Γεμιστά… αλλιώς!

Δεν είναι μυστικό. Δεν αγαπώ τις μεταβάσεις. Πάρε με και πέτα με στη μέση μιας κατάστασης. Θα τρεκλίσω λίγο, αλλά θα σταθώ γρήγορα όρθια. Μη με βάζεις όμως σε μεταβατικά στάδια. Εκεί, με το ζόρι μπουσουλώ. Και στο μπουσούλημά μου, αντί να ψάξω για κάτι στέρεο να ακουμπήσω, εγώ πάντα αναζητώ την κατσαρόλα. Εκεί προσπαθώ να συνδέω αυτό που αφήνω με αυτό που έρχεται. Μέσα στους ατμούς που βγαίνουν από το κέντρο της, αναπνέω σαν την Πυθία και παραδίνομαι σε αυτό που με περιμένει. Στην κατσαρόλα μου συνδέω εποχές, συναισθήματα, και ανθρώπους. Ό,τι φεύγει με κείνο που έρχεται. Και επειδή αυτό το φθινόπωρο έχει πολύ ανάγκη να συνδεθεί με κάτι όμορφο που έρχεται, και επειδή όλοι μα όλοι δυσπιστούν σε αυτό, εγώ σήμερα θα σου κάνω γεμιστά.

Μην παραξενεύεσαι. Μη βιάζεσαι να αναρωτηθείς πώς στην αρχή του φθινοπώρου εγώ σου μαγειρεύω το απόλυτο καλοκαιρινό φαγητό. Γενικά, μη βιάζεσαι. Μην προσπαθείς να μαντέψεις. Παίρνε στιγμή στιγμή τα πάντα. Είναι κόλπο αυτό και πιάνει.

Ξεκίνα από το χασάπη. Πάρε ένα κιλό κιμά, κατά προτίμηση από 3 διαφορετικά ζώα. Μοσχάρι, χοιρινό, και αρνί. Μετά στο μανάβη σου. Πάρε πιπεριές, τόσες όσες χωράνε στη μεγαλύτερη κατσαρόλα σου σε δύο στρώσεις. Τη μία πάνω στην άλλη δηλαδή. Να διαλέξεις μικρές πιπεριές, ίσα να γεμίζουν τη χούφτα σου. Αν δεν έχεις πολύ δυόσμο στη γλάστρα σου, αγόρασε από το μανάβη. Θα χρειαστείς περίπου μιάμιση κούπα ψιλοκομμένο δυόσμο. Σκόρδα και κρεμμύδια έχεις στο σπίτι. Αυτά θα χρειαστείς όλα κι όλα. Και ένα φλυτζάνι πλιγούρι.
Θα πλύνεις και θα ετοιμάσεις τις πιπεριές για γέμισμα. Όπως κάνεις πάντα. Σε ένα βαθύ τηγάνι, θα σωτάρεις 2-3 κρεμμύδια, 3 σκελίδες σκόρδο και το δυόσμο. Όταν τα κρεμμύδια γίνουν διάφανα, θα προσθέσεις τους κιμάδες να τσιγαριστούν καλά. Θα βάλεις αλάτι, πιπέρι, νερό και τότε θα προσθέσεις το πλιγούρι. Θα το αφήσεις να σιγοβράσει για λίγο, χωρίς όμως να ψηθεί εντελώς. Ακριβώς όπως κάνεις με το ρύζι για τα γεμιστά του καλοκαιριού. Και θα φροντίσεις να είναι η γέμιση ζουμερή όταν θα κλείσεις τη φωτιά.

