Όταν το μονοπάτι βρίσκει τα θηρία

Πολλές φορές καλούμαστε να τα βάλουμε με θηρία. Θηρία παντός είδους, εντός μας κι εκτός μας.

Τα εντός μας τα παλεύουμε, ακόμα και όταν μας τα δημιουργούν άλλοι πάμπολλες φορές.

Όμως, τα εκτός, αυτά τα αρπακτικά που ψάχνουν αφορμή να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους, αυτό το μίζερο πλάσμα που κατοικεί μέσα τους, είναι και τα πιο δύσκολα.

Θηρία που ψάχνουν μία θεσούλα για να ανέβουν στα μάτια της κοινωνίας, ύαινες που ζουν από το κουτσομπολιό και που καλύπτουν την ανεπάρκεια τους με το να μειώνουν τους ανθρώπους που παλεύουν για ιδανικά και για μια άλλη κοινωνία.

Θεσμοί ανύπαρκτοι ή αδιάφοροι, που πετούν το μπαλάκι στους από κάτω, ανήμποροι να δουν την κατάντια τους. Δεν παίρνουν θέση, δεν τσαλακώνονται – πώς θα πάνε αλλιώς στην εργασία τους με στραβή τη γραβάτα; Πώς θα χαμογελάσουν στον κάθε γλείφτη άμα στραπατσάρουν τη διάθεσή τους;

Καλείσαι λοιπόν, να παλέψεις μόνος σου ή με μια ομάδα ανθρώπων που πορεύονται πλάι σου. Νιώθεις κάθε ίνα του κορμιού σου να πάλλεται από την αδικία, να βλέπεις ανίκανους με τυπικά προσόντα να ανέρχονται σε θέσεις εξουσίας, αδιάφορους ανθρώπους να ελίσσονται και να προχωράνε στη σκάλα των «φτασμένων» ανεξάρτητα από το αν παιδιά σε σχολεία πάνε στον καιάδα γιατί δεν ενδιαφέρονται οι θεσμοί, αν άνθρωποι που λένε την αλήθεια, χάνουν τη θέση τους και πεθαίνουν ατιμασμένοι και πικραμένοι. Χωρίς να νοιάζονται για αυτή, τη μία αλήθεια, τη δίκαιη που κρατιέται με νύχια και με δόντια από την αξιοπρέπεια, από την αγάπη, από τους αγώνες.

Η πάλη όμως, και η εκδίκηση, ξεκινάνε να περπατάνε από σκοτεινούς λαβυρίνθους, αλλά όσο και να δυσκολεύονται, όταν συναντούν στο διάβα τους το φως των ανθρώπων, βρίσκουν μέσα από φιδογυριστά δρομάκια ένα άνοιγμα και τότε ξεχύνονται σαν ποτάμι ορμητικό και στο διάβα τους παρασύρουν τη βρωμιά.

Εδώ είμαστε και θα είμαστε δίπλα στην αλήθεια. Μην επαναπαύεστε, θα περιμένουμε…