Μια χαρούμενη ψαρόσουπα!

Το Σάββατο έκανα μια ψαρόσουπα που χρωστούσα στο φίλο μου το Στάθη δύο χρόνια. Μια χαρούμενη ψαρόσουπα. Αυτή θέλω να σου πω πώς να κάνεις.

Θα χρειαστείς 2 ή 3 διαφορετικά ψάρια, ή δυο – τρία κιλά πετρόψαρα. Για τέσσερα άτομα. Για λιγότερα ή περισσότερα, θα παίζεις με το βάρος των ψαριών. Πρέπει να είναι 500 γραμμάρια ψαριού στο άτομο. Τουλάχιστον.

Θες τα διαφορετικά είδη ψαριών για να πάρεις διαφορετικές νοστιμιές. Δεν είναι τυχαίο που το νοστιμότερο πιλάφι, το γαμοπίλαφο, βράζει σε ζωμό από διαφορετικά ζώα.

Χρειάζεσαι και μια – δυο μεγάλες γαρίδες ή καραβίδες ανά άτομο, αν θες μια αληθινά σπέσιαλ ψαρόσουπα.

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα θα βάλεις νερό να βράζει και ελαιόλαδο. Τσιγκούνικα το νερό. Θα το αλατίσεις καλά. Θα καθαρίσεις πατάτες, καρότα, λίγα κολοκυθάκια, τέσσερα πέντε κρεμμύδια. Τις πατάτες και τα καρότα εγώ τα βάζω ως εξής: 2 μέτρια για τον καθένα συν δύο μεγάλα από το καθένα. Τα μέτρια είναι για να τα σερβίρω μαζί με το ψάρι και τα μεγάλα για να τα πολτοποιήσω στο τέλος και να γίνει η σούπα μου βελουτέ.

Όταν βράσεις το νερό, προσθέτεις τα λαχανικά και ένα μέτριο μάτσο σέλινο. Το οποίο θα βγάλεις μόλις βράσει. Όταν τα λαχανικά σου είναι έτοιμα και οι πατάτες καλοβρασμένες, θα τα βγάλεις από την κατσαρόλα και θα βάλεις μέσα τα ψάρια. Θα τα βράσεις για όσο χρειάζονται ανάλογα με το μέγεθός τους και δέκα λεπτά περίπου πριν να είναι έτοιμα, θα προσθέσεις τις γαρίδες ή καραβίδες αν χρησιμοποιείς.

Όταν τα ψάρια καλοβράσουν, θα τα βγάλεις από την κατσαρόλα και θα πάρεις το ψαχνό από περίπου το ¼ της ποσότητας.

Θα περάσεις το ζωμό από την κατσαρόλα από μία λεπτή σίτα, για να φύγουν τα κοκαλάκια, θα τον επιστρέψεις στην κατσαρόλα και πίσω στη φωτιά και θα βάλεις πίσω τις έξτρα πατάτες και τα καρότα, τα κρεμμύδια, τα κολοκυθάκια και το ψαχνό του ψαριού. Με μια ράβδο του πουρέ, θα τα πολτοποιήσεις μέσα στην κατσαρόλα σε μια βελουδένια σούπα. Ή θα περάσεις τα λαχανικά και το ψάρι από το μπλέντερ και θα το ανακατέψεις πολύ καλά με ξύλινη κουτάλα αφού το επιστρέψεις στην κατσαρόλα.

Θα σερβίρεις τη σούπα πρώτα.

Με λίγες σταγόνες λαδολέμονου, λίγο ξύσμα λεμονιού και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Μετά το ψάρι και τα λαχανικά. Και λεμόνι. Και ελαιόλαδο. Και χοντρό αλάτι. Και πιπέρι. Και πολλές πολλές χαρτοπετσέτες. Και ένα βαθύ λεκανάκι για τα κόκκαλα. Και επιθυμία να ξεκοκκαλίσεις τα ψάρια σου με τα χέρια. Και να βάζεις στη γωνία το ψαχνό για να του βάλεις μετά πιπέρι, χοντρό αλάτι, και ελαιόλαδο και να το φας σε μια μπουκιά με βραστή πατάτα και που και που, να κλέβεις λίγο εκεί που το καθαρίζεις και να το βάζεις με τα δάχτυλα στο στόμα. Χωρίς πιρούνι.

Νομίζω αν τρως το ψάρι σου με μαχαίρι και πιρούνι, χωρίς ποτέ κυριολεκτικά να έχεις γλύψει τα δάχτυλά σου ρουφώντας μια καραβίδα, μπορεί και να πλένεις τα δόντια σου πριν φιλήσεις έναν εραστή ή μια ερωμένη. Που σημαίνει ότι δεν παραδόθηκες. Ότι σταμάτησες για να σκεφτείς. Θαρρώ όμως, πως εσύ δεν είσαι έτσι. Λερώνεσαι…

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
16 Νοέμβρη του 12

Τον τελευταίο χρόνο έχω φτιάξει ψαρόσουπες αποχαιρετισμού. Για να μαλακώσουν τον πόνο. Για να κρατήσω τα χέρια μου απασχολημένα και το μυαλό μου μακρυά. Για να απαλύνω με μια κουταλιά απαλής και θρεπτικής σούπας το στόμα που έχει τη γεύση της απώλειας. Για να κάνουν οι άνθρωποι μετά την κηδεία κάτι κανονικό. Να κάτσουν, δηλαδή, στο τραπέζι και να φάνε. Αυτό είναι κανονικό. Το να χάνεις αυτόν που αγαπάς, όσο και να στο εξηγήσουνε, κανονικό δεν το νιώθεις ποτέ.

Θα σου πω κάτι. Σαν τη ζωή δεν έχει. Είναι ανόητο να το θυμάσαι όταν νομίζεις πως κάπως αρρωσταίνεις ή όταν σου τυχαίνει να βρεθείς σε δυο κηδείες μέσα σε μια βδομάδα. Όπως έτυχε σε μένα. Και ξαφνικά θυμήθηκα αυτό. Σαν τη ζωή δεν έχει.