Μικρά εγκλήματα

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

«Η ζωή μας θα τελειώσει τη μέρα που θα σιωπήσουμε για όσα έχουν σημασία» είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μια ρήση που αποδεικνύει πως ο σημερινός κόσμος αργοπεθαίνει μέσα σε μια εκκωφαντική και πρωτόγνωρη σιωπή μπροστά σε ένα σκηνικό αδικίας, εκμετάλλευσης και προκατάληψης. Πνέει τα λοίσθια και οδηγείται στην ηθική αποτελμάτωση ή απλώς απαρτίζεται από ανθρώπους που ο καθένας καθημερινά πράττει τα δικά του, προσωπικά εγκλήματα, θυσιάζοντας λίγη από την ανθρωπιά και την ευσυνειδησία, τόσο τη δική του όσο και του συνόλου; Εγκλήματα κοινωνικά και πολιτικά, εγκλήματα που χαρακτηρίζονται μικρά, όχι από άποψη σημασίας αλλά από το γεγονός ότι γίνονται καθημερινά και δεν τιμωρούνται από την πολιτεία. Αντιθέτως βασίζονται στην προσωπική μας ηθική, ένα συνονθύλευμα εμπειριών και γνώσεων που κατευθύνει τις πράξεις μας.

Που τα συναντάμε αυτά τα εγκλήματα;

Κάτω από τα φώτα των μεγαλουπόλεων, στη ζωή του σύγχρονου μπον βιβέρ και στις απολαύσεις του νέου, ακόρεστου καταναλωτικού ανθρώπου, εκεί βρίσκεται χαμένος ένας κόσμος που δεν αγγίζουμε, δεν μας αφορά γιατί διαταράσσει την «ομαλή» μας  καθημερινότητα, μας κάνει να ξεβολευτούμε από τους αναπαυτικούς καναπέδες μας, και να αντικρίσουμε τη προσφυγιά, την πείνα, τον ανθρώπινο μόχθο, την εκμετάλλευση στην εργασία αποσβολωμένοι και ίσως απογοητευμένοι που δεν μπορούμε να τα προσπεράσουμε όσο εύκολα αλλάζουμε κανάλι στην τηλεόραση. Εκεί βρίσκονται οι άστεγοι, οι εργαζόμενοι που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, η μάνα που μόνη μεγαλώνει το παιδί της, ο πρόσφυγας που τραυματισμένος από τις εικόνες του πολέμου ψάχνει για νέα πατρίδα, ο άνεργος, το παιδί που εργάζεται αντί να ζει την ανεμελιά των χρόνων του.

Και είναι έγκλημα αυτό; Δεν είναι αυτούσια κλοπή, φόνος ή κατάχρηση, αλλά ανοχή σε κράτη μεγαθήρια που σπέρνουν το θάνατο στο όνομα του κέρδους, σε «λήσταρχους» επιχειρηματίες ντυμένους με ανθρωπιστικούς μανδύες και σε δήθεν φιλάνθρωπους που δεν θα μοιράζονταν ποτέ το τσάι τους με έναν άστεγο ή πρόσφυγα. Όσο για του υπαίτιους είμαστε εγώ και εσύ, αλλά δεν ξεχωρίζουμε, χανόμαστε σε ένα πλήθος που χαρακτηρίζεται από την ίδια αδιαφορία και έτσι το έγκλημα γίνεται ακόμα πιο μικρό, γίνεται ένα με εμάς, βαφτίζεται συνήθεια και αυτός είναι  μεγαλύτερος κίνδυνος από το ληστή ή το δολοφόνο. Είναι μια δύναμη που τους οπλίζει το χέρι, μια άτεγκτη κοινωνία που τα μέλη της δημιουργούν βήμα, βήμα τον εκάστοτε εγκληματία. Και τελικά το έγκλημα δεν είναι τόσο μικρό.

Αυτός λοιπόν, ο κοινωνικά αδιάφορος, υπνωτισμένος άνθρωπος μπορεί να διαπράξει τώρα ένα ακόμα «μικρό έγκλημα».

Είναι η απουσία ενδιαφέροντος για τα κοινά, η απολιτικοποίηση που μας καθιστά βορά των κυβερνήσεων, φύλλο στον ούριο ή μη άνεμο των εκάστοτε ελίτ και οπωσδήποτε όχι άνθρωπο που σέβεται τους αγώνες όσων πάλεψαν  για να αποκτήσει τα πολιτικά δικαιώματα, που τόσο εύκολα απαρνήθηκε. Είναι ο εξευτελισμός της έννοιας πολίτης, η περιφρόνηση προς τον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο που μπορεί να σφυρηλατηθεί όχι με λησμονιά και νωθρότητα αλλά με ακούραστους εργάτες, υπέρμαχους τον αδυνάτων όχι για να απαλύνουν απλά τον πόνο τους, αλλά για να μην είναι πια αδύναμοι.

Εν τέλει είμαστε «μεγάλοι εγκληματίες» όσοι διαπράττουμε τα μικρά αυτά εγκλήματα, εγκλήματα που πηγάζουν από την αδιαφορία και το φόβο από την αδυναμία να φωνάξουμε την αδικία, να δώσουμε λίγο φαγητό σε κάθε πεινασμένη ψυχή, να φερόμαστε ισότιμα σε όλους τους συμπολίτες μας και κυρίως να αναπτύξουμε την πολιτική συνείδηση που θα μας επιτρέψει να αποτρέψουμε την αδικία, την ύπαρξη πεινασμένων και περιθωριοποιημένων ψυχών, να γκρεμίσουμε το φόβο. Ο δρόμος είναι δύσκολος και ακανθώδης, φτιαγμένους για αληθινούς επαναστάτες που δε σηκώνουν απλά λάβαρα και μνημονεύουν τους προκατόχους τους, αλλά γίνονται άξιοι συνεχιστές τους. Δεν είναι δυσεύρετοι, ούτε απέχουν πολύ από τους μικρούς εγκληματίες. Είμαστε εγώ και εσύ που γίναμε εμείς!

Photo credit: Wrote via Foter.com / CC BY