Μια φόρα και ένα Κάιρο…

…σε έναν τόπο όχι και τόσο μακρινό, ζούσανε κάποτε, κάποιοι άνθρωποι, που ακούστηκε, πως ζούσανε ευτυχισμένοι. Πάντα στις ιστορίες και στα παραμύθια, για κάποιο λόγο που ακόμη και σήμερα αδυνατώ να εξηγήσω, όλοι -τότε παλιά- ήταν καλύτεροι και πιο ευτυχισμένοι σε σχέση με το σήμερα. Τέλος πάντων, προχωρώ την ιστορία, δίχως άλλο να αυτολογοκρίνομαι.

Στην κοντινή λοιπόν εκείνη χώρα, που χατζιδάκεια θα τολμούσα να την ονομάσω και Λιλιπούπολη, οι άνθρωποι ήταν τόσο ευτυχισμένοι που κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες μάλλον, κάποια στιγμή, αποφάσισαν να μετακομίσουν σε άλλο τόπο, σε άλλους τόπους, προφανώς για να είναι εκεί ακόμη πιο ευτυχισμένοι. Παρότι λάτρευαν την Λιλιπούπολη, άρχισαν να την εγκαταλείπουν, μετακομίζοντας σε άλλες, νέες χώρες. Στις νέες αυτές χώρες που μετοίκησαν, ξεκίνησαν μια νέα ζωή, δημιούργησαν οικογένειες, επιχειρήσεις και πρόκοψαν.

Παρότι όμως η ζωή τους ήταν πια εκεί, η καρδιά τους παρέμενε από πάντα στη Λιλιπούπολη, στον γενέθλιο τόπο τους. Όταν τους ρωτούσαν, τι είναι αυτό που κάνει την καρδιά τους να χτυπά τόσο δυνατά για τον τόπο αυτό, αυτοί απαντούσαν ζωγραφίζοντας πολύχρωμες παιδικές εικόνες, που προφανώς σχετίζονταν με την παιδική τους ηλικία. Τραγουδούσαν επίσης. Γι αυτό και εγώ θα τους αφιερώσω και το «Αντίο Λιλιπούπολη», του Μάνου Χατζιδάκι για να το σιγοτραγουδούν όταν η καρδιά τους φουσκώνει από νοσταλγία.

Και μετά, και μετά ζήσανε…, όχι ζούνε αυτοί καλά, όπου και να μένουν και εμείς καλύτερα, πολύ καλύτερα από τότε -στα παλιά τα χρόνια- γιατί το δικό μου παραμύθι δεν είναι παλιό, αλλά συμβαίνει τώρα.

Σας εύχομαι να’ χετε ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι στην όμορφη Λιλιπούπολη και μια βαθιά πίστη, αλλά και εμπιστοσύνη ότι τα καλύτερα είναι αυτά για τα οποία σήμερα, τώρα αγωνιζόμαστε, ώστε να τα κάνουμε ακόμη καλύτερα.

ΤΕΛΟΣ