Κυνηγοί, τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος σε ρόλο περιβαλλοντικού διαχειριστή;

Οι σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον με την κλιματική αλλαγή, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την αλόγιστη χρήση των φυσικών πόρων, την καταστροφή της χλωρίδας, των δασών, την ανεξέλεγκτη υπεραλίευση και την καταστροφή της πανίδας έπαψαν από καιρό να αποτελούν πηγές έμμεσης οικολογικής καταστροφής.

Οι κρίκοι στην αλυσίδα της ζωής – όπως συνηθίσαμε να λέμε- συνεχώς αποδυναμώνονται εξαιτίας της ανθρωπινής παρέμβασης, φτάνοντας σε καταστροφικά σημεία, αποσαθρώνοντας κομβικά στοιχεία του ιστού της ίδιας της ζωής και της συνέχειας της.

Αν αναλογιστούμε το αποτέλεσμα αυτής της συνεχιζόμενης καταστροφής των αλληλένδετων κρίκων, εύκολα συμπεραίνουμε πόσο κοντά είμαστε στην κατάρρευση του εύθραυστου πλέον ιστού που μας περιβάλει, εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης σε όλο το πολυεπίπεδο σύστημα ισορροπίας του πλανήτη και σε ό,τι αφορά την αληθινή – φυσική και άρρηκτη αλληλεπίδραση μεταξύ των ίδιων υποσυστημάτων που το αποτελούν.

Στο ερώτημα αν υπάρχει πιθανότητα να μη διαρραγεί ο ιστός της ζωής αν εξακολουθήσουμε να καταστρέφουμε την αλυσίδα η απάντηση είναι προφανώς μονολεκτική. Όσο καταστρέφεις έναν κρίκο με παρεμβάσεις σε χλωρίδα και πανίδα τόσο δουλεύεις για τη συνολική κατάρρευση του συστήματος ακόμα και αν υποθετικά ελπίζει κάποιος στην αναγέννηση του οικοσυστήματος με φυσικό τρόπο.

Μπορεί όμως κάποιος να δίνει βάση σε μια τέτοια υπόθεση όταν για παράδειγμα αφαιρείς μαζικά τη ζωή -για να ακριβολογούμε σκοτώνεις- τα ζώα έστω και μέσα από κανόνες (;) που προβλέπονται από ειδικές νομοθεσίες και για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους;

Το κυνήγι, αν και νόμιμη ως δραστηριότητα, απειλεί τα είδη που θηρεύονται -και όχι μόνο- εξαιτίας μιας αλόγιστης υπερεκμετάλλευσης θέτοντας σε μόνιμο κίνδυνο τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. Η έκταση που λαμβάνει στη χώρα μας, σε συνδυασμό με την έλλειψη αυστηρών ελέγχων και συστηματικής παρακολούθησης εντείνουν τις αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή της βιοποικιλότητας και η συνολική σημερινή ανεπάρκεια των μηχανισμών αποτελεσματικής προστασίας  της ελληνικής φύσης και των οικοσυστημάτων της θέτει σε άμεσο κίνδυνο τον ιστό της ζωής.

Τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος

Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία -ασχολείται σταθερά με το ζήτημα του κυνηγιού και της λαθροθηρίας από την ίδρυσή της το 1982- μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Το κυνήγι θα πρέπει να υπόκειται σε αυστηρούς κανονισμούς ώστε να εξασφαλίζεται η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των θηρεύσιμων ειδών, με απώτερο στόχο να μην υποθηκεύονται οι ευρωπαϊκοί και εθνικοί στόχοι για τη βιοποικιλότητα. Για τον λόγο αυτό απαιτείται ένα νέο, ολοκληρωμένο και σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο για το κυνήγι. Ένα νέο πλαίσιο που θα αποτελέσει σημαντικό βήμα για την προστασία και τη βιώσιμη χρήση των βιολογικών πόρων της Ελλάδας».

Το πρόσφατο νομοσχέδιο με το οποίο υποθετικά ρυθμίστηκε το πλαίσιο για τους όρους και τις συνθήκες του κυνηγιού στη χώρα μας δεν στάθηκε ικανό να λύσει τα χρόνια προβλήματα προστασίας της βιοποικιλότητας στο τόπο μας και της αντιμετώπισης ζωτικών θεμάτων στη λειτουργία και τη θέσπιση ουσιαστικών κανόνων.

