Ανατολικό Κολοράντο: Τόπος ελεύθερος και ξεχασμένος

photo: Jim Westgaard

Είναι γνωστό ότι η Αμερική απαρτίζεται από πολλές μικρές «χώρες». Όχι Πολιτείες, αλλά χώρες: Έθιμα, συνήθειες, νόρμες κοινωνικές και κοινοτικές, νόμοι, γεωγραφικές ιδιομορφίες, γλωσσική διαφοροποίηση ακόμα και άλλα ήθη. Αν θέλει όμως κανείς να δει και ίσως να καταλάβει την Αμερική θα πρέπει να περάσει μέσα από την εκτενή ενδοχώρα, τη Μέση Δύση, the Great Mid-West. Χρειάζεται να εγκατασταθεί στην μνήμη του ταξιδιώτη η απέραντη πεδιάδα και τα διαδοχικά υψίπεδα που θα συναντήσει από την δυτική όχθη του Μισισίπι έως και την έρημο της Νεβάδα. Η ενδοχώρα της Αμερικής είναι η ίδια η Αμερική.

Στην καρδιά του Mid-West υψώνεται το οροπέδιο του ποταμού Κολοράδο, του έγχρωμου ποταμού στα ισπανικά. Χιλιάδες μέτρα πάνω από την θάλασσα, η Πολιτεία του Κολοράντο κατέχει την έκταση της μισής Γαλλίας με πληθυσμό λιγότερο από 4 εκατομμύρια ανθρώπους, μόνιμους και περαστικούς. Στο κέντρο της πολιτείας ορθώνονται τα Βραχώδη Όρη, the Rockies όπως με υπερηφάνεια και δέος αποκαλούν οι Αμερικανοί την συμπαγή μάζα των μυτερών βουνοκορφών, αυτά που κάποτε αποτελούσαν το τελευταίο εμπόδιο για την πρόσβαση στην εύφορη Καλιφόρνια. Εδώ έφταναν κατά χιλιάδες οι προσκυνητές, οι pilgrims με τα καραβάνια τους.

Η ονομασία των λευκών εποίκων – μεταναστών προέρχεται από ένα άλλο παρελθόν, μη αμερικανικό, και χαρακτηρίζει το εν κινήσει ταξιδιώτη, αυτόν που αρχικά αναζητούσε κάποιο ιερό χώρο και μετέπειτα την μόνιμη μετεγκατάσταση. Όσοι ήταν ακόμα υγιείς έχοντας διασχίσει την μισή και πλέον ήπειρο κινούμενοι προς την (Άγρια) Δύση θα δοκίμαζαν τις αντοχές τους μέσα από 350 μίλια δάσους, απότομων πλαγιών, βράχων, ορμητικών χειμάρρων, έναν τόπο σκληρό και ανελέητο. Οι περισσότεροι δεν θα τα κατάφερναν. Κάποιοι θα γυρνούσαν πίσω στις ανατολικές πλαγιές και την κοντινή τούνδρα, άλλοι δεν θα το αποτολμούσαν. Έτσι κατοικήθηκε η έρημος του ανατολικού Κολοράντο. Μικρά χωριά στο πουθενά περιβαλλόμενα από το τίποτα με κατοίκους ξεχασμένους και ελεύθερους.

Σήμερα οι δύο πόλεις που με την  επέκτασή τους αποτυπώνουν την τελευταία ακολουθία εσωτερικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ, το Denver και το Boulder, συγκροτούν μια νέα κοινωνία επίσης «ξεχασμένη» και «ελεύθερη». Με τον κορεσμό των μεγαλουπόλεων και την οικονομική αποτυχία της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας όσοι, Αμερικανοί και μη, μπορούν να εργασθούν από το σπίτι τους, και είναι πάρα πολλοί αυτοί, ή όσοι αναζητούν σαν σύγχρονοι pilgrims μια νέα εστία και μια νέα αρχή φτάνουν στο ανατολικό Κολοράντο.

