Μας αρκεί η επι-βίωση;

Είναι ειδοποιός η διαφορά μεταξύ ζω και επιβιώνω· αυτές οι δύο λέξεις, ενώ έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς τον άνθρωπο και το status quo, σηματοδοτούν επί του πρακτέου τόσες διαφορές, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι, μιλούν για δύο διαφορετικά είδη.

Οι άνθρωποι, προοριζόμαστε να ζούμε με βάση την οικονομική μας κατάσταση. Δικαιούμαστε να διαβιούμε με αξιοπρέπεια, καλύπτοντας εκ των ων ουκ άνευ τις βασικές μας ανάγκες και γιατί όχι, να παρέχουμε από καιρό σε καιρό στον εαυτό μας ή στην οικογένειά μας,  μερικές «πολυτέλειες»· είδη ή υπηρεσίες, δηλαδή, που θέλουμε αλλά δεν είναι αναγκαία για την επιβίωσή μας.

Το να ζούμε χωρίς τη διαρκή ανησυχία για την κάλυψη των πραγματικά βασικών αναγκών, είναι πρωταρχικός στόχος του ανθρώπινου είδους από την εποχή του Homo Sapiens. Πριν, ο καθημερινός στόχος και συνάμα ανησυχία, ήταν να προφυλαχθούμε από τους άγριους θηρευτές της φύσης, τα καιρικά φαινόμενα και να αποφύγουμε τον θάνατο από πείνα ή αφυδάτωση. Να επι-βιώσουμε δηλαδή.

Σήμερα, το κοινωνικό στάτους με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, των δυτικών κυρίως πολιτισμών, κατάφεραν να ανεβάσουν το επίπεδο διαβίωσης εξασφαλίζοντας τα προαναφερθέντα είδη και ανάγκες ως αυτονόητα. Αυτή η εξέλιξη, «επέβαλλε», ως αυτονόητη και την κατοχή πολλών επιπλέον αγαθών προκειμένου να δραστηριοποιούμαστε στην καθημερινή μας ζωή.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι όμως, αρχής γενομένης το 2009 όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση και δη η Ελλάδα «λαβώθηκε» από την παγκόσμια οικονομική κρίση, που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να τα έχουμε καθώς δεν είναι αναγκαία για την επιβίωσή μας. Νοούν, δηλαδή, την κατοχή τους ως πολυτέλεια. Για αυτούς δεν χρειαζόμαστε κινητό τηλέφωνο, τηλεόραση, σύνδεση στο ίντερνετ, αυτοκίνητο ή δίκυκλο.

Αν δε, σκεφτούμε με τελείως ψυχρή λογική, μπορεί να μην χρειαζόμαστε κρέας ή χαρτί υγείας αφού όχι μόνο δεν αποτελούν βασικά «εργαλεία» για την επιβίωσή μας αλλά υπάρχουν και εναλλακτικά είδη· το κρέας μπορεί να αντικατασταθεί από το κοτόπουλο ή τα λαχανικά, το κινητό από ένα σταθερό τηλέφωνο, για τις μετακινήσεις μας είτε να περπατάμε είτε να χρησιμοποιούμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κλπ. Υπό αυτό το πρίσμα στις ημέρες μας, σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα, ο βασικός μισθός δεν ξεπερνά τα 500 €· προφανέστατα δεν επαρκεί, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ούτε καν για την κάλυψη των βασικών αναγκών & υπηρεσιών (τροφή, ένδυση, στέγη, τηλέφωνο, ρεύμα, κοινόχρηστα) ενός ατόμου, πόσο μάλλον για μία τριμελή οικογένεια.

Πολλοί συν-Άνθρωποί μας σε παγκόσμιο επίπεδο λοιπόν, δεν ζουν, αλλά απλώς…. επιβιώνουν ενώ παράλληλα τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, κρατούν τη μάζα ή ορθότερα τους «αμνούς» ήρεμους και υποτακτικούς, αφού τους χειραγωγούν με διάφορους τρόπους (κυριότερα η θρησκεία – συναισθηματική χειραγώγηση και η Τηλεόραση – αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης), πείθοντάς τους πως έτσι οφείλουν να ζουν. Γνωστό τοις πάσι το… «έτσι είναι η ζωή, αλλά μην χάνετε την ελπίδα σας»· αυτή η φράση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ουτοπία και μετατόπιση ευθύνης προκειμένου να πιστέψουμε πως κάποια ημέρα, σύντομα, ως δια μαγείας θα καλυφθούν οι ανάγκες μας και συνεπώς η υπάρχουσα μίζερη και καταθλιπτική πραγματικότητα θα αλλάξει.

Μην στρουθοκαμηλίζουμε όμως, η ουτοπία είναι, κατ’ εμέ τουλάχιστον, ζωογόνος αρκεί να μην μας τυφλώνει ενώ σχεδόν εξ’ ορισμού, προϋποθέτει δική μας δράση και όχι μετατόπιση των δικών μας ευθυνών για τις πράξεις και την απραξία μας σε τρίτους. Τίποτα δεν θα αλλάξει όσο υπομένουμε την μιζέρια και περιμένουμε, εξίσου μίζερα, να το κάνουν άλλοι εξαιρώντας εαυτόν από την «δράση».

Οφείλουμε να αφυπνιστούμε και να θωρήσουμε το υπάρχον πρόβλημα με καθάρια πλην όμως ανθρώπινη ματιά. Όλοι μας. Μην επαναπαυόμαστε επειδή μπορεί μέχρι στιγμής να έχουμε τη δυνατότητα να παρέχουμε στον εαυτό μας ή την οικογένειά μας τα βασικά ή και κάποιες «πολυτέλειες». Αύριο μπορεί το «πρόβλημα» να κτυπήσει και την δική μας θύρα και ως γνωστόν… «Δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή».