Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας: Θεατές «δεσμώτες» σε ένα σύγχρονο πατρινό «δράμα»

Το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν αρκετά παράπονα από θεατές για τις συνθήκες που επικρατούν στο Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας. Τα παράπονα αφορούν τη γενικότερη αίσθηση πως οι θεατές που γεμίζουν τις παραστάσεις είναι αρκετά περισσότεροι από όσους το ίδιο το μνημείο μπορεί να αντέξει, με αποτέλεσμα να συνωστίζονται στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλον, θέτοντας πολλές φορές σε αμφισβήτηση το κατά πόσο τηρούνται οι στοιχειώδες κανόνες ασφάλειας.

Η κ. Φωτεινή Σαράφογλου, αναγνώστρια του tetartopress.gr, μας έστειλε την παρακάτω επιστολή, περιγράφοντάς μας τις συνθήκες που αντιμετώπισαν οι θεατές στις δύο τελευταίες παραστάσεις. Παράλληλα εκφράζει την ανησυχία της και ζητάει από τους υπευθύνους να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια των θεατών, τη διατήρηση της αρτιότητας του χώρου αλλά και του σεβασμού προς τον άνθρωπο, που πολλές φορές χάνεται σε συνθήκες πίεσης και συνωστισμού.

Η επιστολή της κ. Σαράφογλου έχει ως εξής:

Φεύγοντας  το βράδυ της Τρίτης 13 Αυγούστου από το Ρωμαϊκό Ωδείο, μετά την παρακολούθηση της έξοχης ομολογουμένως απόπειρας των συντελεστών του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας να αποδώσουν το μέγεθος των νοημάτων της τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», κουτσαίνοντας και με φρικτούς πόνους στο σχεδόν αγκυλωμένο μου γόνατο, σκεφτόμουν ότι ο πόνος, εκτός από ένα παλιό χειρουργείο που έφερε στο νου μου, φρόντισε να μου υπενθυμίσει και το πόσο ντροπιαστικό είναι στο βωμό του χρήματος να θυσιάζεται η τέχνη.

Δεύτερη φορά φέτος (μετά ΚΑΙ το βράδυ παρουσίασης του έργου «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που παρουσιάστηκε  στο πλαίσιο του «38ου φεστιβάλ Πάτρας – θεσμός αρχαίου δράματος», σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ), βρέθηκα σε ένα κατάμεστο (ευκταία συνθήκη) Ρωμαϊκό Ωδείο, με έκδηλη την αίσθηση ωστόσο μεταξύ των παρευρισκομένων πως ο κόσμος ήταν για μια ακόμα φορά περισσότερος απ’ όσον μπορεί να αντέξει τόσο ο χώρος, όσο και η υπομονή των ίδιων των θεατών. Οι κερκίδες έδιναν την εντύπωση ότι ασφυκτιούσαν, ότι προσπαθούσαν να αντέξουν παραπάνω απ’ όσο μπορούσαν («σήμερα μας είπαν οι υπεύθυνοι δεν ισχύει το ανά μία κερκίδα όπως πάντα…»,  ναι, το ακούσαμε κι αυτό από ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα να «τρυπώσουν» ανάμεσα στα πόδια μας, 5 λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση!). Όμως ο χώρος δεν έχει μιλιά. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ο θεατής αντίθετα έχει. Και η υπομονή πολλών σύντομα φάνηκε να εξαντλείται, ειδικά την Τρίτη το βράδυ, όταν κλήθηκαν τελικώς να παρακολουθήσουν το έργο ως «παστοί βακαλάοι», κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Έτσι, εν μέσω γκρίνιας , έντασης και αλληλοσπαραγμού μεταξύ όσων δεν κατάφεραν να επιδείξουν την πολυπόθητη «υπομονή» – την οποία επιστρατεύσαμε οι χαμηλότερων τόνων, επιλέγοντας στην παρούσα στιγμή να σεβαστούμε το χώρο και την περίσταση – έσβησαν τα φώτα…

Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη από τους ηθοποιούς και τους συντελεστές  της παράστασης «Προμηθέας Δεσμώτης» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, οι οποίοι «υπηρέτησαν» με όλο τους το «είναι» το ύψιστο είδος καλλιτεχνίας και όλα όσα αυτό πρεσβεύει,  χαρίζοντάς  μας ένα εξαίρετο καθόλα αποτέλεσμα. Και είναι κρίμα, την επομένη ενός αντίστοιχου εγχειρήματος, «τα φώτα» να φεύγουν από πάνω τους. Προέχει όμως  – θα έπρεπε τουλάχιστον, για όλους  μας –  η ασφάλεια των θεατών, η διατήρηση της αρτιότητας του χώρου, η ηθική και ο σεβασμός προς τον άνθρωπο. Προέχουν όλα όσα επιχειρεί να διδάξει κάθε μία αρχαία τραγωδία, τα οποία λίγο πέρα από τη σκηνή  πάσχιζες μάταια – για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα μικρότερο των 15 ημερών – να βρεις, εξαιτίας του τρόπου που λειτούργησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν κάποιοι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι.

