Να μυρίζουν οι Κυριακές άλλοτε κανέλα κι άλλοτε γιασεμί
Τις Δευτέρες τις μισούσε, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο αυτό. Όμως όσο κι αν μισούσε τις Δευτέρες, οι Κυριακές γι’ αυτήν ήταν σπαραγμός. Αν έκανε ησυχία σαν έπεφτε την Κυριακή το σούρουπο, τόση ώστε να μην ακούγεται ούτε η ανάσα της, τότε ένα μεγάλο κρακ ακούγονταν από μέσα της κι ένας κόμπος ανέβαινε αργά από το στομάχι της στο λαιμό της κι όσο κι αν προσπαθούσε να τον σπρώξει πίσω, τίποτα παραπάνω δεν κατάφερνε πέρα απ’ το να γεμίζουν δάκρυα τα μάτια της. Γι’ αυτό θυμάται από παιδί μέχρι και σήμερα, τ’ απογεύματα τις Κυριακές να προσπαθεί να κάνει πάντα θόρυβο, τόσο όσο να μην ακούσει αυτό το κρακ. Γιατί αν οι Δευτέρες τής μυρίζουν αναμφίβολα ρουτίνα, οι Κυριακές έχουν πάντα το μοβ του δειλινού, μυρίζουν κάτι σαν απώλεια, κι έχουν ξεκάθαρη γεύση αλμύρας όμοιας δάκρυα.
Advertisement
Οι Κυριακές γι’ αυτήν είναι άδειοι σταθμοί τρένων, μισοτελειωμένα χαραγμένες καρδιές σε ορφανά παγκάκια, είναι αποχωρισμός ταυτόσημος με προετοιμασία για ένα μεγάλο βύθισμα. Το είχε προσέξει απ’ όταν ήταν παιδί, πάντοτε τα μπαλόνια της, Κυριακή ξεφούσκωναν. Τώρα ξέρει. Οι Κυριακές παίρνουν μαζί τους όλο τον αέρα που σου δίνεται σαν ανάσα μαζί με την ανεμελιά και ξεφουσκώνουν τα μπαλόνια των παιδιών.
«Σαν αλλάξουμε αυτό τον κόσμο και ξεμπερδέψουμε με τα σημαντικά, πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες» συνηθίζει να λέει κάπου – κάπου.
«Όχι ν’ αλλάξουμε τα έτη και τους μήνες ούτε να ορίσουμε σαν αρχή κάτι το σημαντικό, αυτά είναι γελοιότητες, γιατί να μπερδεύουμε τον κόσμο; Μα να, με τις μέρες κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει κάπως να τις επαναπροσδιορίσουμε, ν’ αλλάξουμε τα χρώματα, τη γεύση και τη μυρωδιά τους ή για την ακρίβεια να τις απελευθερώσουμε. Να παίρνει η καθεμιά ό,τι γεύση και άρωμα θέλει. Να ξεκινούν οι άνθρωποι τις δουλειές τους όποια μέρα μπορεί ο καθένας, να πηγαίνουν διακοπές και να μην επιστρέφουν Κυριακή, να μην ξεκινούν τα παιδιά σχολείο καθορισμένη μέρα, να μένουν αγκαλιά οι εραστές όλη την Κυριακή και όλη τη Δευτέρα και όσο χρειαστεί κι ας ξέρουν πως δεν θα το χορτάσουν. Να μπορούν οι άνθρωποι να γεύονται τη ζωή όχι στα μεσοδιαστήματα ενός διημέρου ή μιας σχόλης με ορισμένη αρχή και τέλος. Να μυρίζουν οι Κυριακές άλλοτε κανέλα κι άλλοτε γιασεμί και να έχουν τη γεύση παγωτού, το ίδιο και οι Δευτέρες και οι Τρίτες και καμία μέρα να μην έχει από τη φύση της, τη γεύση των δακρύων».
«Παραμύθια» της είπε κάποιος κάποτε.
«Ναι, μα μην ξεχνάς πως και τα παραμύθια οι άνθρωποι τα φτιάχνουν» μουρμούρησε τότε εκείνη τόσο χαμηλόφωνα όσο ψιθύριζε τις Κυριακές πως δεν θέλει να πάει σχολείο.
Advertisement
Advertisement