Σαν μια ζεστή ανάσα στο πίσω μέρος, του αυχένα τους

Μια πτώση ακλεής, ντροπιαστική, ασήμαντη. Ένα ελαφρύ παραπάτημα πάνω από ένα δήθεν κενό.

Μια πτώση ταιριαστή, χωρίς ίχνος μεγαλείου. Μόνο ένας στιγμιαίος πανικός κι έπειτα το τέλος.

Μια πτώση άδοξη, φαιδρή, απόλυτα ταιριαστή με κάθε μόριο της γελοίας ύπαρξής τους, αυτών των προηγούμενων και των επόμενων.

Έτσι, σαν ελαφρύ βοριαδάκι που έσπρωξε χωρίς πολύ θόρυβο το ξεχαρβαλωμένο από χρόνια παντζούρι και γέμισε αέρα και ήλιο, το μουχλιασμένο δωμάτιο.

Έρποντες, χειροκροτητές, πουλημένοι συνδικαλιστές και λοιποί γλοιώδεις θα ποδοπατηθούν πριν καν αντιληφθούν πως έπρεπε να ψάξουν έξοδο διαφυγής.

Δικαστικοί θα σφίξουν λίγο παραπάνω τον κόμπο στη γραβάτα τους, επενδυτές και επιχειρηματίες θα καταλήγουν κατόπιν απόφραξης των αεραγωγών τους με άχνη κουραμπιέδων.

Δημοσιογράφοι θα αυτοπυροβολούνται πάνω στη μοιρασιά, νομίζοντας πως στοχεύουν τον αντίπαλο.

Και όλοι οι υπόλοιποι μεγαλόσχημοι θα παραπατούν λίγο πάνω απ’ το «κενό», το τρίτο ακριβώς σκαλοπάτι πριν την πόρτα εξόδου κι έτσι απλά θα πέφτουν να τσακίζονται.

Έτσι ταιριαστά, δίχως ίχνος μεγαλοπρέπειας, ασήμαντα, σχεδόν ανύπαρκτα. Σαν κωμωδία δεύτερης διαλογής. Να μην υπάρχει τίποτα να ειπωθεί για τη στιγμή.

Έτσι σαν ένα ελαφρύ φύσημα στο πρώτο ντόμινο που θα ξεκινήσει ένα αντίστροφο πρελούδιο αποσταθεροποίησης και γελοίας κατάπτωσης.

Ακριβώς σαν μια ζεστή ανάσα στο πίσω μέρος, του αυχένα τους.

Και η ιστορία, αυτή που γνωρίζει καλά πως να αφήνει μια ηρωική επίγευση σε όλα, δεν θα έχει να σπαταλήσει περισσότερες από τέσσερις κουβέντες. Έγινε αυτό που έπρεπε.