Μέχρι να κάμει ξαστεριά…

Κάθε μέρα, συνειδητοποιείς, πως οι μη συγκλίνουσες απόψεις με την υπάρχουσα τάξη, μπορούν να θεωρηθούν παράλογες και υπερβολικές, ακόμα και υστεριάζουσες, ενώ η επιβεβλημένη θεώρηση του κόσμου ανηφορίζει (αντί να κατηφορίζει) στα τάρταρα του φασισμού.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας, πλέον, είναι απόλυτα σαφής, σε κάθε βήμα μας. Στο πως αντιμετωπίζεται μία γυναίκα σε μία συζήτηση, στο πως βλέπουν οι άνθρωποι το διαφορετικό και ας ισχυρίζονται ότι δεν έχουν πρόβλημα με αυτό, στο πως εκφέρουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν και ακόμα και στο ποιες λέξεις χρησιμοποιούν.

Παρατηρείται στις ανούσιες συζητήσεις τους, στον τρόπο που βλέπουν τον έρωτα, την αγάπη, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη.

Φαίνεται στα συννεφάκια πάνω από το κεφάλι τους, μπορείς να δεις τις σκέψεις τους να αιωρούνται και παρόλο που ξέρεις πως δεν μπορείς να εμβαθύνεις σε αυτά τα συννεφάκια και ίσως ούτε θες, τελικά, απορείς.

Και αναρωτιέσαι, αν είναι άνθρωποι που είναι φασίστες, ανίδεοι, άνθρωποι που δεν έχουν ασχοληθεί σε βάθος με τον άνθρωπο και την πραγματικότητα, άνθρωποι που δεν οραματίζονται ή απλά αδιάφοροι ως προς όλα; Σίγουρα, υπάρχουν διαβαθμίσεις στο πως βλέπει ο καθένας το καθετί, αλλά οι βασικές αρχές του ανθρωπισμού, προφανώς, δεν συγκαταλέγονται σε αυτές, άρα αυτό από μόνο του είναι αποτρεπτικό στο να θες να συμβαδίσεις και να συμπορευτείς μαζί τους.

Πώς θα συμβαδίσεις με αυτόν τον κόσμο, με τι κουράγιο θα τους κοιτάς κάθε μέρα; Γιατί η πραγματικότητα, δεν είναι στους ανθρώπους που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας, αλλά κυρίως σε αυτούς που βρίσκονται σε χώρους που αναγκαζόμαστε να συνυπάρχουμε.

Ξέροντας πως ο αγώνας είναι όμως εκεί κυρίως, αρνείσαι να παραδώσεις τα όπλα. Από την άλλη, αναρωτιέσαι για πόσο θα αντέχεις να το συνεχίζεις.

Μέχρι να κάμει ξαστεριά, μάλλον…