To Denver είναι ήδη μια μέσου μεγέθους μητρόπολη, με λίγους ουρανοξύστες και πολλές φτωχογειτονιές. Λίγο βορειότερα στις παρυφές των Rockies η πανεπιστημιούπολη του Boulder, μια μέχρι πρόσφατα μάλλον «κοιμούμενη» κοινότητα λίγων εκατοντάδων ανθρώπων έχει αρχίσει να αναπλάθεται κοινωνικά και οικονομικά σε πόλο έλξης ελεύθερων  επαγγελματιών. Στο αστικό του κέντρο μοιάζει πολύ με κάποιο μικρό χωριό των Βαυαρικών Άλπεων, με σύγχρονη αρχιτεκτονική, μικρά καταστήματα, μεγάλες εταιρείες, πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους. Η πόλη είναι πεντακάθαρη, όμορφη, ήσυχη και φιλική. Μικρές και μέσες ηλικίες κυριαρχούν, με τους πλέον ελεύθερους σε life style επιλογές να ‘κατέχουν’ το κέντρο και τις οικογένειες να εγκαθίστανται σε νεόχτιστα χωριά περιμετρικά της πόλης και κυρίως ανατολικά, προς την έρημο.

Η ζωή στο Boulder (προφέρεται Μπόλντερ) είναι απλή. Διασκέδαση εδώ σημαίνει extreme sports και στενότατη επαφή με τη φύση και ειδικότερα με τα κοντινά βουνά. Ποδήλατο, ραπέλ, τρέκινγκ, αναρρίχηση, καγιάκ, είναι στην… ημερήσια διάταξη. Μικροί και μεγάλοι κάνουν τζόκινγκ. Ο καφές είναι εξαιρετικός. Οι κάτοικοι του Boulder υπερηφανεύονται για τα βουνά και για τα καφέ τους. Με χίλιες και παραπάνω μικρές ζυθοποιίες η μπύρα του Κολοράντο προσφέρει πραγματική απόλαυση.

Η κοινωνικότητα των ντόπιων διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη ελλειμματική πολλών Αμερικάνων. Οι πάντες χαιρετούν, τα χαμόγελα σε προσκαλούν σε κουβέντα: “Where do you come from?”  Περίεργες και φιλικές φατσούλες διαβάζουν βιβλία στους πεζόδρομους και στα επίσης πάμπολλα μικρά βιβλιοπωλεία. Η κάνναβη πωλείται ελεύθερα και αρκετοί από τους παλαιούς κατοίκους οπλοφορούν φανερά και καθόλου προκλητικά. Τζιπ παντού, όπως ποδήλατα και… σανδάλια, τα τελευταία να είναι απόηχος της προηγούμενη μαζικής εγκατάστασης των Χίπις στα τέλη του 60. Ο ήλιος καίει ακόμα και τον χειμώνα, παρόλο που όλα τα καιρικά συστήματα έρχονται και κυριολεκτικά «σκάνε» πάνω από τα Rockies φέρνοντας χιονοθύελλες ακόμα και τον Μάη.

Στην αχανή τούνδρα του ανατολικού Κολοράντο, δέχεται κανείς -αν είναι τυχερός- την προσωπική του αφύπνιση, ένα είδος νοητικής διέγερσης, αυτό που συχνά οι μάλλον πραγματιστές Αμερικανοί ονομάζουν moment of clarity. Αυτό οφείλεται στον ουρανό. Ο ουρανός του Κολοράντο σε καλύπτει όπως ένας Θόλος. Ο Μεσογειακός ορίζοντας της μνήμης σου δίνει τόπο στο Θολωτό ουρανό. Μια υπέροχη καμπύλη σχηματίζει την προοπτική σου. Γι’ αυτό άλλωστε είναι τοποθετημένα εδώ και τα αστεροσκοπεία, τα ουράνια παρατηρητήρια των ΗΠΑ, μαζί με τις επιστημονικές εγκαταστάσεις της Εθνικής Υπηρεσίας Παρακολούθησης Ακραίων Μετεωρολογικών Φαινομένων. Ένας ουρανός λουσμένος στα χρώματα της φωτιάς λίγο πριν την λήξη της ημέρας.

Διασταύρωση των λεωφόρων Σεγιέν και Αράπαχο, και εσύ σκέφτεσαι: «τόπος αλλόκοτος, πολύ διαφορετικός, ελεύθερος και ξεχασμένος».