Ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, αλλά μοναχά στα χρόνια

Ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, αλλά μοναχά στα χρόνια. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν έγινε ποτέ πατέρας. Προφανώς σκέφτηκε, είμαι πιο χρήσιμος στα παιδιά του πλανήτη γη. Από τον μικρό, μα πλούσιο πλανήτη του και με κλειστά μάτια, πετά σε άλλους.

Πρώτη πτήση στον πλανήτη με το όνομα Ακτή Ελεφαντοστού. Βλέπει μια παρέα από οκτάχρονα παιδιά να μαζεύουν τους καρπούς κακάο από τα δέντρα. Αγόρια κατά βάση, ξυπόλητα, σχεδόν αποστεωμένα, ποστιάζουν τους βαρείς καρπούς κάτω από τα χαμηλά κακαόδεντρα. Ένας άντρας ψηλός, λεπτός, με το όνομα Οθέλος και αυτός με ένα ξύλινο στιλιάρι στο χέρι τρέχει γρήγορα και από πίσω χτυπά με δύναμη στα γόνατα ένα γελαστό παιδί, τον Τίμωνα τον Αθηναίο, τον γιο του Σαίξπηρ. Τα μάτια του μικρού πρίγκιπα συσπώνται ελαφρώς.

Αλλαγή πτήσης στον πλανήτη με το όνομα Ινδία. Η πόλη με τον όνομα Σάμιουελ Μπέκετ βρίσκεται κάπου στο πουθενά του πλανήτη Ινδία. Παιδιά, πολλά κορίτσια αλλά και αγόρια, μπροστά από πολλές, πάρα πολλές τσιμεντένιες γούρνες πλένουν χρωματιστά υφάσματα. Το νερό είναι χρωματιστά θολό και βρώμικο. Είναι και αυτά ξυπόλητα, σχεδόν γυμνά. Βρεγμένα από πάνω μέχρι κάτω και η υγρασία της ατμόσφαιρας τα έχει κουράσει. Για όλα αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια έχει πια σημάνει το τέλος του παιχνιδιού τους. Μοιάζουν από πάνω σα γέροντες και γριούλες, σαν τον Χαγκ και τη Νελλ, έτσι όπως αποστεωμένα, σχεδόν εξαντλημένα προσπαθούν να πλύνουν τα βαριά από το νερό χρωματιστά υφάσματα.Το θέαμα είναι τόσο πολύχρωμα απάνθρωπο. Τα κλειστά μάτια του μικρού πρίγκιπα, θαμπώνουν από τα κόκκινα σαν αίμα υφάσματα. Συσπώνται ελαφρά.

Τώρα πετά στον πλανήτη με το όνομα Φιλιππίνες. Δεκάχρονα, δωδεκάχρονα αγόρια και κορίτσια. Είναι νύχτα και στέκονται στα πεζοδρόμια ενός πολυσύχναστου τουριστικού δρόμου της πόλης, της Μανίλα. Συνομιλούν με ενήλικους τουρίστες, άντρες κυρίως, μεγαλύτερης ηλικίας. Κάποια τους πιάνουν από το χέρι και εξαφανίζονται στο βάθος του δρόμου, του γεμάτου από άρρωστα φώτα, από φως νέον, σαν γυάλινοι κόσμοι. Το θέαμα είναι μονόχρωμα προκλητικό. Αγοράκια με κοντά παντελονάκια και κοριτσάκια, οι τρεις αδελφές, με λεπτές στενές φουστίτσες συνοδεύονται από παιδεραστές, κυρίως άντρες μεγαλύτερης ηλικίας, σε άγνωστες διαδρομές, σε γνωστά σε αυτά δωμάτια και ξενοδοχεία. Ο μικρός πρίγκιπας νιώθει υγρασία στα μάτια του. Παρόλα αυτά δεν τα ανοίγει. Τρέμουν. Υγραίνονται ακόμη περισσότερο. Συνεχίζει να πετά. Παρά τις εσωτερικές του αναταράξεις.