Η μόνιμη αμφισβήτηση όλων των παραπάνω όπως και κάθε επιστημονικής προσέγγισης ή μελέτης για τα καταστροφικό αποτελέσματα του κυνηγιού από όσους ενεργά συμμετέχουν στη μαζική εξόντωση ζώων και πουλιών αυτή την περίοδο ή την αποδεδειγμένη και επιστημονικά πλέον μόλυνση των οικοσυστημάτων με μόλυβδο  -στις 20 Αυγούστου άρχισε νόμιμα η επίσημη κυνηγητική περίοδος, μιας και η παράνομη λαθροθηρία διαρκεί όλο το χρόνο- βρίσκει σύμμαχο τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα μαζί με το πολιτικό σύστημα.

Τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα δεν αποτελούν μια θεωρητική αναφορά καθώς ο ετήσιος τζίρος από την κυνηγετική δραστηριότητα πλησιάζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Ταυτόχρονα οι κυνηγοί παραδοσιακά αποτελούν μια μεγάλη δεξαμενή -τριακοσίων χιλιάδων- ψηφοφόρων για όλα τα αστικά – παραδοσιακά, ή μη, κόμματα και ως τέτοια ομάδα μόνιμα αντιμετωπίζονται, αποτελώντας τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος.

Μάλιστα ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σωκράτης Φάμελος από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων του έγινε ο προστάτης των κυνηγών και ο πλέον αγαπητός  στην κυνηγητική κοινότητα από όλους όσους πέρασαν μέχρι σήμερα, κάνοντάς τους όλα τα χατίρια, σηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων σε οικολογικές, αντικυνηγητικές και φιλοζωικές οργανώσεις.

Το κλίμα ευφορίας και ευχαρίστησης που επικρατεί στους κυνηγούς ολόκληρης της χώρας είναι ενδεικτικό σχεδόν σε κάθε ανακοίνωση που βγάζει η Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας (ΚΣΕ):

«Η υπογραφείσα από τον υπουργό αναπληρωτή κ. Φάμελλο ρυθμιστική απόφαση για την περίοδο 2017-2018 με την οποία επαναλαμβάνεται η ρυθμιστική της προηγούμενης περιόδου, πέρα από ορισμένες ειδικές ρυθμίσεις για τον αγριόχοιρο, αποδεικνύει κατά τρόπο σαφή ότι ο κ. Φάμελλος δεν υιοθέτησε ουδεμία περικοπή από το πλήθος των παντελώς ατεκμηρίωτων περικοπών και περιορισμών της θήρας που ζητούν σε κάθε ευκαιρία οι αντικυνηγετικές ΜΚΟ, πράγμα για το οποίο οι κυνηγοί ευχαριστούν ιδιαίτερα τον κ. Υπουργό».

Το ίδιο και το αυτό κλίμα ευφορίας και ικανοποίησης με δημόσιες ευχαριστίες προς τον Φάμελλο συναντάμε κατά καιρούς σε διάφορες ανακοινώσεις τοπικών κυνηγετικών συλλόγων όπως και σε τίτλους επαρχιακών εφημερίδων.

Χαρακτηριστικός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας που έγραψε «Πυρ κατά βούληση…» ή το ρεπορτάζ της «Ύπαιθρος Χώρα» με τίτλο «Στο πλευρό Φάμελλου η κυνηγετική Θεσσαλίας».

Το κυνήγι ως εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης

Τα «δώρα» προς τους κυνηγούς, του αναπληρωτή ΥΠΕΝ, δεν σταματούν τελικά μόνο στο γεγονός ότι δεν έγινε καμία περικοπή στον αριθμό των ειδών που θηρεύονται ή στη κυνηγετική περίοδο, η οποία γίνεται λάστιχο με τη χρονική διάρκειά της, αλλά συμπληρώθηκαν και με τις δηλώσεις του ίδιου του Σ. Φάμελλου, σύμφωνα με τις οποίες «Το κυνήγι έχει ρόλο ρυθμιστή στην διατήρηση του οικοσυστήματος».

