Το ξυπνητήρι των Χριστουγέννων
Εκτός από ξενύχτια, αλκοόλ, συσφίξεις σχέσεων και σχετική αγαλλίαση, αυτές οι μέρες φέρνουν μαζί τους ήχους από καμπανάκια. Για κάποιους δυνατά, για άλλους σε χαμηλότερα ντεσιμπέλ. Έχουν έναν ήχο περίεργο. Συνήθως αφύπνισης και υπενθύμισης, όχι για τα σωστά και τα λάθος που έγιναν τον περασμένο χρόνο, αλλά για όλα αυτά που δεν έγιναν. Που ξεχάστηκαν, αναβλήθηκαν, παραμελήθηκαν. Τα ταξίδια που θα κάναμε, επικοινωνίες που θα επιδιώκαμε με ανθρώπους ξεχασμένους απ’ τη κάθε μέρα μας, στόχους που αφήσαμε για την επόμενη χρονιά και διάφορα άλλα φαινομενικά μικρά, μα στην πραγματικότητα τα πιο σημαντικά.
Advertisement
Η ζωή του μπούσουλα είναι πλέον τόσο γερή θεμελιακά που φοβόμαστε να πειράξουμε έστω κι ένα κόμμα από δαύτη. Το τέλος του χρόνου όμως έρχεται να σου ψιθυρίσει πως είναι αναγκαίο ν’ αρχίσεις να αλλάζεις, όχι μόνο τα σημεία στίξης, αλλά ολόκληρες προτάσεις. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Κάθε χρόνος που περνάει μειώνει σημαντικά την άμμο στην κλεψύδρα στενεύοντας τα περιθώρια. Αφηνόμαστε στη ρουτίνα και ξεχνάμε εντελώς τον σκοπό της ύπαρξης. Χάνουμε ευκαιρίες, στιγμές, ανθρώπους, ίσως και τη ζωή μας ολόκληρη σε κάποιες περιπτώσεις.
Ποιο είναι όμως το απόγειο ευτυχίας τους ανθρώπου; Νομίζω πως είναι η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως δεν ξεχάσαμε τίποτα να κάνουμε, δεν αφήσαμε κανέναν πίσω, δώσαμε και πήραμε αυτά ακριβώς που θέλαμε. Δεν χαραμιστήκαμε στην ανουσιότητα της κάθε μέρας και στην απόγνωση του αβέβαιου μέλλοντος.
Κάποια πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο τ’ έχουμε καταχωρημένα στα κουτάκια του εγκεφάλου μας. Καλές γιορτές, με μόνη ευχή, την αποφυλάκιση της ψυχής με όποιον τρόπο.
Advertisement
Advertisement