Κομμωτήριον «Ραλού»

Εγώ δεν έμαθα ούτε είδα πολλά στη Ζωή μου. Μόνο κεφάλια. Ναι όπως το ακούς , ασχολήθηκα με τα κεφάλια των ανθρώπων και ειδικότερα των γυναικών. Με λένε Λίνα και ήμουν κομμώτρια. Έμαθα τη δουλειά κοντά στην θεία μου, την αδερφή της μαμάς η οποία με μεγάλωσε κιόλας μιας και η δεύτερη ήταν πολυάσχολη και το σπίτι δεν ήταν σχεδόν ποτέ στις προτιμήσεις της. Ο μπαμπάς μου πέθανε όταν εγώ ήμουν τριών από την κωλοαρρώστια και έτσι η θεία μου η Ραλού που μπαινόβγαινε από νωρίς μιας κι έμενε στον κάτω όροφο με είχε πάντα σαν παιδί της. Δεν παντρεύτηκε ποτέ από επιλογή, έζησε άστατη ζωή γεμάτη πάθος και κάτι μπερδεμένα αδιέξοδα που πάντα τις άρεσαν και διατηρούσε ένα κομμωτήριο στην Σόλωνος στο Κέντρο. Η Ραλού με το όνομα που από τα χεράκια της πέρασαν όλες οι διάσημες της μεταπολεμικής εποχής. Όσα ήξερε κουτσομπολιά και μυστικά η Ραλού δεν τα ξερε ούτε ο περιπτεράς που λένε. Από κοντά λοιπόν κι εγώ τελείωνα το σχολείο και την έβγαζα στο μαγαζί της. Εκεί έτρωγα, εκεί διάβαζα κι εκεί είδα να μπαινοβγαίνει όλη η κοσμική τότε Αθήνα, με τα στραβά της, τα ωραία και τα παράξενα της. Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω την τέχνη που λένε και δεν άργησε η μέρα που έπιασα δουλειά για τα καλά μαζί με τη Ραλού μιας και στο σχολείο δεν τα ‘παιρνα πολύ.

Η θεία μου το μόνο που δεν ήθελε να γίνω ήταν κομμώτρια. Θα πρηστούνε οι φλέβες σου μωρή από την ορθοστασία κι οι τένοντες σου θα γίνουνε λάστιχο, μου ‘λεγε. Μα σαν κατάλαβε ότι άλλη τύχη δεν είχα με έστειλε σε μια σχολή, τέλειωσα κι έπιασα δουλειά μαζί της. Κάποτε μια καλή μας πελάτισσα που μ’ αφηνε και μπουρμπούρι ζόρικο, η Θεανώ η ξακουστή με το πρακτορείο μοντέλων είπε στην Ραλού να με πάρει κοντά της να μάθω να κουνάω τα ποδάρια και τον πισινό μου στις πασαρέλες και να γίνω μοντέλα γιατί ήμανε σωστό μπουμπούκι και το χα και το κορμί, καθώς έλεγε, κι ήτανε κρίμα να πάω έτσι χαμένη και τέτοια. Η Θεία μου ανένδοτη, ούτε που να ακούσει δεν ήθελε. Καλύτερα στις τρίχες έλεγε παρά στις νύχτες και τις πίστες. Κάποτε βγήκε στη σύνταξη και ανέλαβα εγώ μονάχη. Δεν άλλαξα ποτέ την πινακίδα απόξω. «Κομμωτήριον Ραλού», έτσι το θελα να μείνει και προς τιμήν της θείας μου αλλά γιατί θα χα και εξασφαλισμένη πελατεία κι άσε που θα ήταν και λίγο ατιμία, κι εγώ τα σκέφτομαι αυτά, θέλω να μαι σπαθί και ξάστερη. Έχω ακούσει του κόσμου τις ιστορίες που θα ‘γραφα τόμους ολάκερους…

Κάποιες ερχόντουσαν για να εντυπωσιάσουν τους συζύγους που δεν ασχολιόντουσαν μαζί τους γιατι είχανε ερωμένες, άλλες για να γοητεύσουν τους εραστές τους γιατί είχαν σκυλοβαρεθεί με τους συζύγους κι άλλες μπας και βρούνε κάνα εραστή και γίνει σύζυγος… Υπήρχαν και κάποιες που ερχόντουσαν για να σκοτώσουν την ώρα τους ή να μάθουν τι κάνουν οι υπόλοιπες. Αυτές οι τελευταίες δεν είχαν τόσο ενδιαφέρον.Έτσι περάσανε που λες χρόνοι 36 κει μέσα. Μια ολόκληρη ζωή, μέχρι που δεν βαστούσα άλλο και κάποτε το πούλησα σε έναν μαντραχαλά από το Λεωνίδιο που χε έρθει τότε στην Αθήνα και το κανε καφετέρια, από αυτές που είναι τώρα στο όρθιο, ξέρεις και τέτοια. Δεν παντρεύτηκα ποτέ, αν και ερωτεύτηκα μια φορά και μοναδική τον Διονύση μου. Ναι, ο Διονύσης μου, που πέρασε μια μέρα έξω από το μαγαζί, πουλούσε κολόνιες και ήταν από ‘κείνες τις συναντήσεις που βλέπεις στις ταινίες μονάχα. Δεν κράτησε πολύ το ειδύλλιο που λες. Μια μέρα ξύπνησα, γύρισα πλάι και βρήκα ένα σημείωμα που μου λεγε ότι πάει να βρει τον εαυτό του και κάτι τέτοια παλαβά. Δεν γύρισε ποτέ από τότε αλλά εύχομαι να μην ψάχνει ακόμα… Ε, που λες εγώ δεν ξανάνιωσα ποτέ όπως ένιωσα για τον Διονύση και προτίμησα να μείνω μόνη παρέα με τις τρεις γάτες μου.

Σήμερα είμαι αρκετά μεγάλη πια και τα ψωμιά μου λίγα, κι είπα να αφήσω κι εγώ κάπου την ιστορία μου και να σου πω να μην πιστέψεις ποτέ κανέναν όσο τον εαυτό σου. Φτιάξε τη δική σου διαδρομή και ιστορία και μακρυά από μεγάλα στόματα και λόγια. Κι όποτε τα ακούς ένα να λες: Τρίχες…