Το Κέικ της Αγάπης!

Μερικές φορές, μια γεύση στέκεται μπροστά μου όλο σκέρτσο και χαμογελώντας μου λέει «ψιτ εσύ! Έχεις αλλάξει, το κατάλαβες;» Τις πιο πολλές φορές, η αλήθεια είναι ότι δεν το καταλαβαίνω στη διαδικασία του.

Αλλά θα έρθει μια μέρα, που ενώ πάντα, για παράδειγμα, βάζω λεμόνι στα μπιφτέκια και στα ψητά κρέατα, δεν θα το θέλω πια. Και θα το κόψω. Καταλαβαίνω ότι έχει συμβεί αφού επαναληφθεί για λίγες φορές, και κάποιος που με ξέρει καλά θα μου πει… «Καλά! Από πότε δεν θες λεμόνι στα παϊδάκια εσύ;»

Κι εκεί θα καταλάβω ότι θέλω ξαφνικά πιο καθαρές γεύσεις. Και αυτό σημαίνει ότι κάτι μου έχει πέσει πολύ. Όχι στην κουζίνα. Στη ζωή. Και θέλω να γυρίσω σε πιο βασικά πράγματα. Μου συνέβει το ίδιο χθες.

Ετοιμάζω ένα κουτί για του Αγίου Βαλεντίνου. Με σοκολάτες διάφορες φυσικά. Είναι γνωστός και ο έρωτάς μου για τη σοκολάτα και η σοκολάτα ως χαρακτηριστικό έδεσμα του έρωτα. Το είχα σχεδιάσει πριν δυο χρόνια και μου το ζητάνε. Καθόμουν χθες λοιπόν και ετοίμαζα τα αυτοκόλλητα και διάφορα σχετικά, όταν μου ήρθε ένα μήνυμα από μια φίλη. Ήταν η συνταγή από το Κέικ της Αγάπης που κάνουν στη Σρι Λάνκα. Η συνταγή αυτή είναι από την εποχή της Πορτογαλικής κατοχής του νησιού. Και είναι η εξής:

Υλικά:
6 μεγάλα αυγά
500 γρ. κρυσταλική ζάχαρη
150 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
3 κουταλιές της σούπας μέλι
2 κουταλιές της σούπας ροδόνερο
Ξύσμα από ένα μοσχολέμονο
1 κουταλάκι του γλυκού φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο
1 κουταλάκι του γλυκού κάρδαμο
250 γρ. ωμά κάσιους
250 γρ. χοντρό σιμιγδάλι
125 γρ. καραμελωμένο πεπόνι ή ανανά ψιλοκομμένο

Οδηγίες:
Στρώστε ένα παραλληλόγραμο ταψάκι 25 x 30 με λαδόκολλα. Προθερμάνετε το φούρνο στους 150 βαθμούς. Χτυπήστε τα αυγά με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν πολύ. Προσθέστε το μαλακωμένο βούτυρο, το μέλι, το ροδόνερο, το ξύσμα, το μοσχοκάρυδο και το κάρδαμο.

Χοντροκόψτε τα κάσιους, προσθεστε τα στο μείγμα μαζί με το σιμιγδάλι και το καραμελωμένο φρούτο που χρησιμοποιείτε. Μεταφέρετε το μείγμα στο ταψάκι σας και ψήστε για 50 λεπτά περίπου μέχρι να χρυσαφίσει. Αν το κέικ σας αρχίζει να σκουραίνει πολύ νωρίς, καλύψτε το απαλά με αλουμινόχαρτο. Μην κάνετε το τεστ του μαχαιριού για να δείτε αν ψήθηκε καλά. Για τους κάτοικους της Σρι Λάνκα, αν το μαχαίρι βγει στεγνό, σημαίνει ότι παραψήθηκε. Να προσέχετε το χρώμα και το χρόνο. Εδώ ζητείται το εσωτερικό του κέικ στο κέντρο να έχει υγρασία. Το αφήνετε να κρυώσει στο ταψί και το κόβετε σε μικρά τετραγωνάκια.

Τη διάβαζα και την ξαναδιάβαζα και σκεφτόμουν πώς ήταν ο Έρωτας παλιά…

Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα, πήρα ένα μοσχοκάρυδο. Το έτριψα. Πήρα κάρδαμο. Το έτριψα κι αυτό. Τα έμπλεξα σε ένα μικρό μπολάκι. Πρόσθεσα το ροδόνερο, το μέλι και το ξύσμα από το μοσχολέμονο. Ήθελα να ξέρω το άρωμα. Δεν είχα σιμιγδάλι για να το φτιάξω, αλλά ήθελα να δω τους τόνους της ευωδιάς του.

Μέλωσα σαν το μύρισα. Μύριζε ρομαντικά. Μύριζε υπόσχεση. Μύριζε χτυποκάρδι. Μύριζε αναμονή. Είχε μια πικάντικη νότα από το μοσχοκάρυδο. Βράδια καλοκαιριού από το τριαντάφυλλο. Χαμόγελα που φτάνουν στα μάτια από το κάρδαμο. Απαλότητα. Τρυφεράδα.

Ξαφνικά δεν την ήθελα καθόλου τη σοκολάτα. Αυτή την ένταση του δεδηλωμένου πάθους τη βλέπω μπροστά μου καθημερινά. Να φλέγεται και να καίγεται σαν πυροτέχνημα. Γρήγορα. Εντυπωσιακά. Και να εξαφανίζεται μέσα στις γρήγορα καμένες στάχτες της.

Μη με παρεξηγείς. Δεν απιστώ στο πάθος μου για σοκολάτα. Ούτε στο πάθος μου για πάθος. Αλλά νοστάλγησα αυτή τη βασανιστική αναμονή του Έρωτα του παλιού καιρού. Που όλα, μα όλα, είχαν σημασία. Που όλα γινόντουσαν στην αρχή απαλά. Που συναντιόσουν με τον άλλο. Που το σμίξιμο δεν ήταν ξέσπασμα. Αλλά ανάγκη. Σαν αναπνοή…

Μεγαλώνει η μέρα και φέρνει την άνοιξη. Κι εγώ αλλάζω. Και σου χρωστώ τη μαρμελάδα μανταρίνι.

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
14 Φλεβάρη του 13