Ο Γιν και ο Γιαν

Πόσες και πόσες φορές η μάνα τους δεν τους είχε ορμηνέψει να μην τσακώνονται. Αυτοί όμως εκεί αγύριστα κεφάλια. Αγύριστα και άσχημα κεφάλια. Αντιπαθητικοί μέχρι το κόκκαλο. Πολλές φορές μετά από έναν άγριο τσακωμό τους εκεί που νόμιζες ότι θα δάγκωνε ο ένας την μύτη του άλλου -στην καλύτερη περίπτωση- εκεί που η οριστική ρήξη ήταν η πιο σίγουρη λύση, εκείνη την στιγμή που τα σάλια του ενός ανακατεύονταν με τα σάλια του άλλου, εκείνη η στιγμή του ναδίρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κάτι εντελώς ξαφνικά άλλαζε και όλα μετατρέπονταν σε έναν άνευ προηγουμένου συμβιβασμό. Ήταν η στιγμή δηλαδή όπου τόσο ο πονηρός Γιν με τα χαλασμένα δόντια, όσο και ο χαζός Γιαν με την στραβή μύτη αποφάσιζαν «να τα βρουν».

Τα χρόνια πέρασαν και λίγο πριν η μητέρα τους πεθάνει, τους έδωσε ευχή και κατάρα να ασχοληθούν με ένα επάγγελμα όπου το ταλέντο τους θα ήταν χαρακτηριστικό αυτής τους της εργασίας, της απασχόλησης.

Παρότι ήταν ήδη «άντα», ήταν ελάχιστα τα ένσημα που είχαν κολλήσει. Εξάλλου ο τρόπος ζωής τους, τούς επέτρεπε στην «Μπανανία» που ζούσαν να τα «κουτσοκαταφέρνουν». Ο τόπος αυτός, που ήταν και τόπος με «ισχυρή ιστορική καταγωγή», ήταν τόπος συμβιβασμών αναγκαίων, αλλά κυριότερα θεληματικών.

Η οικονομική κρίση είχε οδηγήσει τους πολίτες σε μια νέα Πολιτική θέση. Μια θέση που συμπυκνωνόταν στο ρητό, «Συμβιβάζομαι οικειοθελώς για να επιβιώσω».

Τι καλύτερο λοιπόν για τον πονηρό Γιν και για τον ηλίθιο Γιαν να αναλάβουν την διακυβέρνηση αυτής της «Μπανανίας». Γνώριζαν καλύτερα από τον καθένα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, αν δεν έπειθαν τους πολίτες ότι ο συμβιβασμός θα φέρει την ευημερία.

Και τα κατάφεραν γιατί ακόμη συνεχίζουν να κυβερνούν. Μία ο ένας και μία ο άλλος. Κάποια στιγμή κάποιοι πολίτες που τόλμησαν να πειραματιστούν με το ρητό «πονάει χέρι, κόβει χέρι», έκοψαν ένα από τα δυο κεφάλια και τότε ως μια σύγχρονη Πολιτική Λερναία Ύδρα, ξεπετάχτηκαν άλλα πιο πολλά, εξίσου πονηρά, άκρα πονηρά και χαζά, αριστεροδεξιοκεντρικά χαζά.

Μετά από τα παραπάνω οι πολίτες αποφάσισαν να μεταλλαχθούν οριστικά σε τηλεθεατές μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής σαπουνόπερας με πρωταγωνιστές βέβαια τον αριστερό Γιν και τον δεξιό Γιαν, οι οποίοι συνεχίζουν να φτύνουν ο ένας στα μούτρα τον άλλον.

Στη διαθήκη της, η μητέρας τους, στο τέλος είχε γράψει.

Και μην ξεχνάτε αγαπητά μου τέκνα ότι «ο πιο καλός συμβιβασμός είναι ο επόμενος, αυτός που θα επιτευχθεί και θα βοηθήσει στην αέναη επιβίωσή σας».