Ίπταται πάνω από τον μεγάλο πλανήτη Κίνα. Παιδιά μαζί με τους γονείς τους, μεσάνυχτα και τα φώτα στο οικογενειακό σπίτι είναι αναμμένα. Στην πόλη Σετσουάν κανείς δεν κοιμάται. Ο πατέρας Μπέρτολντ, με τρία από τα παιδιά του, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά γαζώνουν στις επαγγελματικές ραπτομηχανές τους μπλουζάκια αθλητικά και παντελόνια τζιν. Το σπίτι είναι γεμάτο από λόφους παντελονιών. Στους πρόποδες ενός τέτοιου λόφου αποκαμωμένος κοιμάται ο μικρός Μπρεχτ. Ο πατέρας του, τού φωνάζει να ξυπνήσει. Ο μικρός ούτε που κουνιέται. Ο πατέρας τότε κινείται με επιθετικότητα προς αυτόν. Ο μικρός πρίγκιπας σκουπίζει με το δεξί του χέρι τρία δάκρυα που ξεπροβάλλουν από την εσωτερική πλευρά των κλειστών του ματιών. Αποφασίζει να παραμείνει με σφαλιστά τα μάτια.

Άλλη μια πτήση, σκέφτεται, η τελευταία. Πετά στον πλανήτη γη. Δεν γνωρίζει πού ακριβώς. Δεν τον απασχολεί. Αφού από παιδί γνώριζε ότι θα είναι χρήσιμος στα παιδιά του πλανήτη γη. Ίπταται πάνω και μέσα σε έναν χώρο με πολλά αγόρια. Αγόρια λίγο μεγαλύτερα. Παντού και έξω αλλά και μέσα κάγκελα. Κάποια αγόρια ,μαζί πολλά, χτυπούν ένα αλλά αγόρι. Το χτυπούν και του φωνάζουν. Το βιάζουν. Το αγόρι με το όνομα ο Βασιλιάς Ληρ, με γυρισμένα τα μάτια του κοιτά, λίγο πριν λιποθυμήσει, προς τα πάνω. Αντικρύζει για πρώτη φορά στην δεκαοκτάχρονη ζωή του, τον μικρό πρίγκιπα. Και τον θυμάται. Τον πρωτοσυνάντησε τότε που τον εγκατέλειψε η ανήλικη μητέρα του στο ίδρυμα. Ο μικρός πρίγκιπας ανοίγει για πρώτη φορά τα πλημμυρισμένα του μάτια και θυμάται.

Θυμάται ότι ήταν και αυτός κάποτε παιδί και ο παιδίατρος πατέρας του τον έπαιρνε μαζί του στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Πάτρας. Ο μικρός πρίγκιπας, όπως τον είχε ονομάσει ο πατέρας του, τον ακολουθούσε στις ιατρικές επισκέψεις του στα βρέφη προς υιοθεσία που στεγάζονταν στο οίκημα εκεί ψηλά στις παρυφές της παλιάς Πάτρας, απέναντι από το αρχαίο Ωδείο και δίπλα σε ένα ιδιωτικό σχολείο.

Ο μικρός πρίγκιπας, θυμάται εφτά χρονών παιδί να βρίσκεται αρκετά συχνά, ανάμεσα σε δέκα βρέφη ηλικίας 2 μέχρι 20 μηνών. Θυμάται ξεκάθαρα να τα αγκαλιάζει. Να τα κρατά στην μικρή του αγκαλιά. Τα παρακολουθούσε να μπουσουλάνε στην πορτοκαλί μοκέτα. Τα καλούσε να έρθουν κοντά του. Και αυτά σαν κουτάβια, βουτούσαν στα παιδικά του χέρια. Σε ένα ξανθό από αυτά τα «κουταβάκια», ο μικρός πρίγκιπας συχνά του φορούσε στο κεφάλι μια παιδική κορώνα που του χε χαρίσει ο πατέρας του, ο παιδίατρος κ. Τσέχωφ.

Ο μικρός πρίγκιπας από τότε μεγάλωσε αλλά μοναχά στα χρόνια. Τότε εφτάχρονο παιδάκι δεν γνώριζε αν ποτέ θα γινόταν πατέρας. Πάντως ορκίστηκε πως αν ποτέ επρόκειτο να γίνει δεν θα εγκατέλειπε ποτέ τα παιδιά του πλανήτη γη, όπως πολύ συχνά ο καθένας με τον τρόπο του έκαναν οι ενήλικοι κάτοικοι του πλανήτη γη. Και από τότε και για πάντα αυτό κάνει.