Paradise is lost

Το πουλί-πουλάκι, με το γάργαρο, λυρικό κελάηδισμα, που βρισκόταν πάνω «στο απαγορευμένο δέντρο της γνώσης» και από το οποίο έφαγαν καρπό του, ο Αδάμ και η Εύα, ήταν σοφό.

Γνώριζε ότι οι δυο «πρωτόπλαστοι», υπόκειντο στην αρχετυπική, νομοτελειακή αρχή της γέννησης και του θανάτου. ‘Έτσι με το να φάνε τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης, αυτόματα η γνωστική τους συνείδηση θα διευρυνόταν και θα ήταν αυτή που θα τους έκανε να γνωρίσουν την διαδικασία του θανάτου και έτσι από τότε θα δημιουργείτο, αυτή η ανθρώπινη οδύνη κι αυτός ο πόνος. Κατάφεραν έτσι οι «πρωτόπλαστοι» και βγήκαν, διαχωρίστηκαν από την φύση και αποφάσισαν να παρατηρήσουν τα υπόλοιπα έμβια όντα, να τα κάνουν αντικείμενο τους και να τα εξετάσουν, με όλες τις γνωστές μέχρι σήμερα οικολογικές και όχι μόνον, καταστροφικές απώλειες που έχουν προκαλέσει.

Το σοφό πουλί-πουλάκι γνώριζε επίσης πως ο «δολοπλόκος όφις», ήταν το πρώτο σημαντικό «γιατί». Γνώριζε επίσης πως η ιστορία της ανθρωπότητας θα ξεκινούσε με μια αδελφοκτονία, αυτή του Κάιν και του Άβελ, γιων του Αδάμ και της Εύας. Ο γεωργός σήκωσε την αξίνα και σκότωσε τον ποιμένα.

Αυτό που το σοφό πουλί-πουλάκι δεν γνώριζε ήταν πως ο χαμένος πλέον, πιθανόν και ανύπαρκτος παράδεισος, μετά από τόσα χρόνια θα μεταλλασσόταν σε τόπο διαφυγής και αποταμίευσης στεγνού και στυγνού χρηματικού πλούτου. Θα μετατρεπόταν σε τόπο, όπου όλοι οι πλούσιοι της καπιταλιστικής εποχής, θα υπέκρυπταν τα νόμιμα αλλά κυριότερα, τα μη νόμιμα έσοδα τους με σκοπό απλά την προσωπική τους απόλαυση, την ιδιοτέλεια τους, την αυνανιστική εκείνη αίσθηση ότι δεν υπόκεινται στην διαδικασία του θανάτου.

Το σοφό πουλί-πουλάκι παρατήρησε πως όλοι αυτοί οι κατέχοντες του μεγαλύτερου κομματιού του «παγκόσμιου πλούτου», ενώ μεταξύ τους, πολλοί εξ αυτών, ήταν μέχρι και εχθροί, στο θέμα του «παραδείσου των χρημάτων τους», συνεργάζονταν άψογα, σιωπηλά και απ΄ότι φάνηκε και αποτελεσματικά. Δεν υπήρχε μεταξύ τους κανένας διαχωρισμός. Ο επιχειρηματίας, ο τραγουδιστής, η Βασίλισσα, ο πολιτικός, ο μαφιόζος, ήταν ίσιοι και ίδιοι ως προς τον τρόπο σκέψης τους. Όλοι τους άνηκαν στην ίδια υπέρτατη τάξη του πλούτου και της δύναμης που τους παρείχε αυτή τους η ιδιότητα.

Εδώ και κάποια εκατοντάδες χρόνια, το σοφό πουλί-πουλάκι έχει πάψει να κελαηδά. Έχει πάψει και να πετά. Κάπως σαν να του χουν σπάσει τις φτερούγες. Λυπημένο και σιωπηλό, γνωρίζει πια πως οι σημερινοί απόγονοι των «πρωτόπλαστων», αφού κατέκαψαν κάθε δέντρο της γνώσης, απάντησαν στο «γιατί» του «όφεως» με το «έτσι γουστάρω», αποφάσισαν να πράττουν σαν ο καθένας τους να είναι ο ένας και μοναδικός ιδιοκτήτης αυτής της εύθραυστης πλέον και ασθενούς γης.

Κάποιες φορές, κάποιο απόγονοι των «πρωτόπλαστων», ρωτούν το σοφό πουλί-πουλάκι, γιατί δεν κελαηδάει, και αυτό δακρυσμένο, τους κοιτά απλά στα μάτια.