η τρομερή μας η λαλιά

οι νόμοι της φυσικής δεν επαληθεύονται. η τέχνη κονταροχτυπιέται με την επιστήμη σε τούτο το αυγουστιάτικο όνειρο. το βάρος δεν μας τραβάει προς τα κάτω. οι φελλοί δεν επιπλέουν πια. η επιτάχυνση της βαρύτητας διαλύει την ελαφρότητα του τίποτα ανασηκώνοντας στον αέρα μυαλά βαριά, σκέψεις ασήκωτες, πρόσωπα στο σπίτι τους εσώκλειστα, κλεισμένα μέσα σε τοίχους νοικιασμένους, χωμένα πίσω από οθόνες και σελίδες, φέροντα και αίροντα από γεννησιμιού τους τη δυστυχία όλη του κόσμου. από κάπου ηχεί απόκοσμα η βαθιά φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. μια νταλίκα η ζωή μας. στο άκουσμα των στίχων οι βολεμένοι κρύβονται στα λαγούμια τους. σε βιβλία πεταμένα εδώ κι εκεί μικρά παιδιά διαβάζουν ποιήματα. παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας.

από τα ηχεία ακούγεται τώρα ο Νίκος Καρούζος. στο μίσος μετέχω μπαίνοντας πριν από όλα στα λεωφορεία. η ζωή προχωράει ξεσπώντας την οργή της ποτάμι. ποτάμι που εισβάλλει ανέλεγκτα σε όμορφα καλογυαλισμένα πατώματα, σε πλούσιες επαύλεις όπου το τσάι σερβίρεται πάντα ζεστό, σε σπορ αυτοκίνητα νοικιασμένα με leasing τον ιδρώτα σου, σε εταιρείες όλο τζάμι με διάφανα εκκαθαριστικά, σε τραπεζικές θυρίδες που ανοίγουν μόνο στο άκουσμα επιθανάτιων ρόγχων. τα χρυσά μετάλλια των αθλητών του μισανθρωπιστικού ιδεώδους λιώνονται σε υψηλές για την καπιταλιστική εποχή θερμοκρασίες και μοιράζονται στους λαούς της γης.

και οι λαοί αυτοί γεννάνε πια παιδιά με ορθωμένο τον αυχένα, βουτηγμένα στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική. βιβλιοθήκες χτίζονται πλάι στις πυραμίδες της αιγύπτου για να θυμούνται όλοι ποιο της σκλαβιάς το τίμημα και ποιο του ελεύθερου ανθρώπου. οι άνθρωποι χορταίνουν. ξεδιψάνε. ξεσηκώνονται. ξεκαλουπώνονται. οι ποιητές αναθαρρεύουν. τα λόγια. τα λόγια μας δεν πάνε πια χαμένα.

ο έρωτας δεν έχει πια να κάνει με τα κιλά σου, με τα λεφτά σου, με τα σουτιέν σου, με τις κάρτες σου, με τα κραγιόν σου, με τις φιλτραρισμένες σου φωτογραφίες. ίπταται από πάνω μας αδέκαστος, μας ξεγυμνώνει, μας πονάει, μας ανοίγει το κορμί στα δύο για να μας ξαναγεννήσει, όσο με την ψυχή μου ζυμωμένη, που δεν ξέρω πλέον στη διαλογή μου πώς να σε πω, γυναίκα μου η ψυχή μου. το κλάμα δεν είναι πια ντροπή. το δάκρυ των νέων λαών σηματοδοτεί την αλήθεια. ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος ξεφυτρώνει, και το δίκιο βασιλεύει στις ζωές μας, εκλεγμένο με τρόπο απόλυτα δημοκρατικό.

η επιστήμη παραδέχεται επιτέλους την τέχνη. το σωματίδιο του θεού ανακαλύπτεται εκ νέου. είναι το ελάχιστο εκείνο σωματίδιο ύπαρξης που μετακινεί την ανθρώπινη καρδιά κατά λίγα μόνο εκατοστά, είναι το μύχιο κομμάτι της σκέψης μας που ψάχνει τη δικαίωση για τόσο θάνατο, για τόσο πόνο, για τόση αδικία, για τόση ζωή βομβαρδισμένη, για όλα κείνα που μας κάνουν να οργιζόμαστε και να σηκώνουμε ξανά και ξανά το κεφάλι, μέχρι που τα όνειρα του δικού μας αυγούστου να βγουν αληθινά.

* ο τίτλος του κειμένου είναι στίχος του διονύση σαββόπουλου