Μια ρετρό ιστορία

Την αγόρασε μαζί με το τραπεζάκι από ένα φλόμαρκτ, από ένα παζάρι τέλος πάντων. Ήταν από τις πρώτες έγχρωμες που είχε παράξει η γερμανική βιομηχανία. Ήταν επίσης και μια από τις πρώτες λιγότερων ιντσών τηλεοράσεις.

Αυτό όμως που του άρεσε περισσότερο ήταν το ξύλινο τραπεζάκι εποχής. Ταίριαζε με την ταπετσαρία του τοίχου. Αλλά και με το πάτωμα επίσης από το οποίο είχε αφαιρεθεί η παλιά τριμμένη μοκέτα. Το γκρι του πατώματος με το καρώ του τοίχου δημιουργούσαν μια σύνθεση στην οποία ταίριαζε απόλυτα η καινούργια του αγορά.

Κάθισε απέναντι από την τηλεόραση και κοίταζε. Την απολάμβανε, ως έπιπλο βέβαια. Εξάλλου γνώριζε ότι δεν λειτουργούσε. Για αυτό και την αγόρασε. Προτιμούσε το εικαστικό μέρος των παλιών συσκευών και επίπλων παρά την λειτουργικότητά τους.

– Και εγώ, συνήθιζε να λέει στους γέροντες συγκατοίκους του στον ξενώνα, και εγώ έχω μεγαλύτερη αξία ως ον που από τύχη διεσώθη από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, παρά ως σημερινός λειτουργικός άνθρωπος. Αφού για να λειτουργήσω έστω και στοιχειωδώς χρειάζομαι πέντε χάπια καθημερινά, τέσσερις φορές την εβδομάδα φυσιοθεραπείες και ιατρικές εξετάσεις τρεις φορές τον μήνα.

Ο Νόρπερτ συνέχισε να κοιτά την μικρή οθόνη.

– Σε αυτήν την τηλεόραση συνέχισε τον μονόλογο του, στον νοσοκόμο που τον φρόντιζε, μπορώ να βλέπω, ό,τι γουστάρω. Από πορνό μέχρι λειτουργία στην καθολική εκκλησία. Και το καλό είναι ότι δεν χάνω χρόνο με τις γαμημένες τις διαφημίσεις. Η δικιά μου τηλεόραση δεν χαρίζει ούτε ένα δευτερόλεπτο στα καπιταλιστικά γουρούνια της Μέρκελ, ολοκλήρωσε πίνοντας ένα από τα πέντε χάπια που του πρόσφερε με κατανόηση ο νεαρός σε εκπαίδευση ακόμη νοσοκόμος.

– Να την βάλω στην πρίζα, κ. Νόρπερτ να δούμε αν λειτουργεί, τόλμησε να ρωτήσει ο Μάρτιν, ο ξανθός νοσοκόμος.

– Όχι, μπάσταρδε, όχι μην τολμήσεις. Πρώτα μου δίνεις το χάπι το υπνωτικό και μετά πας να με μανιπουλάρεις, μικρέ σατανά.

– Όχι κύριε. Το χάπι αυτό είναι για τη σχιζοειδή συμπεριφορά σας. Το άλλο, το υπνωτικό το παίρνετε το βράδυ μια ώρα πριν από τον ύπνο.

– Καλά, κάνε ό,τι θέλεις, μην μου μιλάς άλλο. Με ενοχλείς. Βλέπω ένα ντοκιμαντέρ από τους βομβαρδισμούς στο Βερολίνο. Τότε που βασανιστήκαμε όλοι στην οικογένεια. Τότε που Ρώσοι στρατιώτες βίασαν την Ανεμαρί, τη μάνα μου. Αχ να τη η μανούλα μου. Την βλέπεις Μάρτιν;

– Όχι κύριε, που είναι ακριβώς;

– Εκεί, πίσω από τα ερείπια στο Ράιχσταγκ. Να εκεί. Την βλέπεις;, δείχνοντας με ακρίβεια με τον δείκτη του δεξιού του χεριού, το σημείο στην σβησμένη γκρι οθόνη.

– Δεν ξέρω κύριε, απάντησε ο άπειρος νοσοκόμος.

– Καλά, άστο καλύτερα. Μου ήρθε μια καλύτερη ιδέα. Την επόμενη Κυριακή θα με ξαναπάς στο φλόμαρκτ να αγοράσω ένα μίξερ. Είδα ένα ωραίο, παλιό μίξερ. Θα αρχίσω να φτιάχνω το νόστιμο Τσιζκέικ που έφτιαχνε η μαμά μου.

– Εντάξει κύριε θα σας πάω.

– Μην με ενοχλείς άλλο Μάρτιν. Δεν βλέπεις παρακολουθώ το master chef στην τηλεόραση. Επιδεικνύουν τον τρόπο παρασκευής του Τσιζκέικ της Ανεμαρί.

– Εντάξει κύριε, εντάξει.

– Καλά Μάρτιν, τραγούδα…