα είναι να το υπηρετήσουμε με υπομονή και επιμονή και ποιος ξέρει με λίγη τύχη όταν κληρώσει μπορεί εμείς, εσύ, εγώ, να είμαστε οι τυχεροί, ο τυχερός.

Το σύστημα είναι τόσο άρρωστο, όσο είμαστε και εμείς οι φτωχοί τω πνεύματι, αφού όχι μόνον το έχουμε δεχτεί, αλλά το υπηρετούμε έχοντας μεταμορφωθεί σε τέρατα σαν και αυτό.

Είμαι σίγουρος ότι αν σήμερα υπήρχαν κάποιες μπασκέτες στο έλος της Αγυιάς δίπλα στο ελώδες δύσοσμο ανύπαρκτο και γεμάτο κουνούπια κολυμβητήριο, και έπαιζαν – προπονούνταν – κάποιοι αντίστοιχοι έφηβοι Χρηστάκηδες κάνοντας τα σουτ τους, τα λει απ τους, τα γκιβ εν γκοου τους, τα ριμπάουντ τους πιθανόν να είχαν και αυτοί την κρυφή σκέψη και το όραμα να γίνουν κάποια στιγμή τόσο καλοί μπασκεμπωλίστες όσο και ο πρωταγωνιστής της πολυεθνικής αθλητικών ειδών.

Η μοναδική σκέψη που τώρα κάνει πλέον ο ενήλικος Χρηστάκης το 2019 είναι ότι το μόνο που υπάρχει είναι άνθρωποι που μένουν σε μια χώρα που λέγεται εύθραυστη γη και αποτελείται από πολλές γειτονιές. Και είναι πια σίγουρο, αφού καθημερινά αποδεικνύεται ότι αν στην γειτονιά του Χρηστάκη δεν περνάνε οι άνθρωποι καλά, κάποια στιγμή πολύ πιο σύντομα από ότι υπολογίζουμε αυτό θα μεταφερθεί και σε πολλές άλλες γειτονιές.

Ο ενήλικος Χρηστάκης ονειρεύεται μπασκέτες σε κάθε γειτονιά της εύθραυστης γης μας όπου κάθε άνθρωπος θα έχει ιθαγένεια «γήινος». Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα είναι μυθεύματα για πολυεθνικές που συν τοις άλλοις χρησιμοποιούν την παράνομη παιδική εργασία για μεγαλύτερα κέρδη.