Μια ιστορία δυο φυλακισμένων χιμπαντζήδων

Όταν αντίκρισα το βραχίονα του, δεν κατάλαβα τι επρόκειτο να συμβεί. Μετά τον είδα με το άλλο του χέρι να τον χτυπά με δύναμη στην εσωτερική του μεριά. Και μετά να σφίγγει το λάστιχο ψηλά στον βραχίονα. Σκούπισε γρήγορα με ένα χαρτομάντιλο τα αίματα από τη λιωμένη φλέβα του. Τελικά τη βρήκε. Τα κατάφερε.

Η γλυκιά , μυστηριακά θανατηφόρα, ενδοφλέβια τον έκανε να νιώσει οικεία, σαν στο σπίτι του.

Μετά γύρισε ψηλά το κεφάλι του, εκεί απ’ όπου έτυχε να τον παρακολουθώ.

– Κύριε, να με συγχωρείτε για αυτό που έκανα, μου απηύθυνε τον λόγο, κάνοντας παράλληλα τον σταυρό του με τον καθολικό τρόπο.

– Κύριε, να με συγχωρείτε γι αυτό που είδατε. Νιώθω τόσο άσχημα. Θα καθαρίσω όσο καλύτερα μπορώ τον χώρο. Μην περάσει κάποιο παιδάκι και πάθει κάτι κακό. Εντάξει κύριε; ολοκλήρωσε κοιτάζοντας με προς τα πάνω, από μια απόσταση πέντε μέτρων. Δεν απαντούσα, παρά μόνον τον κοιτούσα.

– Εντάξει κύριε, εντάξει κύριε, εντάξει κύριε; Επαναλάμβανε με επίταση, αναμένοντας μια θετική μου απάντηση, ως ένδειξη μιας έστω και ελάχιστης εκτίμησης στο πρόσωπό του μάλλον και όχι στην πράξη του.

– Εντάξει καλέ μου, του ψέλλισα.

Έτσι μόνον ηρέμησε και ξεκίνησε ικανοποιημένος -γεμάτος ένα φορτηγό από τύψεις και ενοχές- μονολογώντας ό,τι πιο συνταρακτικό έχω ακούσει στην ζωή μου, να καθαρίζει με ζηλευτό νοιάξιμο, με παράταιρο αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος, τον εξωτερικό χώρο στον οποίο είχε κάνει την χρήση της γλυκιάς θανατηφόρας.

Τον φώναζαν Φάμπιαν. Ψηλός, λεπτός, με καπελάκι τζόκεϊ και ένα μαύρο σακβουαγιάζ. Μιλούσε ασταμάτητα. Μονολογούσε και αυτά που έλεγε ήταν βαθιές μαχαιριές στους βραχίονες… της ψυχής μου.

Έβγαλε κατ’ αρχάς έναν αναπτήρα και έκαψε το χαρτί στο οποίο ήταν η σκόνη. Μετά με νερό έπλυνε τα χέρια του. Έβαλε τη χρησιμοποιημένη σύριγγα στο πλαστικό της περίβλημα. Την τύλιξε με χαρτομάντιλο και την έβαλε στο σακβουαγιάζ του. Έπλυνε επίσης και καθάρισε μεθοδικά, σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια τον χώρο, που ήταν είσοδος σκηνικών θεάτρου στην πόλη του Βερολίνου.

– Πολύ θα ‘θελα κύριε να ήμουν χιμπαντζής σε μια ζούγκλα στην Αφρική, μου είπε σε μια αποστροφή του μονολόγου του.

– Για ποιο λόγο θα το ήθελες αυτό; τόλμησα να τον ρωτήσω

– Γιατί κύριε δεν μ’ αρέσει που είμαι φυλακισμένος.

– Και πώς θα το καταφέρεις; τόλμησα να τον ρωτήσω.

– Ο Φάμπιαν κύριε, είναι στρεσαρισμένος, όταν χτίζει τη φυλακή του. Αλλά θα την καθαρίσει μην περάσει κάποιο παιδάκι και πάθει κάποιο κακό. Εντάξει κύριε, εντάξει κύριε, εντάξει κύριε…; Επανέλαβε με επίταση, αναμένοντας από εμένα μια επιβεβαίωση, ως ένδειξη ελάχιστης εκτίμησης στο πρόσωπό του και πιθανόν και στην πράξη της καθαριότητας του χώρου.

– Ναι, καλέ μου Φάμπιαν, κατάφερα να ψελλίσω, παρατηρώντας τον να φεύγει, έχοντας αφήσει πίσω του έναν ακόμη φυλακισμένο χιμπαντζή, καθαρή τη φυλακή του, έτοιμη για την επόμενη φορά, για την επόμενη δόση του.

——-
Η παραπάνω ιστορία είναι, θα ήταν καλό να είναι, επινόηση του υπογράφοντος και να μην έχει καμία σχέση με πραγματικά γεγονότα, πρόσωπα, πολλώ δε μάλλον με ζώα.

Σκοπός της ήταν, και παραμένει να είναι, να απλώσουμε τον βραχίονα μας και με τη βοήθεια και του άλλου μας χεριού να το σκάσουμε από τη φυλακή της γλυκιάς και μυστηριακά μεθυστικής ουσίας των ενοχών μας.

Την αφιερώνω στους γενναίους Φάμπιαν και στις γενναίες Φαμπιάνες που κατάφεραν μια μέρα ή μια νύχτα να δραπετεύσουν επιτέλους σε μια όμορφη ζούγκλα της Αφρικής και να ηρεμήσουν την όμορφη και πονεμένη ψυχούλα τους.