Το «Ιδανικό Παλάτι» του ταχυδρόμου Σεβάλ

«Κάποια μέρα του Απριλίου του 1879, κάνοντας τη συνηθισμένη διαδρομή μου, ένα μίλι πριν το Tersanne καθώς περπατούσα βιαστικά, το πόδι μου πιάστηκε σε κάτι που με έκανε να σκοντάψω και θέλησα να μάθω την αιτία.

Σε κάποιο όνειρό μου είδα πως είχα χτίσει ένα παλάτι, ένα κάστρο ή μια σπηλιά, δε μου ήταν ξεκάθαρο… Δεν το είπα σε κανένα από φόβο μήπως φανώ γελοίος. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, όταν είχα σχεδόν ξεχάσει το όνειρό μου, και χωρίς καθόλου να το σκέφτομαι, το πόδι μου, μου ξαναθύμισε αυτό το όνειρο. Το πόδι μου σκόνταψε σε μια πέτρα που σχεδόν με έκανε να πέσω. Ήθελα να μάθω τι ήταν… Ήταν μια πέτρα ενός πολύ παράξενου σχήματος  που την έβαλα στην τσέπη μου για να την περιεργαστώ με την ησυχία μου.

Την άλλη μέρα, ξαναπήγα στο ίδιο μέρος. Βρήκα πολλές  πέτρες, πιο όμορφες, και τις μάζεψα επί τόπου. Ήταν πέτρες από ψαμμίτη που διαμορφώνονται από το νερό και σκληραίνουν με τη δύναμη του χρόνου. Δημιουργούνται τόσο δύσκολα όσο τα βότσαλα. Σαν ένα γλυπτό τόσο ιδιαίτερο που θα είναι αδύνατο για κάποιον να το αντιγράψει.

Και τότε είπα: Αφού η Φύση θέλει να κάνει τη γλυπτική, εγώ θα κάνω την τοιχοποιία και την αρχιτεκτονική»

Μετά από αυτό το φαινομενικά αδιάφορο, αλλά τελικά καθοριστικό για τη ζωή του περιστατικό, ο Φερντινάντ Σεβάλ πέρασε τα επόμενα 33 χρόνια της ζωής του, χτίζοντας το Ιδανικό Παλάτι (Palais idéal), ένα ιδιόρρυθμο κτίσμα, χαρακτηριστικό δείγμα της τέχνης Ναΐφ, που σήμερα είναι επίσημο πολιτιστικό μνημείο της Γαλλίας.

By Gzen92 – Own work, CC BY-SA 4.0, Link

Ο Σεβάλ (19 Απριλίου 1836 – 19 Αυγούστου 1924)  γεννήθηκε στο Charmes-sur-l’Herbasse στη Γαλλία. Σε ηλικία δεκατριών ετών άφησε το σχολείο και εργάστηκε ως βοηθός φούρναρη, επάγγελμα που συνέχισε για πολλά χρόνια. Το 1858, παντρεύτηκε την Rosalie Revol, με την οποία έκανε δύο παιδιά.

Με το θάνατο του γιου του, εγκατέλειψε τη δουλειά στο αρτοποιείο από την οποία, όπως είπε αργότερα, αποκόμισε μια εμπειρία γλυπτικής, ζυμώνοντας ψωμιά. Σε ηλικία 33 ετών έγινε ταχυδρόμος. Κάνοντας καθημερινά μια διαδρομή, περίπου 33 χιλιομέτρων με τα πόδια, ονειροπολούσε φτιάχνοντας παλάτια και κάστρα, όνειρα που θα υλοποιούνταν μια δεκαετία αργότερα.

Ξαναπαντρεύτηκε το 1878 την Claire Philomena Richaud αλλά έμεινε για δεύτερη φορά χήρος, ενώ το 1894 πέθανε και το δεύτερο παιδί του σε ηλικία 15 χρονών. Αυτό το συνεχές πένθος, φαίνεται πως υπήρξε μια σημαντική επιρροή για τα δημιουργήματά του.

