Όταν η υπακοή μας καθιστά συνένοχους

Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που στη θεωρία είναι αντίθετοι με τη δουλεία και τον πόλεμο, αλλά που στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα για να τα σταματήσουν· που […] κάθονται με τα χέρια στις τσέπες, λέγοντας ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν και έτσι δεν κάνουν τίποτα· που παραμερίζουν ακόμη και το θέμα της ελευθερίας μπροστά σε εκείνο του ελεύθερου εμπορίου και που μετά το δείπνο διαβάζουν ήσυχα τις τρέχουσες τιμές των εμπορευμάτων μαζί με τις τελευταίες ειδήσεις […] και ίσως στην πορεία τους παίρνει ο ύπνος.

Συνήθως δεν αποτελεί καθήκον του ανθρώπου να αφιερωθεί στην εξάλειψη της όποιας μορφής αδικίας, ούτε καν της μεγαλύτερης. Μπορεί να ασχολείται με άλλα θέματα χωρίς αυτό να είναι ανάρμοστο. Είναι όμως καθήκον του, τουλάχιστον, να νίψει τας χείρας του από την αδικία και ακόμη κι αν αυτή δεν απασχολήσει ξανά τη σκέψη του, τουλάχιστον να μην τη στηρίζει στην πράξη. […] 

Αν φέτος δεν πλήρωναν τους φόρους τους χίλιοι άνθρωποι δεν θα είχαμε να κάνουμε με μια βίαιη και αιμοσταγή πράξη, όσο αν τους πλήρωναν, και επέτρεπαν έτσι στην Πολιτεία να ασκήσει βία και να χύσει το αίμα αθώων […]

Δεν αρνούμαι να πληρώσω επειδή εμπεριέχεται κάποιο συγκεκριμένο κονδύλι στους φόρους. Απλώς θέλω να αρνηθώ τη στήριξή μου στην Πολιτεία, να αποσυρθώ και να απομακρυνθώ έμπρακτα από αυτή. Δεν με ενδιαφέρει να παρακολουθήσω την πορεία του δολαρίου μου, αν μπορούσα, μέχρι να το δω να αγοράζει έναν άνθρωπο, ή ένα τουφέκι με το οποίο πυροβολείται ένας άνθρωπος –το δολάριο είναι αθώο- με ενδιαφέρει όμως να παρακολουθήσω τις συνέπειες της στήριξής μου. Στην πραγματικότητα κηρύττω σιωπηρό πόλεμο στην Πολιτεία με τον δικό μου τρόπο […]

Τα παραπάνω δυστυχώς δεν γράφτηκαν σήμερα.

Τα παραπάνω διατυπώθηκαν το 1849 από τον Χένρι Ντέιβιντ Θόρω στο δοκίμιο: «Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής».

Δυστυχώς στο εδώ και το τώρα το ελληνικό κράτος θα πουλήσει όπλα στη Σαουδική Αραβία, χώρα υπεύθυνη για τον οικονομικό αποκλεισμό και τον πόλεμο στην Υεμένη. Όπλα αγορασμένα με τους φόρους των πολιτών θα κατευθυνθούν σε μια περιοχή όπου εξαιτίας του πολέμου πεθαίνουν τουλάχιστον 130 παιδιά την ημέρα, γιατί αλλιώς «θα πήγαιναν χαμένα».

Στο εδώ και το τώρα θα αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τα σκελετωμένα παιδιά ή θα κουνάμε σιωπηλά το κεφάλι μας, παραμένοντας νομοταγείς. Θα δηλώνουμε περήφανοι ευρωπαίοι όταν αυτές οι ίδιες οι συμφωνίες της Ε.Ε δημιουργούν εκατόμβες νεκρών προσφύγων και είναι συνυπεύθυνες για τα σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη.

Θα παραμένουμε σιωπηλοί νομοταγείς πολίτες στις φρικαλεότητες των καιρών μας, θα «καθόμαστε με τα χέρια στις τσέπες, λέγοντας ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και έτσι δεν θα κάνουμε τίποτα· μετά το δείπνο θα διαβάζουμε ήσυχα τις τελευταίες ειδήσεις… και ίσως στην πορεία μας πάρει και ο ύπνος». Θα αποδεχόμαστε να είμαστε συνένοχοι.