«Σογιαλισμός» – Καθετοποιήσεις της παραγωγής χοιρινού κρέατος από ανθρωποποιημένες μηχανές

«Σογιαλισμός» (Soyalism)
Ιταλία, 2018
Σκηνοθεσία: Enrico Parenti, Stefano Liberti

Η βιομηχανοποίηση της παραγωγής χοιρινού κρέατος στις Η.Π.Α. έχει σαν συνέπεια την μόλυνση των υδάτων και του εδάφους στην πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας όπου στεγάζονται οι στάβλοι των μεγάλων εταιρειών κι όπου ζουν μαντρωμένα και στοιβαγμένα χιλιάδες γουρούνια περιμένοντας τη σφαγή τους. Τα περιττώματα των ζώων, το αίμα τους και τα αντιβιοτικά που τους δίνουν, όλα αυτά σε τόσο μεγάλες ποσότητες, είναι αδύνατο ν’απορροφηθούν από το έδαφος κι έτσι σχηματίζονται μεγάλες κόκκινες λίμνες και αναδύονται αναθυμιάσεις επικίνδυνες για τους κατοίκους. Οι πολίτες των Η.Π.Α. χάνουν τις δουλειές τους- και τη ζωή τους σιγά σιγά.

Η αυξημένη ζήτηση και κατανάλωση κρέατος στην Κίνα έχει σαν συνέπεια την αντιγραφή του μοντέλου παραγωγής των Η.Π.Α. και, μαζί, έχει επιπτώσεις στον Αμαζόνιο ποταμό που αποψιλώνεται ώστε τα εδάφη που προκύπτουν, να μονο-καλλιεργηθούν με σόγια. Αυτή η σόγια έχει γίνει η μοναδική τροφή των γουρουνιών, δεν υπάρχει πλέον ποικιλία στη διατροφή τους. Οι αγρότες στα εδάφη του Αμαζονίου, όχι μόνο βλέπουν τη σόγια να εξάγεται ώστε να τρέφονται τα γουρούνια στις Η.Π.Α. και στην Κίνα χωρίς να μένει χρήμα σ’αυτούς παρά επιπλέον δεν μπορούν πια να καλλιεργήσουν κάτι άλλο αφού δεν υπάρχει καμιά αγορά για κάποια άλλη τροφή πέραν της σόγιας. Κι ακόμα, δεν μπορούν να καλλιεργήσουν κάτι άλλο για έναν ακόμα λόγο: τα ισχυρά εντομοαπωθητικά που χρησιμοποιούν οι μεγάλες εταιρείες, στρέφουν τα στίφη των εντόμων στις καλλιέργειες των φτωχών αγροτών.

Χωρίς πλέον καλλιεργήσιμα εδάφη, οι Βραζιλιάνοι αγρότες, με την εμπειρία χρόνων στην αγροτιά, δέχονται προτάσεις για απασχόληση στην Μοζαμβίκη… στην Αφρική… για να καλλιεργήσουν κι άλλη σόγια! Η κυβέρνηση της Μοζαμβίκης έχει συμφωνήσει με τις μεγάλες εταιρείες σ’ ένα σχετικό πρόγραμμα.

Γίνεται ξεκάθαρο ότι η αυξανόμενη ζήτηση κρέατος από τον ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό στις μεγάλες χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο, είναι απάνθρωπη, δολοφονεί ζώα και θα καταλήξει σε αδιέξοδο με δεδομένο ότι τα εδάφη που μπορούν να καλλιεργηθούν, είναι περιορισμένα πια. Μέσα σ’ αυτήν την σκοτεινή προοπτική, οι δύο Ιταλοί συν-σκηνοθέτες μας δείχνουν στο ντοκιμαντέρ τους «Σογιαλισμός» που προβλήθηκε στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, δύο εστίες αντίστασης, μία κατά μόνας και μια συλλογική. Στις Η.Π.Α κάποιοι κτηνοτρόφοι εξακολουθούν να εκτρέφουν γουρούνια με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, σε μικρές φάρμες, μιλώντας με αγάπη για την εξυπνάδα τους κι αρνούμενοι να πουλήσουν τις οικογενειακές επιχειρήσεις τους, στους οικονομικούς γίγαντες που ελέγχουν όλη την αγορά. Και η συλλογική δράση, έρχεται στην Μοζαμβίκη όπου η τοπική κοινωνία αντιδράει δυναμικά στη συμφωνία της κυβέρνησής τους και την ακυρώνει.

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν. Η σχέση μας με τη φύση, βαθιά καταγραμμένη μέσα στη συλλογική ανθρώπινη μνήμη, μπορεί να μας δώσει το κίνητρο να τους φοβίσουμε και να τους νικήσουμε. Πόσοι είναι έτοιμοι ν’ανταποκριθούν σ’αυτό το αναγκαίο κάλεσμα που μας αφορά όλους, σε όλη τη γη;