Άλλη µία συναυλία

Κορµιά πάλλονται µε το ρυθµό, χοροπηδούν, χορεύουν, ιδρώνουν, σηκώνεται σκόνη, µπαίνει στα µάτια, συνεχίζουν, δεν πτοούνται, όλοι µαζί, µια παρέα. Μυρωδιά µπύρας, ιδρώτα, σκόνης και αλµύρας αναµιγνύονται σε ένα µεθυστικό άρωµα.

Είσαι εκεί, είσαι µε τους φίλους σου, νιώθεις ζωντανός, γεµάτος και δεν θες ποτέ να τελειώσει. Τα χέρια στον αέρα, χειροκροτούν. Αναψοκοκκινισµένα πρόσωπα φωνάζουν, τραγουδούν, βραχνιάζουν, πιάνεται η φωνή, δεν πτοούνται, συνεχίζουν. Αρκεί ένα νεύµα από τη σκηνή και γίνεται χαµός. Μπουκάλια νερού εκσφενδονίζονται και δροσερές σταγόνες πετάγονται τριγύρω. Καµία δυσαρέσκεια, καµία αρνητική αντίδραση. Μόνο χορός και τραγούδι.

Και ξαφνικά η µουσική σταµατά, οι µουσικοί υποκλίνονται και το κοινό παραληρεί για µια ακόµα εµφάνιση. Σε λίγα λεπτά είναι και πάλι στη σκηνή και το κοινό ξυπνά και ενώνεται σε ένα ∆ιονυσιακό χορό. Και όλα πάλι από την αρχή!

Όταν τα φώτα της σκηνής σβήνουν τελικά, απλά περιµένεις λίγο, φωνάζεις, περιµένεις για ακόµα ένα encore, ελπίζεις να συνεχιστεί λίγο ακόµα αυτό το υπέροχο συναίσθηµα, αυτή η µοναδική εµπειρία, µέχρι να µπει η µουσική του DJ και εκεί ξέρεις ότι τελείωσαν όλα. Άλλη µία συναυλία. Γυρνάς δίπλα σου, κοιτάς γύρω σου και βλέπεις λαµπερά και χαµογελαστά πρόσωπα. Γιατί απλά η µουσική ενώνει.

«Γιατί εµείς δεν τραγουδάµε

για να ξεχωρίσουµε, αδελφέ µου,

απ’ τον κόσµο.

Εµείς τραγουδάµε

για να σµίξουµε τον κόσµο.»

(Γιάννης Ρίτσος / Νίκος Ξυλούρης)