Στον Οιδίποδα προ 15θημέρου, οι ταξιθέτριες προσπαθούσαν εναγωνίως μισή ώρα πριν την έναρξη να απομακρύνουν τον κόσμο από το άνω διάζωμα, εξηγώντας συνεχώς ότι απαγορεύεται να κάθονται εκεί, καθώς, όπως έλεγαν και ξανάλεγαν, το σημείο λειτουργεί ως διάδρομος ασφαλείας σε περίπτωση ανάγκης. Μισή ώρα αργότερα, οι «λόγοι ασφαλείας» είχαν καταλυθεί – οι ταξιθέτριες δεν μπορούσαν άλλο να «αντιπαλέψουν» τους δεκάδες θεατές που απαιτούσαν, δικαιολογημένα, να έρθει κάποιος «υπεύθυνος» να τους ενημερώσει πού αλλού μπορούν να καθίσουν εντός του κατάμεστου θεάτρου – και βέβαια ο «διάδρομος ασφαλείας» είχε ήδη χάσει τόσο άδοξα και μέσα σε λίγα λεπτά τον κρίσιμο τίτλο και ρόλο του.

Αυτό που αναρωτιόμουν όλες αυτές τις μέρες και εξακολουθώ σήμερα, είναι το πόσο ασφαλής κρίνεται μια τέτοια κατάσταση σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. Στην περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού για παράδειγμα (στην Πάτρα ζούμε, ας μην ξεχνιόμαστε!). Η κυρία ακριβώς μπροστά μου στην παράσταση της Τρίτης καθόταν κυριολεκτικά πάνω στα πόδια μου, εγώ με τη σειρά μου πάνω στα πόδια της κυρίας ακριβώς από πάνω μου και η πρωτότυπη ομολογουμένως «ανθρώπινη αλυσίδα» που κατάφεραν να «δέσουν» οι υπεύθυνοι έκδοσης εισιτηρίων, συνεχιζόταν μέχρι τέρμα πάνω. Το παρήγορο και το μόνο βέβαιο ωστόσο είναι ότι, παρατηρώντας τις ενδυματολογικές και χρωματικές μας επιλογές, όλοι μαζί οι θεατές, σε περίπτωση ανάγκης και απώλειας ψυχραιμίας, θα κάναμε θαρρώ ένα ωραιότατο «μαλλιοκούβαρο»…

Δεν με αφορά ποιος είναι αρμόδιος φορέας ή υπεύθυνο άτομο για τον έλεγχο έκδοσης εισιτηρίων κάθε παράστασης, γι’ αυτό δεν μπαίνω καν στον κόπο να το αναζητήσω, δεν είναι δική μου υπόθεση. Τα παράπονα του κόσμου είναι ήδη πολλά, οι ιθύνοντες  γνωρίζουν τι πρέπει να πράξουν, ας  επιτελέσουν το καθήκον τους. Ανεξαρτήτως αρμόδιου φορέα διεξαγωγής έκαστης παράστασης (γιατί είναι πολύ εύκολο να επικαλούμαστε τον «τάδε» ή τον «δείνα» που είναι υπεύθυνος κάθε φορά για κάθε παράσταση και να βγαίνουμε από την υποχρέωση), αδυνατώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει κεντρικός αρμόδιος φορέας ή άτομο , στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του οποίου υπάγεται τόσο η προστασία του αρχαίου χώρου όσο και η ασφάλεια των θεατών.  Σε κάθε περίπτωση, ας φροντίσει να ενημερώσει κάποιος υπεύθυνα το φιλοθεάμον κοινό της Πάτρας, ότι σε εξαιρετικές περιπτώσεις αποφασίζεται και επιτρέπεται η έκδοση μεγαλύτερου αριθμού εισιτηρίων και ότι η χρήση σημείων εντός του Ωδείου που υπό άλλες συνθήκες απαγορεύεται από τον αντίστοιχο αριθμό θεατών κρίνεται ασφαλής. Ας φροντίσουν επίσης οι υπεύθυνοι να ενημερώνουν τον κόσμο κατά την είσοδο του για το πώς θα πρέπει να κάθεται σε αντίστοιχες περιστάσεις. Θα τολμούσα να προτείνω και «εκ των προτέρων  ανακοίνωση έκδοσης μεγάλου αριθμού εισιτηρίων» προκειμένου να αποφασίσουν οι θεατές εάν επιθυμούν να παρακολουθήσουν υπό ανάλογες συνθήκες παράσταση, αλλά γνωρίζω ότι περνάω σε «ψιλά γράμματα» και δεν το αποτολμώ.

Ο δήμαρχος παρακολούθησε το βράδυ της περασμένης Τρίτης το έργο. Αν υπερβάλω, τον (παρα)καλώ να διαψεύσει τους ισχυρισμούς μου, αν και έχει αποδείξει πολλάκις πως έχει μάτια και βλέπει. Συντάσσοντας αυτές τις γραμμές, εναποθέτω τις ελπίδες μου σε κάποιον υπευθυνότερο των υπευθύνων, μήπως και δοθεί επιτέλους ένα τέλος σ’ αυτήν την κατάσταση που διόλου δεν συνάδει με το «patrasculture» που προσβλέπουμε  να προάγουμε και επιθυμούμε να απολαμβάνουμε.