Στο διάστημα κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου

Το “Alien: Covenant” είναι πλέον γεγονός και βρίσκουμε αφορμή για άλλη μια επίσκεψη στις σκοτεινές αίθουσες, αλλά και να θυμηθούμε τις προηγούμενες ταινίες της σειράς.

Χρονολογικά, η πρώτη ταινία της σειράς, με τίτλο “Alien”, κυκλοφόρησε το 1979 σε σκηνοθεσία Ridley Scott, και παραμένει μέχρι σήμερα, ένα υποδειγματικό film κλειστοφοβικού sci-fi τρόμου. Με σασπένς και ένταση που κλιμακώνεται μέχρι το τέλος, το “Alien” θεωρείται μια από τις καλύτερες και πιο επιδραστικές ταινίες του είδους, παρόλο που σχεδόν τίποτα δεν αποκαλύπτεται στο κοινό για τη πραγματική προέλευση του εξωγήινου επιβάτη του διαστήματος.

Η γεμάτη ένταση και στυλ σκηνοθετική ματιά του Ridley Scott, το ταιριαστό casting, τα μετρημένα εφέ, η καταπληκτική χρήση φωτισμού, αλλά και η εντυπωσιακή εμφάνιση και βιολογική μορφή του πλάσματος (εκπληκτική δημιουργία από τον H.P. Giger) εντυπωσίασαν το κινηματογραφικό κοινό, παρά τις πρώτες ανάμεικτες κριτικές της εποχής.

Το 1986, o James Cameron κάθεται στη καρέκλα του σκηνοθέτη, κρατώντας και τη πένα του σεναριογράφου, και η ταινία “Aliens” είναι γεγονός.

Ο τρόμος αντικαταστάται από τη δράση και η ταινία ήταν μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία της εποχής. Η υπόθεση συνεχίζεται 57 χρόνια μετά τα γεγονότα του “Alien”, με την Ellen Ripley (χαρακτήρας που ερμηνεύει η Sigourney Weaver) να έχει μπει σε κρυογενετική στάση, και το διαστημικό όχημά της διασώζεται, για να επιστρέψει στο πλανήτη-φεγγάρι που βρέθηκε το πλάσμα (xenomorph) της πρώτης ταινίας, στην οποία είχε τοποθετηθεί μια ανθρώπινη αποικία, η οποία έχασε την επικοινωνία της με τη Γη.

Το 1992 κυκλοφορεί το “Alien 3”, με την Ellen Ripley να ξεφεύγει από το πλανήτη-φεγγάρι της προηγούμενης ταινίας, νομίζοντας ότι έχουν εξολοθρευτεί τα aliens, αλλά προσγειώνεται σε μια αποικία-φυλακή ενός κοντινού πλανήτη, έχοντας μαζί της έναν απροσδόκητο επισκέπτη.

Η ταινία κλείνει με το θάνατο της Ripley, η οποία κουβαλάει ένα εξωγήινο έμβρυο μέσα της. Ο σπουδαίος David Fincher, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ήταν απογοητευμένος από το editing και το πως παρουσιάστηκε τελικά η ταινία στις αίθουσες, και η αποδοχή ήταν χλιαρή. Παρόλα αυτά το director’s cut που κυκλοφόρησε μερικά χρόνια αργότερα, είναι πιο λειτουργικό.

Το 1997, το franchise ξαναέρχεται στη κινηματογραφική επικαιρότητα με το “Alien: Resurrection”, το οποίο διαδραματίζεται 2 αιώνες μετά τα γεγονότα του “Alien 3”, όπου γίνεται προσπάθεια κλωνοποίησης της Ripley, με μοναδικό σκοπό να ξαναδημιουργήσουν το xenomorph alien, έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο.

Μπορεί φαινομενικά το σενάριο να έχει ξεχειλώσει και να φτάνει τα όρια τη γραφικότητας και υπερβολής, αλλά η συγκεκριμένη ταινία είναι απολαυστική, ο Jean-Pierre Jeneaut βρίσκεται πίσω από τη κάμερα και ο μοναδικός Darius Khondji κάνει θαύματα στη φωτογραφία, με αποτέλεσμα, εικαστικά τουλάχιστον, να έχουμε μια γοητευτική δημιουργία.

Τα 2 spin-off films “Alien vs. Predator” (2004) και “Alien vs. Predator: Requiem” (2007) καλό θα ήταν να μη τα βάλουμε στην εξίσωση. Παρόλα αυτά, ένα νέο sequel είχε προγραμματιστεί, το οποίο θα μετέφερε τη δράση στη Γη, αλλά τελικά ακυρώθηκε ολοκληρωτικά.

Το 2012, ο οραματιστής Ridley Scott δημιουργεί το “Prometheus”, ένα film επιστημονικής φαντασίας, το οποίο χρονολογικά τοποθετείται πριν το πρώτο “Alien” και στην ουσία είναι το πρώτο prequel του Alien saga.

Η ταινία άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό sci-fi κομψοτέχνημα, στο οποίο πλέον μπλέκονται φιλοσοφικές αναζητήσεις και διαφορετικά σεναριακά επίπεδα σχετικά με τη προέλευση των Aliens, αλλά και του ίδιου του ανθρώπινου γένους.

Πριν λίγες μέρες, έκανε πρεμιέρα το “Alien: Covenant” του Ridley Scott, και ο σκηνοθέτης, με εντυπωσιακό τρόπο συνεχίζει την ιστορία ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το “Prometheus” συνδέοντας πλέον το storyline απόλυτα με την Alien μυθολογία.

Με μια εντυπωσιακή παρουσία – αιχμή του δόρατος, του ανερχόμενου Michael Fassbender ως ανθρωποειδές, ο Scott καταθέτει μια δημιουργία που επαναφέρει το τρόμο και το σασπένς στο διάστημα, παράλληλα με μια φιλοσοφική και υπαρξιακή προσέγγιση, δίνοντας στο franchise τη prequel ιστορία που ΔΕΝ θα περίμενες, και πολύ πιθανόν να μην αποδεχθείς ή να μην ασπαστείς.

Για άλλη μια φορά, οι πρώτες κριτικές είναι ανάμεικτες, αλλά το ίδιο δεν έγινε και με τη πρώτη ταινία το 1979;