Τα παιδιά ρε αλήτες, τα παιδιά…

ΓΚΟΥΤΑ, ΣΥΡΙΑ – Η απελπισία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των κατοίκων της Ανατολικής Γκούτα μπροστά στα συντρίμμια των βομβαρδισμένων νοσοκομείων. Οι γιατροί προσπαθούν να περιθάλψουν πάνω από 100 τραυματίες ανά πάσα στιγμή σε αυτοσχέδια ιατρεία [1].

Οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις του Ασσάντ συνεχίζουν με αμείωτο ρυθμό τις επιθέσεις στην πόλη. Κάθε στιγμή προκύπτουν νέα μέτωπα στην τελευταία πόλη που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αντικυβερνητικών δυνάμεων γύρω από την Δαμασκό. Όλα αυτά τη στιγμή που ο ΟΗΕ προτείνει ενός μηνός εκεχειρία.

Περισσότεροι από 2.500 χιλιάδες τραυματίες και 500 νεκροί είναι ο απολογισμός των τελευταίων ημερών στην Γκούτα. Από τους τραυματίες οι μισοί είναι γυναίκες και παιδιά. Από τους νεκρούς, πάνω από 150 είναι παιδιά.

Σε παλαιότερους πολέμους σε χώρες του λεγόμενου «αναπτυσσόμενου» κόσμου, πολέμους που έχουν ξεκινήσει ή έχουν εντείνει οι χώρες του «ανεπτυγμένου» κόσμου, οι θάνατοι των παιδιών οφείλονται ως επί το πλείστον στην έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, στην αδυναμία εμβολιασμών και στην πρόχειρη επιλόχεια φροντίδα. Αυτή η πραγματικότητα δεν ταιριάζει στην περίπτωση της Συρίας.

Εκεί ενώ οι απώλειες παιδιών ήταν ένα μικρό ποσοστό στα πρώτα δύο χρόνια του πολέμου, από το 2013 κι ύστερα αυξήθηκαν με τέτοιο ρυθμό που για μία περίοδο ο ένας στους τέσσερις νεκρούς ήταν παιδί. Οι αιτίες δεν ήταν τόσο ιατρικές, όσο οι σφαίρες, οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι εναέριοι βομβαρδισμοί, οι χειροβομβίδες, τα γκρεμισμένα κτίρια που τα είχαν καταπλακώσει και άλλες παρόμοιας φύσης [2].

Αυτό γίνεται σήμερα φανερό στην ανατολική Γκούτα. Οι παρατηρητές καταγγέλλουν ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν έχουν ως στόχο μόνο να πάρουν την πόλη υπό τον έλεγχό τους αλλά να δώσουν ένα αποφασιστικό χτύπημα στην τελευταία πόλη-κάστρο των αντικυβερνητικών. Θύματα της παραδειγματικής αυτής κίνησης θα είναι ο άμαχος πληθυσμός της πόλης και, ως συνήθως στον πόλεμο της Συρίας, τα παιδιά.

Οι τυφλές επιθέσεις, η πληθώρα των μετώπων, η δύσκολη ιατρική περίθαλψη και η έλλειψη φαγητού συντείνουν στο ότι κάθε στιγμή που περνάει ο κίνδυνος για τα παιδιά της πόλης αυξάνεται.

Η UNICEF πριν από λίγες ημέρες εξέδωσε μία κενή αναφορά, ως ένδειξη της αγανάκτησης και της οργής των απεσταλμένων της για τον άδικο χαμό τόσων παιδιών. Σε αυτό το έγκλημα όμως δεν βοηθάει η σιωπή.

Κάποτε ένας τοίχος έγραφε:

«Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν».

Πολύ αργήσαμε, αλλά είναι πια καιρός να φωνάξουμε:

Τα παιδιά ρε αλήτες, τα παιδιά…

[1] www.msf.org |  [2] www.npr.org