Στο γωνιακό τραπεζάκι

Της Μαριάβας Κωνσταντοπούλου

Όπως πάντα, έτσι και χθες το βράδυ στεκόταν περήφανος και αµίλητος στο γωνιακό τραπεζάκι. Χαµένος µες στη µουσική που έπαιζε στη διαπασών, γελούσε µοναχός του. Πού και πού ύψωνε το χέρι του κάνοντας παράξενα νοήµατα για να παραγγείλει κι άλλο κρασί. Κάθε νύχτα το ίδιο αµήχανο χαµόγελο και το κενό του βλέµµα… Ένιωθε κάπως πιο ευάλωτος µε το που έρρεε το αλκοόλ µέσα του, έτσι όπως του έκαιγε τα σωθικά, µα ήταν λες και άγγιζε λίγη από την περασµένη του νιότη.

Χάιδευε τη µεγάλη του κοιλιά –επίτευγµα µίας δήθεν καλοπέρασης– και ακολουθούσε το ρυθµό του τραγουδιού, πότε πιο εύθυµα πότε πιο λυπητερά. Μόνος του στη µοναξιά του… Μα αυτό το µέρος, το κρασί, τα γέλια των ανθρώπων από τις γύρω παρέες έκαναν τη µελαγχολία του να φαντάζει λίγο πιο ασήµαντη από ότι τις άλλες στιγµές.

Γιατί στο µαγαζί αυτό δεν ήταν πλέον ξένος. Οι σερβιτόρες τον αποκαλούσαν µε το µικρό του όνοµα και κάθε βράδυ τον καλησπέριζαν µε το ίδιο χαµόγελο. Υποψιαζόταν πως ήταν ψεύτικο, µια κίνηση τυπική. Μα ακόµα και έτσι ήλπιζε να υποδηλώνει µια κάποια ζεστασιά, αφού το τραπεζάκι είχε γίνει πλέον η µικρή του περιουσία.

Εκεί κατέθετε κάθε νύχτα τα όνειρά του. Από τα πιο όµορφα µέχρι τα πιο ρηµαγµένα. Εκεί η θλίψη και τα δάκρυά του, εκεί και η ελπίδα. Όλες οι σκέψεις παγιδευµένες εκεί.

Έτσι είχε κρατήσει στο µυαλό του τις βραδιές των τελευταίων χρόνων. Αυτή ήταν η συνήθειά του. Όµορφη ή άσχηµη δεν µπορούσε να αποφασίσει. Μα εξακολουθούσε να την τηρεί.

Απόψε καθώς περίµενε την ώρα να περάσει αποκοιµήθηκε στον καναπέ. Ξύπνησε απότοµα όταν το ρολόι έδειχνε κοντά τρεις. Το τζάκι σιγόκαιγε και έξω έβρεχε ασταµάτητα. Έριξε ένα ακόµη ξύλο για να δυναµώσει η φωτιά και γέµισε το ποτήρι του µε κρασί.

Όπως χάζευε τις φλόγες, ένιωσε τροµαγµένος. Είχε εγκαταλείψει τη συνήθειά του. Απόψε είχε αφήσει το τραπεζάκι του άδειο. «Τι και αν φάνταζε οµορφότερο έτσι; Ή αν ήταν γεµάτο από ανθρώπους που του χάριζαν γέλια;», αναρωτήθηκε… Μήπως και ο ίδιος ήταν πιο ήρεµος χωρίς αυτό; Τρόµαξε πιο πολύ µε την απάντηση.

Είχε έρθει η ώρα να φύγει από τα γνώριµα. Στο τραπεζάκι είχε καταθέσει τη ψυχή του ολόκληρη. Μα οι µέρες του πλέον χαραµίζονταν κάπου µέσα στο αλκοόλ και τις µουσικές… Άφησε το τραπεζάκι του ελεύθερο και δεν πήγε ποτέ να το ανταµώσει πάλι. Kοιµήθηκε ξανά πριν προλάβει να το καταλάβει.

Σήµερα το βράδυ είδε το πιο ιδιαίτερο όνειρο.