Που θα ‘σουνα τις Κυριακές χωρίς αρένα;

Το κόλπο είναι τόσο καλοσχεδιασμένο, τόσο από την αρχή του κερδισμένο, που μπορεί να διατυπωθεί, να αποκαλυφθεί και να εκδηλωθεί με τον πλέον απροσχημάτιστο τρόπο χωρίς να ενοχλήσει κανέναν.

Ο επιχειρηματίας κέρδισε στην αρένα, παίξανε για τα συμφέροντα του επιχειρηματία, κέρδισαν για τα συμφέροντά του, πανηγυρίσατε γι’ αυτά. Ούτε συναίσθημα, ούτε ενδιαίτημα, ούτε ιστορικές αναφορές, ούτε κανενός είδους προκάλυμμα. Μια χούφτα ακριβοπληρωμένες μαριονέτες παίζουν το ρόλο τους και αφού κερδίσουν θα παραδεχθούν κυνικά πως ο αγώνας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο αγώνας του επιχειρηματία ή ακόμα προφανέστερα ο ίδιος ο επιχειρηματίας. Στο κάτω – κάτω γι’ αυτόν δουλεύουν γι’ αυτό πληρώνονται. Ή ακόμα σαφέστερα απ’ αυτόν πληρώνονται, αυτός είναι ο ρόλος τους. Δεν είναι καν αναγκαία τα προσχήματα, όλοι το γνωρίζουν, κανένας δεν ενοχλείται, τίποτα καινούριο δεν μπορεί να ειπωθεί που να μην έχει ξαναειπωθεί. Δεν έχει σημασία ο επιχειρηματίας, ούτε η ομάδα. Κάτω από τη μάσκα του Σαββίδη θα μπορούσε να ήταν η μάσκα του Μελισσανίδη και κάτω από το μπλουζάκι με τον Ιβάν θα μπορούσε να ήταν ένα μπλουζάκι με τον Μαρινάκη.

Και η κερκίδα; Το πάθος; Η «φιλοσοφία»;  Ε, τίποτα. Δεν θα απογοητευτεί και δεν θα προσβληθεί κανείς. Τουναντίον, οι οπαδοί θα φωνάξουν ρυθμικά και απροσχημάτιστα το όνομα του εκάστοτε επιχειρηματία για του οποίου τα συμφέροντα έχουν ταχθεί να μάχονται. Γνωρίζουν. Δεν είναι αδαείς. Τίποτα καινούριο δεν υπάρχει να ειπωθεί για να αφυπνισθούν. Είναι κι αυτοί στο κόλπο. Χαμένοι από την ένταξή τους, αλλά στο κόλπο. Είναι όλοι μαζί «το κόλπο».

Το σχήμα ήταν πάντοτε απλοϊκό. Αρκούσε να χωρίσεις τους καταπιεσμένους σε δύο στρατόπεδα να τους δώσεις διαφορετικά διακριτικά και να τους αφήσεις να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Οι κίτρινοι τους κόκκινους, οι από ‘δω τους από ‘κει, οι δικέφαλοι τα τριφύλλια κ.ο.κ. Τώρα οι μάσκες έχουν από καιρό πέσει ή για την ακρίβεια έχουν ανέβει με το πρόσωπο αυτού που υπηρετούν, τα προσχήματα δεν είναι απαραίτητα, οι μισοί θα κατασπαράξουν με ευκολία τους άλλους μισούς, δεν χρειάζονται ούτε διακριτικά – ούτε ψαγμένη φιλοσοφία. Μπορεί ένας πράσινος να σκοτώσει έναν άλλο πράσινο ή έστω λαχανί, μπορεί ο ένας δικέφαλος να κατασπαράξει με ευκολία έναν άλλο δικέφαλο. Οι μάσκες είναι ίδιες και δεν είναι άλλες από το πρόσωπο του επιχειρηματία, του χρήματος, του καταπιεστή. Του κόλπου που σε θέλει διαιρούμενο να υπηρετείς τα δικά του συμφέροντα για να κερδίζει αυτός.

Τριάντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, άνθρωποι χωρισμένοι στα δύο, έτοιμοι να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, έτοιμοι να αποθεώσουν, να σηκώσουν στα χέρια το δικό τους επιχειρηματία, να σκοτωθούν για τα συμφέροντά του. Το χρήμα θα φορέσει τη μάσκα του εκάστοτε νικητή, θα σηκώσουν κάτι γυαλιστερό και θα δοθεί το σύνθημα στην αρένα. Οι μαριονέτες θα φορέσουν στο πρόσωπό τους τη μάσκα του κουκλοπαίκτη τους, οι κερκίδες θα τον αποθεώσουν, οι παλμοί θ’ ανέβουν, οι θεατές θα γυρέψουν αίμα, το αίμα του διπλανού, η αρένα θα δονηθεί, ο ταύρος θα πέσει, οι θεατές είναι ο ταύρος, το ξέρουν – δεν τους απασχολεί. Η Κυριακή θα είναι η μέρα της συγκίνησης και τη Δευτέρα ξανά στις αλυσίδες. «Τι θα κερδίζαμε αν ο κόσμος ήταν ένα; Που θα ‘σουνα τις Κυριακές χωρίς αρένα;» * Οι επιχειρηματίες θα μετρήσουν κέρδη και απώλειες και η Δευτέρα θα ξημερώσει νέες διαιρέσεις.

Το πλήθος χρειάζεται απλά πάθος και συγκίνηση, με ή χωρίς προσχήματα, κάτι να υπερασπιστεί κάτι να πολεμήσει φτάνει να μην ενωθεί ποτέ. Στην αρένα θ’ αποθεώσεις τ’ αφεντικό σου, θα πέσεις γι’ αυτό, όμως ποτέ δεν θα επιτεθείς σ’ αυτό. Τη Δευτέρα αν το αφεντικό σου βγήκε κερδισμένο, θα περιμένεις και πάλι στην ουρά της εφορίας ή του ΟΑΕΔ, αλλά με τον αέρα του νικητή.

* Ο στίχος όπως και ο τίτλος είναι από το τραγούδι «Κόκκινο» του Xplicit