Ο Άγιος Μάνος

Στο Δημοτικό χαρακτηρίστηκε από τον δάσκαλό του, ως ”προβληματικός”. ”Εγκεφαλικά υπερκινητικός”, ήταν η διάγνωση του σχολικού ψυχολόγου, αφού στην Τρίτη δημοτικού έλυνε μαθηματικές ασκήσεις με τριώνυμα.

Στο Γυμνάσιο, η διάγνωση μεταλλάχθηκε σε ”υψηλό ΙQ, με αντικοινωνική συμπεριφορά και συναισθηματική ανωριμότητα”, ενώ στο Λύκειο προτάθηκε στους γονείς του, από τον επιβλέποντα σχολικό ψυχίατρο, η χορήγηση ελαφρών ηρεμιστικών-αντικαταθλιπτικών χαπιών με σκοπό την εγκεφαλική, αλλά κυριότερα την συναισθηματική του εξισορρόπηση. Οι γονείς του ευτυχώς αρνήθηκαν, παρόλο που μάταια προσπαθούσαν όλα τα σχολικά του χρόνια να τον βοηθήσουν να ενταχθεί στο εκάστοτε σχολικό του περιβάλλον.

Αυτός συνέχιζε να νιώθει σαν ”εξωγήινος”. Τα βράδια αργούσε να αποκοιμηθεί γιατί αγωνιούσε ότι ”θα έχανε κάτι σημαντικό που πιθανότατα να συνέβαινε, ενόσω κοιμόταν”. Ξεχνιόταν ευχάριστα, όταν απολάμβανε να λύνει μαθηματικές εξισώσεις, να ασχολείται με ανώτερα μαθηματικά, με πολύπλοκες ασκήσεις Φυσικής και Χημείας. Τις περισσότερες φορές πρότεινε τις δικές του λύσεις, με τις οποίες πάντα, ή σχεδόν πάντα, συμφωνούσαν οι εκάστοτε καθηγητές του.

Για αυτόν η γνώση ήταν ένα παιχνίδι. Παιχνίδι ήταν και ο κύβος του Ρούμπικ, τον οποίο είχε πάντα στην σχεδόν άδεια σχολική του τσάντα που πηγαινοέφερνε σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι. Παιχνίδι και περιπέτεια γνώσης ήταν και το βαθύ του ενδιαφέρον για την επιστήμη της Αστροφυσικής, την αντιβαρύτητα, την νανοτεχνολογία, το Σύμπαν. Όταν ήθελε να χαλαρώσει έδινε την τράπουλα στον πατέρα του, αυτός την ανακάτευε και του άνοιγε ένα-ένα τα φύλλα. Όταν ολοκληρωνόταν η διαδικασία του ανοίγματος των 52 φύλλων, έλεγε στον πατέρα του, από μνήμης, την ακριβή σειρά των φύλλων της τράπουλας.

Ο Μάνος μιλούσε ελάχιστα. Αντ’ αυτού χτυπούσε νευρικά, αλλά με ρυθμό τα δάκτυλα των δυο του χεριών, πάνω στο σχολικό θρανίο. Συχνά-πυκνά διακοπτόταν το μάθημα από τα ρυθμικά του μοτίβα. Κοιτούσε τότε, με μάτια γεμάτα απορία τα θυμωμένα μάτια του εκάστοτε δασκάλου του, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει, τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο διαφορετικό από τους υπόλοιπους συμμαθητές του.

Ειδικά στο μάθημα των Θρησκευτικών, εκεί ήταν που ποτέ του, ή σχεδόν ποτέ του, όχι μόνον δεν συμμετείχε αλλά ήταν μονίμως ”ωσεί απών”. Η μοναδική φορά που μίλησε ήταν τότε στην β Λυκείου, μετά από την επίμονη ειρωνική ερώτηση του Θεολόγου.
– Δεν θα μας πεις επιτέλους Μάνο, τι είναι για σένα ο Θεός;
– Ποιος Θεός, απάντησε με μάτια, γεμάτα απορία για την ερώτηση, αλλά και γεμάτα σιγουριά για την απάντηση.
– Τόσα χρόνια διδασκαλίας για αυτόν τον έρμο τον Θεό συζητούμε, πρόσθεσε ο Θεολόγος με μια ακόμη πρέζα ειρωνείας.
– Δεν συζητούμε, εσείς προσπαθείτε να μας πείσετε για την ύπαρξή του, απάντησε ο Μάνος, ουδέτερα.
– Αν είναι έτσι, τότε πείσε με εσύ, γιατί δεν οφείλω εγώ να σας πείθω για την ύπαρξη του.
– Δεν θέλω να σας πείσω κύριε. Από την στιγμή που η επιστήμη της Αστροφυσικής δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει τα μυστικά του Σύμπαντος, τότε κατανοώ ότι ζω μέσα σε ένα ”θαύμα”. Ορισμός του θαύματος, σύμφωνα με την θρησκεία, είναι το φυσικό αυτό φαινόμενο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανένα τρόπο, ούτε καν επιστημονικά.

Το Σύμπαν είναι ένα θαύμα και σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων το ότι ζω ακόμη, είναι ακόμη ένα θαύμα. Όταν καταφέρω, κύριε, να εξηγήσω επιστημονικά αυτά τα δυο θαύματα, των μυστικών του Σύμπαντος και του γεγονότος ότι ακόμη ζω, τότε πιθανόν να έχω χρόνο όχι να σας πείσω, αλλά πιθανόν να σας προσκαλέσω σε ένα Αστρικό ταξίδι.
– Τιμή μου, να συνταξιδέψω τότε με τον ”Αγιο Μάνο”, συμπλήρωσε ακόμη πιο ειρωνικά, ο θεολόγος, αφού δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κατανοήσει έστω και στο ελάχιστο τα λόγια του μαθητή του.

———-

Ο Μάνος είναι ένα από εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν εσωτερική βία, και που δεν συνηθίζουν να απαντούν σε συνομιλητές με λεκτική επιθετική συμπεριφορά, παρότι στα σχολικά τους χρόνια είχαν υποστεί λεκτική και όχι μόνον βία από όλους αυτούς που δεν τους ”καταλάβαιναν”.

Ο Μάνος και κάποια άλλα σαν και αυτόν παιδιά, παρότι ενηλικιώθηκαν και πλέον με τις επιστημονικές τους έρευνες, ανακαλύψεις και εφευρέσεις, βοηθούν στην καλυτέρευση της συνειδητότητας της ανθρωπότητας, παραμένουν ακόμη παιδιά σε σχέση με τα γεμάτα απορία μάτια με τα οποία αντικρίζουν ακόμη αυτό το ”θαύμα”. Το θαύμα της ίδιας της ζωής.

Αφιερωμένο σε αυτά τα ”παιδιά θαύματα”, που έχουν αφιερώσει την δύναμή τους στο να κάνουν ορατά όλα αυτά τα αόρατα που παλιότερα ονομάζαμε μεταφυσικά αφού δεν γνωρίζαμε την εξήγησή τους και τώρα πια ονομάζουμε επιστημονικές ανακαλύψεις.