Το «αφανέρωτο» δούναι και λαβείν

«Δούναι και λαβείν». Το νόημα της φράσης μοιάζει πιο ρευστό κι από φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ίσως πια να το ‘χει χάσει πλήρως.

Κάτι λαμόγια τη θυμούνται όποτε θέλουν να ζητήσουν εγγυήσεις, ανταλλάγματα, όταν τους ζητείται να προσφέρουν κάτι και αυτοί. Ίσως αυτό να φταίει.

«Δούναι και λαβείν είναι η ζωή φίλε, τι θα μου δώσεις για να σου δώσω;»

Αυτό το αλισβερίσι είναι το πρώτο πράγμα που ‘ρχεται στη σκέψη, το μόνο.

Δεν είναι αναγκαίο να είναι έτσι.

Βλέπετε, καμιά φορά η γλώσσα βοηθάει στην ανακάλυψη των νοημάτων. Κάποια πράγματα λέγονται έτσι κι όχι αλλιώς και αυτό κάτι σημαίνει γι’ αυτά. Όχι όλα, αλλά κάποια.

Τα απαρέμφατα «δούναι» και «λαβείν» έχουν ένα ρόλο να παίξουν στην ιστορία των ανθρωπίνων σχέσεων.

Απαρέμφατο είναι αυτό που δεν φανερώνεται, αυτό που δεν… παρεμφαίνει.

Τα απαρέμφατα κρύβουν, σκόπιμα, αυτά που δεν θέλουν να φανερώσουν. Κρύβουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα «ποιος; ποια; πόσοι; πόσες; πότε; που;»

Τα απαρέμφατα είναι το… «είναι» των ρημάτων. Η ουσία τους, η πιο αγνή μορφή τους. Αυτό που συμβαίνει, κάθε φορά που συμβαίνει, όπου και αν συμβαίνει και από όποιον ή όποια συμβαίνει.

Δούναι: το να δίνεις. Όχι τώρα, πριν ή μετά. Όχι εσύ, ούτε εγώ, ούτε αυτός. Ούτε εμείς, εσείς, αυτές. Κάθε μία, κάθε στιγμή, προς κάθε μια και κάθε ένας, κάθε στιγμή, προς κάθε έναν.

Λαβείν: το να λαμβάνεις. Όχι επακόλουθα, όχι με προϋπόθεση το να δίνεις. Ταυτόχρονα. Δεν είναι παράλληλες γραμμές αλλά η ίδια ευθεία. Αχώριστη.

Δεν είναι αίτημα, δεν είναι ανταλλαγή, δίκαιη ή μη.

Είναι η αέναη κίνηση του κόσμου. Η εμπλοκή όλων στην ομαλή ροή του και στην απολαβή όσων έχουμε ανάγκη για να τον κινούμε.

Όλα αυτά μετουσιωμένα σε τρεις λέξεις, μια λακωνική φράση, εύηχη και ολιγοσύλλαβη.

Ας μην υποτιμούμε λοιπόν την δυνατότητα της γλώσσας να διώχνει την ομίχλη γύρω από τις σύγχρονες παρερμηνείες των κοινωνικών σχέσεων.