Κόντρα στα περιστέρια της Αθήνας, ένα Χελιδόνι

Υπάρχει μια παράσταση (και) φέτος στην πόλη, εκεί, στην αρχή της Ιπποκράτους, η οποία συγκεντρώνει όλες τις περιπτώσεις ανθρώπων που «τιμωρηθήκανε», επειδή έτυχε να διαφέρουν. Υπάρχει μια παράσταση φέτος στην πόλη, η οποία προσπαθεί να αποκαταστήσει τη θιγμένη αξιοπρέπεια όσων στιγματιστήκανε και συνεχίζουνε να στιγματίζονται, επειδή αποκλίνουν του «φυσιολογικού» και του «ορθώς πρέπει». Δυο άνθρωποι, δύο ρόλοι, δύο ψυχικά συγκρουόμενα, χωρίς πολλά κουστούμια, εντυπωσιακά σκηνικά, διμοιρίες ηθοποιών, σκαλίζουν τ’ άδυτα της ανθρώπινης αβύσσου, μιλάνε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία και τη συνακόλουθη ομοφοβία που τσακίζει τα άστη. Με μόνο εξοπλισμό, άλλος τις προκαταλήψεις και τα όριά του που προσπαθεί να ξεπεράσει, κι άλλος την αγάπη του απαλλαγμένη από μικρόνοα στεγανά και «πρέπει», δοκιμάζουν να παραβγούν σ’ έναν αγώνα ψυχικών αποθεμάτων, συναισθηματικής έντασης, συγκρουσιακής μέθης κι ύστερα μονιάζουνε σαν τα χελιδόνια στη φωλιά, ένα ανοιξιάτικο βράδυ.

Η παράσταση «Το Χελιδόνι», βασισμένη στην τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016, στο gay bar του Ορλάντο, αγγίζει πιθανώς και την αληθινή ιστορία του Ζακ Κωστόπουλου, στην ιστορία ενός άλλου νέου, μιας νέας, που τώρα που ίσως να τρέχει να σωθεί απ’ τους νταβραντωμένους, και πασχίζει ηρωικά ν’ αποβάλλει κάθε τοξικότητα, μίσος, αποστροφή, υστερική χολή προς μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων και να επιστήσει την προσοχή σε έννοιες όπως η άνευ όρων αποδοχή κι αγάπη. Η μητέρα του θύματος της επίθεσης αυτής, και το αγόρι του γιου της, ω του θαύματος, συνδιαλέγονται μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, απαλλαγμένοι από τον φόβο της κοινωνίας που όλο μιλά και ψέγει, και με περισσό πάθος προβάρουνε πώς θα έπρεπε μια κοινωνία να είναι.

Οι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν εδώ την παράσταση δεν είναι μονάχα δύο. Η ερμηνεία της Σοφίας Σεϊρλή αποτυπώνει με χειρουργική θεατρική ακρίβεια τον καρδιογραφικό παλμό του γονιού που έχει καταλάβει ότι ο γιος της έλκεται από άνδρες, συνεχίζει, όμως, αυτονόητα ν’ αγαπάει το παιδί της. Ακόμη κι όταν επαναλαμβανόμενα διστάζει να του χτυπήσει την πόρτα, και φοβάται -δυο φορές τώρα πιο δυνατά- ότι δεν θα βρει τρόπους να τον προστατέψει απ’ τους επικίνδυνους ηθικολόγους της κοινωνίας που θα διψάνε για λίγο αίμα από το δικό της. Η εξαιρετική ερμηνεία της, σ’ έναν κοπιώδη αγώνα σπουδαίας υποκριτικής, εμποτισμένη με τη μεγαλύτερη αλήθεια που πρέπει να λάμψει, προσπαθεί να κερδίσει σε διάρκεια τον ρόλο της κοινωνίας η οποία παρεμβάλλεται σε ρόλο πρωταγωνιστή κι αντιμετωπίζει σαν βδελυρά μιάσματα εκείνους που αποκλίνουν από τον «φυσιολογικό» σεξουαλικό προσανατολισμό που το «ως είθισται» ορίζει.

