Κρατούμενοι σε ομηρία ως μόνιμοι ηθικοί αυτουργοί
Με αφορμή την κατηγορία για ηθική αυτουργία σε τέσσερα βαριά κακουργήματα, όπως διατυπώνονται στο υπ΄αριθμόν 186/2018 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών για τη γνωστή υπόθεση αποτυχημένης απόδρασης το 2016 με ελικόπτερο -με πρωταγωνιστή την Πόλα Ρούπα- ο Χρήστος Τσάκαλος μέλος των Πυρήνων της Φωτιάς, έδωσε χθες στη δημοσιότητα ένα κείμενο – δήλωση μέσα από τις φυλακές.
Advertisement
Ο Χρήστος Τσάκαλος στο κείμενό του μεταξύ άλλων αναφέρει ότι αυτές οι συμπληρωματικές βαριές κατηγορίες του βουλεύματος αποτελούν μέρος μιας τιμωριτικής – εκδικητικής πρακτικής ώστε να στερείται, ο ίδιος μαζί με τους συγκατηγορούμενούς του (Γ. Τσάκαλος, Ό. Οικονομίδου και Γ. Πολύδωρος) το δικαίωμα σε οποιαδήποτε μορφή άδειας, βάζοντας τους σε μόνιμο και διαρκές καθεστώς υποδικίας ώστε να παρατείνεται, έτσι, επ’ αόριστο η κράτησή τους.
Παρά το γεγονός πως ο φυσικός αυτουργός της αρπαγής του ελικοπτέρου έχει συλληφθεί, οι δικαστικές αρχές βρίσκουν πρόφαση, δυόμιση χρόνια μετά την τέλεση της πράξης και χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, στηριζόμενες σε νομικές ακροβασίες και άλματα, χρησιμοποιώντας τιμωρητικά την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας και προς παραδειγματισμό, να εξυφάνουν τρομολαγνικά σενάρια σε βάρος κρατουμένων ήδη καταδικασμένων σε πολυετείς ποινές.
Advertisement
Το βασικό, μάλιστα, χαρακτηριστικό για τη συγκεκριμένη πράξη της απόπειρας απόδρασης είναι πως δεν κατηγορείται κανένας. Ταυτόχρονα ο νομοθέτης αναγνωρίζοντας την ελευθερία ως αγαθό που αποζητούν οι έγκλειστοι κρατούμενοι και κρατούμενες, κατατάσσει την απόδραση με νόμο στα πλημμεληματικού χαρακτήρα αδικήματα, που δεν επιφέρει βαριές τιμωρίες, σε αντίθεση με τη κακουργηματική διάσταση των κατηγοριών του συγκεκριμένου βουλεύματος.
Η ποινικοποίηση της σκέψης, των απόψεων, του φρονήματος, της συγγενικής σχέσης, και όχι των πράξεων αυτών καθ’ αυτών, μπορεί να είναι η τελευταία εφεύρεση συγκεκριμένων δικαστικών και ανακριτικών κύκλων, αλλά η κατ’ επανάληψη εφαρμογή της δεν τιμά τον νομικό μας πολιτισμό, δημιουργώντας ουσιαστικό νομικό κενό και απουσία στα ατομικά δικαιώματα με όλα τα αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα.
Advertisement
Η επί τούτου εφαρμογή νόμων και διατάξεων, σε βάρος της ισονομίας και του κράτους δικαίου όταν πρόκειται για κατηγορούμενους του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου που έχουν καταχωρηθεί ως δεξαμενή τρομοκρατών, δεν αποτελεί πλέον τυχαίο ή παράδοξο γεγονός. Προφανής στόχος δεν είναι μόνο η τιμωρία των κατηγορουμένων αλλά ο παραδειγματισμός και οι εξοντωτικές ποινές που περιμένουν τους «απείθαρχους».
Παρόμοιες δικαστικές μεθοδεύσεις που εντάσσονται σε μια εμμονική προσπάθεια εξόντωσης συγκεκριμένων κατηγορούμενων μέσα από ένα τρομολαγνικό σκηνικό και πάρα τις αποστάσεις που μπορεί να διατηρούμε από ποινικά αδικήματα -μικρής ή όχι βαρύτητας- με βεβαιότητα οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκά κάθε μορφή εξουσίας.
Η ποινικοποίηση του φρονήματος, η νομικά ανεκδιήγητη εφεύρεση του όρου «ατομικός» τρομοκράτης, που πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να προσδώσει χαρακτήρα τρομοκρατικής πράξης σε μια ληστεία και η τελευταία εκδοχή της κακουργηματικής ηθικής αυτουργίας, για πλημμέλημα όπως ορίζεται από τον ποινικό κωδικά, αναγορεύοντας σε εσωτερικούς εχθρούς της κοινωνίας και του κράτους τους νέους, δεν νοείται να χρησιμοποιείται ως μόνιμος εκφοβισμός προς την κοινωνία και ειδικότερα προς την ενεργά πολιτικά μαχόμενη νεολαία.
Advertisement
Αν η δικαιοσύνη, ως εξουσία πλέον, ερμηνεύει, δικάζει και καταδικάζει με εξοντωτικές ποινές όχι μόνο με ταξικό πρόσημο αλλά και στοχευμένα – μεθοδευμένα με πολιτικό σκοπό, τότε βρισκόμαστε εκ νέου μπροστά σε εκδικητικά νομικά και λογικά παράδοξα, επικίνδυνα για τη δημοκρατία.
Αυτή η λογική όπως την εφαρμόζει νομικά η δικαιοσύνη δεν αποτελεί απλά μια προσέγγιση, όπου το πιθανό δεδικασμένο θα είναι μόνο ο αποκλεισμός από τις άδειες, αλλά η διαρκής και παρατεταμένη δικαστική ομηρία συγκεκριμένων κρατουμένων υπό το καθεστώς των υποδικοκαταδίκων που επιβάλει τελικά ένα άλλο ιδιότυπο καθεστώς αόριστης κράτησης, καταστρατηγώντας κάθε έννοια σωφρονισμού και συνολικά κάθε αρχή προφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων.
Αναλυτικά το κείμενο του Χρήστου Τσάκαλου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Advertisement
Advertisement