Εγώ γλίτωσα, μα στρατόπεδα εξακολουθούν να υπάρχουν…

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη Δανία, συμφώνησαν και από κοινού ψήφισαν το νόμο για την κατάσχεση κοσμημάτων και αντικειμένων αξίας, που φέρουν μαζί τους οι πρόσφυγες.

Η Ελβετία θα κατάσχει τιμαλφή άνω των 1.000 ελβετικών φράγκων από κάθε πρόσφυγα.

Σύμφωνα με τον Guardian, σε δελτίο πληροφοριών που μοιράζεται από τις ελβετικές αρχές στους πρόσφυγες, αναφέρεται : «Αν έχετε αντικείμενα αξίας άνω των 1.000 ελβετικών φράγκων είστε υποχρεωμένοι να τα αφήνετε στους υπεύθυνους των κέντρων υποδοχής ως αντάλλαγμα»

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]

– Τι έκαναν τις αποσκευές των καινούριων όταν τελείωναν οι επιλογές;
– Τις μετέφεραν στην αποθήκη αξιών, εκεί τις ταξινομούσαν και τις στοίβαζαν.
– Τι στοιχεία μπορείτε να μας δώσετε στοιχεία σχετικά με την ακριβή αξία των ειδών που αφαιρούσαν από τους κρατούμενους;
– Με το να συμβουλεύουν τους κρατούμενους πριν από τη μεταφορά τους να παίρνουν μαζί τους όσο το δυνατό περισσότερα χρυσαφικά, ρουχισμό, χρήματα και εργαλεία με την πρόφαση ότι εκεί που θα τους πήγαιναν δε θα έβρισκαν τίποτα, κουβαλούσαν μαζί τους και το τελευταίο αντικείμενο που είχαν. Πολλά απ’ αυτά τους τ’ αφαιρούσαν κιόλας στην προβλήτα στην πρώτη ταξινόμηση.
– Σε ποιόν παραδίνονταν οι αξίες αυτές;
– Στην Εθνική Τράπεζα καθώς και στο υπουργείο των Οικονομικών.

[/wc_box]

Το παραπάνω δεν αποτελεί συνέντευξη κάποιου Δανού ή Ελβετού αξιωματούχου, αλλά απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Η ανάκριση» του Πέτερ Βάις (σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη). Έργο που κατατάσσεται στην κατηγορία «Θέατρο Ντοκουμέντο», στηριγμένο στα πρακτικά της δίκης του Άουσβιτς.

Και αυτές οι ανατριχιαστικές ομοιότητες όσων ζούμε σήμερα με το παρελθόν, δεν είναι ένα κακόγουστο αστείο της ιστορίας. Είναι το περιθώριο που αφήνει η ανθρωπότητα μένοντας ασάλευτη και μουδιασμένη μπροστά στην όψη του τέρατος που ξαναστήνεται. Γιατί τούτη τη φορά υπάρχει προηγούμενο και οφείλουμε να γνωρίζουμε. Και μπρος στη νωχελικότητά μας, είτε απλώς να παρατηρούμε, είτε απλώς να καταγγέλλουμε, αφήνουμε τραγικά λίγους τους ενεργούντες βορρά στις διαθέσεις των αρχών και της όποιας «Frontex» που απαντούν με μπαράζ συλλήψεων (όπως τα παραδείγματα που έχουμε από τη Λέσβο). Και μπρος σ’ αυτή τη νωχελικότητά μας οι πρόσφυγες κινούνται μεταξύ των σύγχρονων κρεματόριων (που λέγονται πνιγμός και αποδεικνύεται ανέξοδος) και των αρπαχτικών τους.

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]

– Θα πρέπει να απαλλαγούμε απ’ τη νωχελική στάση ότι ο κόσμος των στρατοπέδων μας είναι ακατανόητος.
– Εγώ γλίτωσα, μα στρατόπεδα εξακολουθούν να υπάρχουν…
– Όλοι γνωρίζαμε την κοινωνία που γέννησε το καθεστώς που μπόρεσε να φτιάξει τέτοια στρατόπεδα.
– Εγώ γλίτωσα, μα στρατόπεδα εξακολουθούν να υπάρχουν…
– Εμείς που ζούμε ακόμα μ’ αυτές τις εικόνες, ξέρουμε ότι και στις μέρες μας είναι δυνατό να εξοντωθούν εκατομμύρια άνθρωποι, όσο θα υπάρχουν καθεστώτα που γεννούν τέτοια στρατόπεδα…

[/wc_box]

Η ανάκριση (Die Ermittlung) του Πέτερ Βάις, γράφτηκε το 1965 κατέγραφε και προειδοποιούσε. Σήμερα κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να προφασιστεί πως δεν ήξερε.

Φωτογραφίες:

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:KZ_Birkenau_Hauptgebaude_320x240.jpg