(Ι)Δαν(ε)ικές τρυφερότητες

Όπως κάθε χρόνο γκρινιάζω ετούτη εδώ τη γιορτινή εποχή. Γιορτινή για τους άλλους, μιας κι εγώ εκνευρίζομαι με αυτή τη φολκλόρ διακόσμηση, το πλαστικό δέντρο με τα πολύχρωμα λαμπιόνια. Το στολίζω όμως – αφού δεν καταφέρνω να συναντηθώ με το παιδί μέσα μου, μήπως ικανοποιήσω το παιδί απέναντί μου…

Το παιδί απέναντί μου, έγραψε φέτος στον άγιο Βασίλη πως δεν θέλει τίποτα, παρά μόνο ένα κόκαλο για το σκύλο του και δώρα στα παιδιά που θα τα έχουν περισσότερο ανάγκη. Το παιδί μου είναι η βαθειά ανάσα που παίρνω κάθε φορά που μιζεριάζω, η ελπίδα και η μαγεία στη ζωή μου.

Είμαι πραγματικά ένθερμη υποστηρίκτρια των κάθε είδους μπαζάρ και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων, όμως ειλικρινά κάθε χρόνο έχω την ίδια ακριβώς απορία: Η αλληλεγγύη είναι συνυφασμένη με το «πνεύμα των Χριστουγέννων»; Δεν μπορεί η αλληλεγγύη να γίνεται έθιμο, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.

Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι προτεραιότητά μας όλη τη χρονιά, με τον ίδιο τρόπο που ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια και η πείνα βασανίζουν χρόνια συμπολίτες μας, φίλους, γνωστούς και αγνώστους όλη τη χρονιά.

Στα παπούτσια κάποιου άστεγου η μέρα των Χριστουγέννων μπορεί να τον βρει σε κάποιο γιορτινό τραπέζι, αλλά το επόμενο λεπτό θα είναι πάλι στην ίδια θέση, το επόμενο λεπτό το «πνεύμα των Χριστουγέννων» θα έχει εξαϋλωθεί…

Έχουν αλλάξει τα πράγματα, καθημερινά βλέπω δράσεις, συμπόνια και αγάπη στους συνανθρώπους μου, όμως θα ήθελα να μας γίνει συνήθεια. Να απλώνουμε τα χέρια, έστω τη θέρμη μας, να μοιραστούμε τα λιγοστά που πλέον όλοι μας έχουμε, γιατί η γραμμή είναι λεπτή. Αύριο θα είμαι εγώ, έπειτα εσύ κι αν ενώσουμε τα χέρια κι ο κύκλος μεγαλώσει, δεν θα τον σπάσει τίποτε.

Αν απεξαρτηθούμε από γιορτές και παγκόσμιες μέρες και μας γίνει συνήθεια η έκφραση αυτής της αγάπης, η αλληλεγγύη, το δόσιμο, ο κόσμος μας θα γίνει πιο όμορφος, πιο γιορτινός…