Self – τίλα

Στην εποχή της εικόνας και του «άλλου, ιδανικού εαυτού» θεωρείται πλέον γραφικό να αντισταθείς. Θεωρείται ξεπερασμένο να μιλάς για οτιδήποτε μη επιδερμικό και ουσιαστικό και αυτόματα κατατάσσεσαι στο περιθώριο.

Ζούμε τον κυκεώνα μιας selfie παράνοιας και της προβολής ενός άλλου κουλ και ευτυχισμένου εαυτού. Παιδιά 13χρονα κορίτσια και αγόρια ξοδεύουν αμέτρητες ώρες οπουδήποτε βρεθούν ποζάροντας το πρόσωπο τους σε κοινή θέα.

Το you tube πλέον είναι η νέα τηλεόραση και η νέα μόδα που φοριέται ως ιδιότητα είναι ο you tuber ή ο unboxer, που στέκονται μπροστά σε μια οθόνη και ανοίγουν κουτιά ή αραδιάζουν ένα κάρο μπαρούφες για το πως περνούν τη μέρα τους με χιλιάδες σχόλια και θεάσεις, έως και εκατομμύρια σε πολλές περιπτώσεις. Η προσωπική ζωή πλέον είναι φώτο στο facebook ή στο instagram και φυσικά όσο πιο πολλά likes μαζεύεις τόσο πιο σημαντικός θεωρείσαι και αισθάνεσαι.

Όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στην κατεχόμενη Ελλάδα την ίδια στιγμή που η ανεργία και η οικονομική εξαθλίωση προχωρούν σαν γάγγραινα σε όλο και περισσότερα σπίτια καθημερινά. Χιλιάδες νέοι και νέες ξενιτεύονται και αφήνουν πίσω τους ολόκληρες ζωές για να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό αφού ο μισθός στην Ελλάδα πλέον κατάντησε φιλοδώρημα και με δουλειές του ποδαριού, ημιαπασχόλησης μερικών μηνών, ενώ αρκετά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού ζει με επιδόματα και μερίσματα ελεημοσύνης. Κι όμως είναι σαν να ζούμε μερικοί από μας ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς και αντιφατικούς κόσμους. Ο ένας αντιμέτωπος ήδη με μια καταστροφή άνευ προηγουμένου και ο άλλος που εθελοτυφλεί ή που δεν τον άγγιξε ακόμα.

Οι άνθρωποι πλέον δεν συζητούν. Εθελοτυφλούν και πληκτρολογούν. Πληκτρολογούν την οργή τους, τη μιζέρια τους, την κατάθλιψη τους αρκούμενοι σε διαδικτυακές βαλβίδες εκτόνωσης. Φυλακισμένοι στο ίδιο τους το σπίτι, στο ίδιο τους το σώμα. Πνευματικά και ηθικά νεκροί, παραδομένοι σε ένα τίποτα και σε ένα αύριο καλύτερο που πάντα αργεί και στο τέλος δεν έρχεται ποτέ. Ζούμε ακόμα το σκάσιμο της φούσκας της ευημερίας στα μούτρα μας και ο ήχος της κρατάει καλά μέσα στα αυτιά μας, μας ζαλίζει και μας αποχαυνώνει όλο και πιο πολύ. Η διανόηση σαστισμένη και αυτή δεν έχει πλέον τίποτα να πει και τίποτα να προτείνει, βυθίστηκε και εκείνη στην αμηχανία της εποχής συνεπαρμένη από το τέρας του λιγότερου κακού.

Αφεθήκαμε αμαχητί να μας χρησιμοποιήσουν ως ανθρώπινα πειράματα δουλικής ψυχοσύνθεσης, το σχέδιο επιστημονικά μελετημένο, πέτυχε και πλέον σαν σκιές περιφερόμαστε στο προαύλιο μιας αποικίας, δεμένοι χειροπόδαρα.

Η Ζωή πλέον στριμώχτηκε σε ένα δωμάτιο, σε μία και μόνο επιλογή, σε έναν στενόδρομο ή ακόμα χειρότερα κάτω από την μύτη του απομονωμένου εαυτού μας.

Μία αρρωστημένη εγωκεντρική εποχή βρίσκεται προ των πυλών και εμείς ευχόμαστε καλές χρονιές μουδιασμένοι και νεκροί με bonus μερικές αναπνοές ακόμα…

Υ.Γ. Στη δική μου εποχή η φωτογραφία είχε ανάγκη τη στιγμή και όχι το αντίθετο. Θυμάσαι;