Έτσι ακριβώς βρίσκουμε και στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο με τίτλο «Σχέδιο Στρατηγικής Ανάπτυξης της Δασοπονίας 2018-2038» (Εθνική Στρατηγική για τα Δάση) το άρθρο «03 – Μεσογειακή Δασοπονία» που αναφέρει μεταξύ άλλων σε μία πρόταση: «Η αναγνώριση του ρόλου της θήρας ως εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης».

Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος με τα σχόλια που ακολουθούν το συγκεκριμένο άρθρο της διαβούλευσης, με τις έντονες ενστάσεις όπως διατυπώνονται, στη λογική που επιδιώκει να εδραιώσει το κυνήγι ως θετικό ρυθμιστικό παράγοντα του περιβάλλοντος.

Ελπίζαμε ότι όχι μόνο δεν θα βλέπαμε ένα τέτοιο άρθρο αλλά τουναντίον μέσα στο σχέδιο ανάπτυξης των δασών στην κατακαμένη χώρα θα διακρίναμε την ελάχιστη ευαισθησία της σημερινής κυβέρνησης που θα υιοθετούσε ως πολιτική θέση τη στρατηγική επιδίωξη για τη σταδιακή απαγόρευση του κυνηγιού στην Ελλάδα.

Η θανάτωση των ζώων ως ψυχαγωγικό άθλημα αποτελεί απειλή τόσο για τα θηρεύσιμα όσο και τα μη θηρεύσιμα και προστατευόμενα είδη,  διαρρηγνύοντας τη ζωική αλυσίδα, καταστρέφοντας φυσικό περιβάλλον και βιοποικιλότητα με απρόβλεπτες συνέπειες για την ίδια τη ζωή του τόπου μας.

Ο ισχυρισμός ότι το κυνήγι αποτελεί μέσο διαχείρισης και ρυθμιστικός παράγοντας των δασών και της άγριας πανίδας, αποτελεί στοιχείο μικροκομματικής σκοπιμότητας και πολιτικής εκμετάλλευσης, όσες μελέτες κι αν εκπονούνται από τις κυνηγετικές οργανώσεις, οι οποίες μάλιστα για τους παραπάνω λόγους πολλές φορές υιοθετούνται από τα αρμόδια υπουργεία όπως προτείνονται από μια συγκεκριμένη μερίδα πολιτευτών, δημοτικών και περιφερειακών αρχόντων, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.

Το αναφέρετο δικαίωμα των πολιτών για μια αυθεντική συνάντηση με τη φύση και τον αληθινό πλούτο των βουνών και των προστατευόμενων περιοχών, χωρίς να διαταράσσεται η βιοποικιλότητα, με σεβασμό στους πληθυσμούς των άγριων ζώων και πουλιών αποτελεί υποθήκη συνέχειας και συνύπαρξης με όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.

Η προσπάθεια να εμφανιστούν κυνηγοί και κυνήγι ως «διαχειριστές» της φύσης ή των προστατευόμενων περιοχών αποτελεί προσπάθεια να κρυφτεί η κακοποίηση ως συμπεριφορά σε ζώα και φύση ενώ ταυτόχρονα «το κυνήγι είναι απλώς ένα ανήθικο χόμπι που καμία σχέση δεν έχει με την επιβίωση παρά μόνο το οικονομικό όφελος για το κράτος και την κυνηγετική βιομηχανία».

Ή αλλιώς το «Πυρ κατά βούληση» επιβεβαιώνει άλλη μια φορά πως  «το σπορ της δολοφονίας ζώων πρέπει να απαγορευθεί» καθώς οι λαθροκυνηγοί είναι υπεύθυνοι για την ανεξέλεγκτη εξαφάνιση προστατευόμενων ειδών, ενώ οι κυνηγοί έχουν συμβάλλει σχεδόν στην εξαφάνιση των φυσικών θηρευτών διαταράσσοντας την ισορροπία των οικοσυστήματων με αποτέλεσμα από τη μια να έχουμε ανεξέλεγκτο υπερπληθυσμό άγριων ζώων και από την άλλη τη συρρίκνωση υγιών οικοσυστημάτων.