Όταν η δύναμη της αγάπης…

«Όταν η δύναμη της αγάπης νικήσει την αγάπη για τη δύναμη, τότε μόνο θα μπορέσει η ειρήνη να κυριαρχήσει στον κόσμο». Η συγκεκριμένη φράση που μιλάει για τον κίνδυνο που ελλοχεύει η αγάπη, λέγεται ότι ανήκει στον Μαχάτμα Γκάντι. Ο ιδεολόγος και πνευματικός δάσκαλος της ανθρωπότητας έδωσε με το δικό του τρόπο τη λύση στην αναζήτηση της Ειρήνης. Η Ειρήνη αποτελεί κοινή επιθυμία των ανθρώπων όπως και η αγάπη, και κάθε μεγάλη γιορτή γίνεται αφορμή για να θυμηθούμε πόσο δύσκολο είναι να κατορθώνουμε να βιώνουμε την αγάπη και την κυριαρχία της ειρήνης στο μυαλό, στην ψυχή και στον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Φαίνεται ότι ο άνθρωπος, θύμα της ανάγκης του για επιβίωση και δάμαση κάθε εμποδίου σε αυτόν τον αγώνα κατανόησης του θαύματος της ζωής και κυριαρχίας του στο μυστήριο της ύπαρξης, ξέχασε την αξία του μυστηρίου αυτού καθεαυτού. Γιατί το μυστήριο και η δύναμή του υπάρχει, ασχέτως της προόδου της εκλογικευμένης σκέψης και της επιστήμης. Δεν υπάρχει θνητός που δε θα αναρωτηθεί έστω και μια στιγμή στη διαδρομή της επίγειας ζωής του τι είναι αυτό που δίνει ζωή στη ζωή και τι είναι αυτό που αναβλύζει τη ζωοδότρα δύναμη της συνέχειας. Οι απαντήσεις πολλές και καθένας επιλέγει αυτή που του ταιριάζει. Το πάθος όμως που αποτελεί κοινό κτήμα της ανθρωπότητας είναι αυτό της κατάκτησης. Η κατάκτηση δίνει δύναμη, χαρά, ικανοποίηση. Η κατάκτηση του υποκειμένου/αντικειμένου του έρωτά τους, η κατάκτηση της επιτυχίας και αναγνώρισης στον επαγγελματικό τομέα, η κατάκτηση της γνώσης, η κατάκτηση της οικονομικής άνεσης, ενός υλικού αγαθού, μιας αφηρημένης έννοιας. Κατακτητής γεννήθηκε ο άνθρωπος της Απάτητης γης της δικής του γεωγραφίας. Και αυτό δεν είναι από μόνο του ούτε κακό ούτε καλό. Είναι κατά τη δική μου γνώμη μια ιδιότητα, μια φυσική του λειτουργία. Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι «φύσει περίεργος» είναι ο άνθρωπος θέλοντας να δώσει το δικό του στίγμα για την φιλομάθεια και ικανότητα κατάκτησης της ανθρώπινης φύσης.

Κάθε μελετητής και παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης έχει θαυμάσει τη δύναμη της κατάκτησης. Και έχει απολαύσει κάθε ένας από εμάς τα «αγαθά» κάθε κατακτημένης και δαμασμένης «γης».

Μα καταλήξαμε ίσως τελικά να βλέπουμε τις σημαίες μας να κυματίζουν, δηλωτές της επιτυχίας του κατακτητικού μας αγώνα σε πατημένη πια και καμένη γη. Πού είναι ο άνθρωπος; Μια κουκκίδα είναι ίσως πια ο άνθρωπος που παρασύρθηκε από τη δύναμη της δικής του κατακτητικής δύναμης. Μια κουκκίδα που χάθηκε μέσα στο μονόχρωμο πια υφαντό της γης του. Γιατί ο άνθρωπος παρασυρμένος από το πάθος του χαρτογράφησε τα πάντα με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά και έμειναν ιδέες όπως η αγάπη «έπεα πτερόεντα Ομηρικής εποχής» που νόημα έχουν μόνο στα βαρύγδουπα λόγια κάποιας διδαχής.

Εγώ δεν έχω διδαχή. Και δεν έχω διδαχή γιατί βαρέθηκα να ακούω τη φωνή μου να παπαγαλίζει τις δήθεν δοκιμασμένες συνταγές ευτυχίας που θυμόμαστε κάθε φορά στις επετειακές μας γιορτές όπως αυτή του Χριστιανικού Πάσχα. Ούτε μνήμη έχω πια στο σκληρό μου δίσκο για τις ρήσεις ανθρώπων όπως του Γκάντι ή για στίχους ποιητών που ύμνησαν τη σαρωτική δύναμη της αγάπης.

Το μόνο που έχω πια, κάτοικος ενός πλανήτη κατακτημένου από τόσες αντιπαλόμενες, θολές, ξεχασμένες ή αλλοιωμένες ιδέες και ιδανικά, και καταπατημένου από το παράδοξο αλλοιωτικό κύμα της αλλοτρίωσής μας από τη φύση μας, είναι η φωνή του μέσα μου. Ενός μέσα μου που φλέγεται όπως και το δικό σας για τα μάτια του συνανθρώπου σας μέσα στον οποίο μπορείτε να ονειρευτείτε τα ταξίδια που ακόμα δεν έχετε κάνει. Όχι για να κατακτήσετε αλλά για να εξερευνήσετε, σεβόμενοι τον άνθρωπο γιατί ο άνθρωπος αγάπη εστί. Η γη μας δεν είναι απάτητη αλλά το χώμα της μπορεί πάντα να φιλοξενεί τους σπόρους της αγάπης.