Θα γεμίσεις τις πιπεριές με αυτό το μίγμα. Θα κλείσεις τα καπάκια. Θα βάλεις τη μία στρώση, θα αλατίσεις λίγο τις κορφές, και μετά θα βάλεις άλλη μια στρώση πιπεριές. Αν η κατσαρόλα σου είναι ψηλή και παίρνει και τρίτη, μη τη φοβηθείς, να τη βάλεις. Θα θυμάσαι να αλατίζεις λίγο κάθε στρώση. Θα προσθέσεις στην κατσαρόλα σου νερό και ελαιόλαδο, αργά, ώστε να υγρανθούν όλες οι πιπεριές, και τόση ποσότητα ώστε να φτάσει στη μέση της πρώτης στρώσης. Θα βάλεις την κατσαρόλα στη φωτιά, και μόλις πάρει βράση θα κατεβάσεις το μάτι στο μισό, και θα κλείσεις το καπάκι. Θα έχεις το νου σου όμως στα υγρά. Ίσως χρειαστεί να προσθέσεις λίγο νερό μέσα στο μισάωρο που χρειάζεται για να ψηθεί το φαγητό σου. Θα είναι έτοιμο όταν ψηθεί η σάρκα της πιπεριάς. Τότε, αν τα υγρά στην κατσαρόλα δεν έχουν μελώσει σε μια πλούσια σάλτσα, θα ανεβάσεις τη φωτιά στο μάξιμουμ και θα το αφήσεις να βράσει για πέντε λεπτά χωρίς καπάκι. Θα αφήσεις το φαγητό να κρυώσει λίγο, και θα το σερβίρεις με μια γενναία ποσότητα στραγγιστού γιαουρτιού, πάνω στο οποίο θα πασπαλίσεις αρκετή γλυκιά πάπρικα και λίγο καυτερό κόκκινο πιπέρι.

Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να το γευτείς; Μπορείς να νιώσεις την καλοκαιρινή δροσιά του δυόσμου όπως θα δίνει τα σκήπτρα στο μεστό άρωμα των κιμάδων; Σε γαργαλά ήδη η ελαφριά σπιρτάδα της πάπρικας έτσι όπως αρωματίζει επιπλέον την καψάδα του κόκκινου πιπεριού; Σε σβήνει το γιαούρτι τη στιγμή που νομίζεις ότι πας να καείς; Νιώθεις στο δόντι την πιπεριά να παραδίνεται και το πλιγούρι να αντιστέκεται;

Έτσι είναι αυτή η εποχή. Έχει νωπή την ανάμνηση του μελτεμιού και ωμή την προσμονή των ξύλων που καίγονται. Έχει επιθυμία να μπεις στο σπίτι και ανησυχία μην αναγκαστείς να μείνεις εκεί. Εσύ όμως μπορείς να παραδίνεσαι μόνο εκεί που θες. Για αυτό, σε παρακαλώ… Σε παρακαλώ πολύ… Νιώθε. Πάρε βαθιές αναπνοές αν χρειαστεί, και νιώθε. Ξεκλείδωσε τις αισθήσεις σου και μην τις παραχωρείς παρά μόνο στα οικεία και τα γήινα. Να μυρίζεις. Το χώμα που ζητά βροχή. Τα τελευταία λουλούδια του νυχτολούλουδου. Τον μούστο που ψήνεται. Να γεύεσαι. Τα πρώτα μήλα. Τα φρέσκα φθινοπωρινά λάχανα. Τα πρώτα γλυκά πατζάρια της εποχής. Να ακούς. Τις μουσικές της πόλης. Τις συμφωνίες της εξοχής. Να αγγίζεις. Ένα ελαφρύ χάδι στο μάγουλο σου, από σένα για σένα. Να αγγίζεις τα παιδιά με αγάπη και να χαϊδεύεις τα ζώα. Να βλέπεις. Τον ορίζοντα, στην άκρη της πόλης. Και κυρίως, τον ορίζοντα στα μάτια εκείνων που αγαπάς. Εκεί να μείνεις. Στα μάτια. Εκεί να κολλήσεις το βλέμμα σου όταν θα σερβίρεις τα γεμιστά σου στους δικούς σου ανθρώπους. Και να λες «σ’αγαπώ». Με τα μάτια σου. Ακούγεται πιο δυνατά έτσι…

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
23 Σεπτέμβρη του 11