CC BY-SA 3.0, Link

Τον Απρίλιο του 1879 ο Σεβάλ ξεκινά την κατασκευή του «Παλαί Ιντεάλ».  Για τα επόμενα 33 χρόνια δε σταματά κατά τη διάρκεια της καθημερινής διαδρομής του, να μαζεύει πέτρες, πότε στις τσέπες του, πότε μ’ ένα καλάθι, και κάποιες φορές με καροτσάκι.

Γυρνώντας σπίτι του ασχολούνταν πολλές ώρες κατασκευάζοντας το «Παλάτι», ενώ συχνά τον έπιανε η νύχτα και συνέχιζε να δουλεύει με το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Χρειάστηκε 20 χρόνια για να τελειώσει τους εξωτερικούς τοίχους. Το κτίσμα είναι  μια ιδιότυπη μίξη διαφόρων αρχιτεκτονικών στυλ, διακοσμημένο με παραστάσεις από το Χριστιανισμό και την Ινδική μυθολογία. Εκτός από τις πέτρες, χρησιμοποίησε ασβεστόλιθο, κονίαμα και τσιμέντο.

Στη γειτονιά του, που προφανώς δεν κατανοούσαν το πάθος του, τον θεωρούσαν έναν αλλόκοτο τρελό που διακοσμεί τον κήπο του με πέτρες.

CC BY-SA 3.0, Link

Η κατασκευή του Παλατιού ολοκληρώθηκε το 1912.

Η καλλιτεχνική αναγνώριση για τον Σεβάλ ήρθε λίγο πριν το θάνατό του όταν αναγνωρίστηκε από τον Αντρέ Μπρετόν και τον Πάμπλο Πικάσο. Το έργο του επίσης αναφέρθηκε σ’ ένα δοκίμιο της Αναΐς Νιν, ενώ το 1932 ο καλλιτέχνης  Μαξ Ερνστ δημιούργησε ένα κολάζ με τίτλο «Ο ταχυδρόμος Σεβάλ» και το 1958 ο Άδωνις Κύρου δημιουργεί μια ταινία μικρού μήκους για το Παλάτι του Σεβάλ.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1969 το «Παλαί Ιντεάλ» αναγνωρίστηκε ως ιστορικό μνημείο της Γαλλίας.

© Benoît Prieur / Wikimedia Commons, via Wikimedia Commons

Μετά την ολοκλήρωση του Παλαί Ιντεάλ, ο Σεβάλ εκδήλωσε την επιθυμία να ταφεί μέσα στο δημιούργημά του, κάτι που όμως δεν επιτρέπονταν από τη γαλλική νομοθεσία. Έτσι από το 1914 και για τα επόμενα οχτώ χρόνια συνέχισε να μαζεύει πέτρες, χτίζοντας στο κοιμητήριο του Hauterives, τον «Τάφο της σιωπής και της ανάπαυσης χωρίς τέλος», που ολοκληρώθηκε το 1922.

«Μετά την ολοκλήρωση του παλατιού των ονείρων μου, σε ηλικία 77 ετών και έπειτα από 33 χρόνια επίμονης δουλειάς, βρήκα τον εαυτό μου αρκετά δυνατό, ώστε να δημιουργήσω τον τάφο μου στο νεκροταφείο της ενορίας. Και πάλι, έχοντας δουλέψει οχτώ χρόνια, είχα την τύχη και την υγεία να ολοκληρώσω σε ηλικία 86 ετών τον Τάφο της Σιωπής και της Ατελείωτης Ανάπαυσης».

Ο Σεβάλ πέθανε ένα χρόνο αργότερα το 1924. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1975 ο τάφος του, συμπεριλήφθηκε και αυτός στον κατάλογο των ιστορικών μνημείων της Γαλλίας.

By Bytwiny – Own work, CC BY-SA 3.0, Link