Από την άλλη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, σαν θαμώνας στα πιο ψαγμένα στέκια, βολτάρει στα urban κουλτουριάρικα, φιλάει το αγόρι του στα μαγαζιά που επιτρέπει το σκοταδιστικό «κλεινόν άστυ» και προσπαθεί να ξεχαστεί από την ωστική ασχήμια της μέρας που επικρατεί στην πόλη κάτω από από τους ξέφρενους ήχους των κλαμπ. Ξενυχτά, μέχρι το σαλεμένο χέρι του πιστολέρο – ή το ανενδοίαστο δεξί πλασέ του κοσμηματοπώλη- γρυλίσουν αγριεμένα για μία γρήγορη επιστροφή στην κανονικότητα, που δεν μπορεί κανείς «πούστης» να διασαλεύσει. Μέχρι οι άλογοι να σκοτώσουν αποτρόπαια τους γκέι και τις λεσβίες, χωρίς να τους αφήσουν να γεράσουν και να κάνουν παιδιά, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούνε.

Ο Καταλανός συγγραφέας, Γκιλιέμ Κλούα, δεν γράφει αποκλειστικά για την τρομοκρατική επίθεση στο γκέι μπαρ στην ιστορία που διαδραματίζεται επί σκηνής. Η νύχτα της 12ης Ιουνίου αγγίζει με μια πανανθρώπινη στοργή, ένα διαπολιτισμικό χάδι κι ένα διατρανωμένα κραυγαλέο «γιατί» τις μέρες που πολλοί άνθρωποι βιώνουν στυγνό ρατσισμό, προκατάληψη ωμή, και γίνονται στόχοι «φυσιολογικών» τιμωρών οι οποίοι ετσιθελικά πρέπει να δώσουν ένα μάθημα στον «ανωμαλιάρη» για να τον επαναφέρουν στην τάξη.

Η μητέρα του θύματος, Αμέλια, παραδίδοντας μαθήματα αποδοχής κι αγάπης ειλικρινούς, δεν αποζητάει μονάχα την αποκατάσταση της μνήμης του δικού της παιδιού αλλά καθρεφτίζει εκείνην την πρότυπη γονική αγκαλιά, η οποία οφείλει να σταθεί δίπλα στις επιλογές του παιδιού της, όποιες κι αν είναι. Ο Ραμόν, ο έτερος πρωταγωνιστής και παρ’ ολίγον σύζυγος του θύματος,  με μια αστείρευτη ανδρεία, που εμφανώς και δεν αποτελεί μοναδικό συστατικό της ένδοξης «ανδρίλας», παραδέχεται τη σεξουαλική του φύση, παλεύει για ίσα δικαιώματα με όσες δυνάμεις διαθέτει, και με αυταπάρνηση ηρωική τα βάζει με μια κοινωνία που διακηρύσσει μίσος για καθετί διαφορετικό και επιμένει να μην έχει χώρο για ομόφυλη αγάπη.

Στο Ορλάντο δεν σταμάτησε το πένθος για τον άδικο χαμό, δεν έμαθαν οι άνθρωποι να αποδέχονται τον άλλο ακόμα κι αν έφτασαν τα άσχημα νέα απ’ άκρη σ΄ άκρη. Η θλίψη συνέχισε απερίσπαστη τ’ οχτάωρό της κι η μισαλλοδοξία έκρυθμη ξέσπασε σ’ ένα στενό της Ομόνοιας μέρα μεσημέρι. Κι αν αστόχησε η τραγική ειρωνεία της ετυμόλογης συνδήλωσής που φέρει, κι αν «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή», αυτήν την Άνοιξη «το Χελιδόνι» πάει να φέρει.

Πληροφορίες παράστασης

«Το Χελιδόνι», του Γκιλιέμ Κλούα σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα

Μέχρι 16 Απριλίου 2019 κάθε Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00

Θέατρο Γκλόρια Μικρό. Ιπποκράτους 7, Αθήνα | Τηλ:  2103642334

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.