Η γενιά μου

Είδα τη γενιά μου να κόβεται σε κομμάτια. Λωρίδες ψυχής να αναβλύζουν αίμα κι εσύ πατέρα κάθεσαι σε μια γωνιά του σπιτιού και  πίνεις «άψυχο» αλκοόλ. Για να ξεχάσεις τις συμβουλές που μου έδινες, όπως και οι υπόλοιποι σαν εσένα. Για το μέλλον, και ένα καλύτερο αύριο. Απέτυχες!

Μητέρα γιατί κλαις βουερά; Μου λες ότι είμαι απαισιόδοξος, και δεν πιστεύω σε τίποτα. Όχι! Είμαι ρεαλιστής και κυνικός συνάμα.

Παρασύρθηκα σαν κλαδί, όπως η γενιά μου σε ένα ορμητικό ποτάμι που εξέβαλε στην θάλασσα. Αναζητώντας μία λωρίδα γης ώστε να ανακαλύψουμε την ελπίδα. Μάταια όμως για τους περισσότερους. Περιπλέουμε σαν συντρίμμια ναυαγίου.

Κι εσύ δάσκαλε; Τουλάχιστον εσένα σου είχα εμπιστοσύνη. Δε με πρόδιδες όταν πίστευα τα όμορφα λόγια σου. Πίσω απ΄τα μικροσκοπικά γυαλιά σου έβλεπα έναν φίλο. Όμως είσαι άνεργος πλέον. Και κάθεσαι κάθε απόγευμα σε εκείνο το παγκάκι παρέα με το σκύλο σου.

Είδα τη γενιά μου, να μετράει πληγές. Να κοιτάζει ψηλά στον ουρανό, με κλειστά μάτια και να γυρεύει φίλους στα άστρα. Όπως τα όνειρα που με τη σφεντόνα παιδιά στοχεύαμε ψηλά. Δίπλα στον ήλιο, που τα σύννεφα έκρυβαν λέξεις, εικόνες και αισθήματα.

Να μεταναστεύει ώστε να αποκτήσει εργασία. Έναν μισθό αξιοπρέπειας σε χώρες, που δεν ταξίδεψε ποτέ στο παρελθόν. Που δεν τράβηξε φωτογραφίες selfie μέσα σε μουσεία ή δίπλα σε μνημεία. Που δε διασκέδασε σε χώρους αναψυχής.

Παρά περιμένει στην «ουρά», ώστε να μοιράσει φωτοτυπίες βιογραφικών νωρίς το πρωί.

Η γενιά μου…