Πώς είναι οι γιορτές χωρίς να έχεις κανέναν δικό σου άνθρωπο;
Φανταστείτε μια ζωή χωρίς να υπάρχει κανείς δικός σας άνθρωπος. Δεν μιλάω για παρέες του ποτού και του χαβαλέ στη δουλειά. Ή δύο ξαδέρφια που ανταλλάσσετε like στο facebook. Μιλάω για ανθρώπους που έχετε μεγάλη οικειότητα, αδυναμία, λατρεία, που θα σβήσουν τα φώτα στην αλλαγή του χρόνου και θα κάνετε μια τόσο ζεστή αγκαλιά, σαν να σμίξατε μετά από χρόνια. Θα ανταλλάξετε δώρα, ευχές, πειράγματα, θα κάτσετε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, θα φάτε, θα πιείτε, οι νεότεροι θα συνεχίσουν για ποτό κάπου έξω και οι μεγαλύτεροι θα αναπολήσουν στιγμές, περασμένες Πρωτοχρονιές κι άλλες εποχές. Όμορφα πράγμα.
Advertisement
Τι γίνεται όμως όταν όλα τα παραπάνω είναι μόνο φωτογραφίες και μνήμες; Όταν είτε λόγω θανάτων ή δικών σου λαθών στον τρόπο διαχείρισης των ανθρώπων που είχες γύρω σου, είσαι παντελώς μόνος; Μπορεί να έχεις δεκάδες προτάσεις για ρεβεγιόν, αλλά να μην σου κάνει καμία, γιατί δεν είναι αυτή που θες.
«Ας πρόσεχες» θα πουν και ίσως ν’ έχουν δίκιο, γιατί το βράδυ εκείνο θα είναι δύσκολο και θα περάσει ως εξής: Ανοίγεις το καλοριφέρ, βλέπεις την αλλαγή του χρόνου στην τηλεόραση, σηκώνεις το πάπλωμα και πέφτεις για ύπνο. Πολλοί θα πουν: Ξέρεις πόσοι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι όντας μέσα σε μια οικογένεια και θα προτιμούσαν την ηρεμία που περιγράφεις; Δεν θα διαφωνήσω, αλλά δυστυχώς οι γιορτές έχουν έναν τόσο μελαγχολικό τόνο γι’ αυτούς που δεν έχουν δίπλα τους, τους ανθρώπους που θα ήθελαν, που γίνεται αβάσταχτος. Είναι τόσο δυνατό αυτό το μαύρο συναίσθημα, που αρχίζει και σου τρώει τα σωθικά απ’ την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη, κι απ’ την άλλη λες: δυο μέρες είναι, θα περάσουν.
Advertisement
Advertisement