«Το παλτό» – Η απρόσωπη κοινωνική πραγματικότητα μέσα από τις σκέψεις ενός απλού ανθρώπου
Τα ρούχα σκιαγραφούν την προσωπικότητά μας, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας, η επιλογή τους δείχνει αρκετά για τον χαρακτήρα μας. Ένα ρούχο σε κάνει αναγνωρίσιμο, ειδικά όταν το φοράς συνέχεια, έχεις ταυτιστεί με αυτό και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου. Τι γίνεται όμως όταν αυτό φθαρεί και πρέπει να το αλλάξεις; Σηματοδοτεί μια νέα εποχή, σου δίνει κύρος. Ένα παλτό είναι αρκετό να σε κάνει αναγνωρίσιμο και δεκτικό σε ανθρώπους, που πριν δεν καταδέχονταν να σε προσκαλέσουν σπίτι τους, να συναναστραφούν μαζί σου. Μέχρι που φτάνει το σημείο η εξάρτηση από το παλτό να γίνει παρά φύση, να καταλήξει προέκταση του εαυτού σου, και τότε όλα μπορεί να συμβούν.
Advertisement
«Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ, δημοσιεύτηκε το 1842 και αποτελεί ένα διαχρονικό αριστούργημα. Είναι ένα βαθιά επαναστατικό κείμενο για ένα άνθρωπο που όλοι νόμιζαν πως είχε «γεννηθεί υπάλληλος». Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη, ο ίδιος ήξερε τι θα έκανε μέχρι να πεθάνει, το είχε αποδεχτεί, του άρεσε. Η μοίρα του είχε συνδεθεί με την εικόνα -εξωτερική εμφάνιση- που είχαν οι άλλοι γι’ αυτόν. Η εικόνα ήταν συνυφασμένη με ένα παλτό, το οποίο μόλις καταστράφηκε με τον καιρό έπρεπε να αλλαχθεί. Με μισθό τετρακόσια ρούβλια τον χρόνο όμως, και το παλτό να κοστίζει διακόσια, δεν ήταν και το πιο εύκολο.
Όταν τα πράγματα εξελίχθηκαν καλά για τον υπάλληλο Ακάκιε Ακάκιεβιτς και απόκτησε το παλτό, όλοι είδαν μια αλλαγή πάνω του. Έγινε αποδεκτός για τις κοινωνικές συμβάσεις τις εποχής, ίσως και τις σημερινές. Μόλις όμως το παλτό κλάπηκε ο υπαλληλάκος αναζήτησε το δίκιο του. Δίκιο όμως σε έναν υπαλληλάκο της Ρωσίας του 1840, ίσως και της Ελλάδας του σήμερα, που να βρεθεί; Το αποτέλεσμα είναι να κεντρίσουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του και να τους κυνηγήσει σε αυτή την ζωή αλλά και στην άλλη.
«Το παλτό» που παρακολουθήσαμε στο θέατρο ACT στην Πάτρα, μια παραγωγή του Politheatro | performing arts σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Θοδωρή Γκόγκου, μας αποτύπωσε το επαναστατικό κείμενο του Νικολάι Γκόγκολ. Δοσμένη πολύ καλά στο κλίμα της εποχής, η παράσταση ξεσκεπάζει ένα ένα όλα τα μειονεκτήματα ενός φτωχού, αδύναμου ανθρώπου, που δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή του καθώς όλα στην κοινωνία έχουν προσδιορισθεί.
Η αποτύπωση των λεπτομερειών στη σκηνή -της καταγωγής (κληρονομικότητα) και του κοινωνικού περίγυρου- διαγράφεται σε όλη την διάρκεια της παράστασης παρουσιάζοντας μας ένα ψυχογράφημα του μέσου ανθρώπου, τότε και σήμερα. Ο σκηνικός χρόνος μας δείχνει ολόκληρη τη ζωή του πρωταγωνιστή, ενώ σε δραματουργικό πλαίσιο, ο Θοδωρής Γκόγκος δεν αρκείται στον μονόλογο αλλά μας κάνει αισθητές τις υποκριτικές του ικανότητες μέσα από εναλλαγή πολλαπλών ρόλων και εξελίσσει το κείμενο εξαιρετικά, με αποχρώσεις στο σήμερα.
Το παλτό, αποτελεί μια παράσταση η οποία αντικατοπτρίζει μια κοινωνική πραγματικότητα διαχρονική. Αποτυπώνει τις σκέψεις ενός απλού ανθρώπου και φανερώνει την απρόσωπη κοινωνική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αρνείται να δεχτεί έναν υπάλληλο να γίνει το ίδιο μέναν ανώτερό του. Λες και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία – διασκευή – ερμηνεία: Θοδωρής Γκόγκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σεμέλη Παπαοικονόμου
Φωτογραφίες: Χρήστος Γκλίβας
Σχεδιασμός αφίσας: Σεμέλη Παπαοικονόμου
Σκηνικά – σχεδιασμός φωτισμών: Θοδωρής Γκόγκος
Μουσική επιμέλεια: Σεμέλη Παπαοικονόμου
Οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής: Σεμέλη Παπαοικονόμου
© Politheatro | performing arts
* Επόμενη παράσταση την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019 στο θέατρο act στην Πάτρα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Advertisement
Advertisement