Εσύ που μένεις;

«Θέλω να πάω σπίτι μου». «Που μένεις»; Σηκώνεις τους ώμους σου και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Χρόνια ολόκληρα έπαιρνες μια βαλίτσα στο χέρι, την έσερνες σε πεζοδρόμια, τρένα, πλοία και λεωφορεία, ταξίδευες με το επόμενο δρομολόγιο και αναζητούσες το σπίτι σου. Είδες μέρη που σε μάγεψαν, γνώρισες ανθρώπους που σε εντυπωσίασαν με τη διαφορετικότητά τους, δοκίμασες γεύσεις που σε ενθουσίασαν, μελέτησες πολιτισμούς και κατανόησες τη συνοχή του κόσμου, τη σύνδεση των ανθρώπων παγκόσμια.

Καμιά φορά, η αναζήτηση σε έφερε αντιμέτωπο με την αθλιότητα. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ο κόσμος χωρίς αυτή. Είναι σαν όλους εκείνους που δεν έχουν όνομα, που χωρίς ταυτότητα και Θεό γνωρίζουν την αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Είναι οι «βρωμιάρηδες ξένοι» με τα «βρώμικα γονίδια» που μπερδεύονται με τα γνήσια αυτόχθονα κάθε «καθαρής» χώρας. Είναι όσοι ξεκινούν χωρίς βαλίτσα, με ένα φυλαχτό στο χέρι και αναμνήσεις μιας λερωμένης απ’ τον πόλεμο προηγούμενης ζωής, με ένα προορισμό για όνειρο το οποίο σκοντάφτει στο ταξίδι. Ο πόλεμος των έξω.

Υπάρχει και μια άλλου είδους αθλιότητα. Αυτή που δεν είναι έμφυτη αλλά που σου κληρονόμησαν από τα γενοφάσκια σου και προσπαθείς εναγωνίως να την αποτινάξεις από πάνω σου. Ο πόλεμος των έσω. Μην ξεχνάς. Η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου είναι να θυμάται. Η βάση σου, το ξεκίνημά σου σού υπενθυμίζουν πάντα σε ποιο σημείο θέλεις να φτάσεις. Και πάντα θα υπάρχουν διαδρομές και γωνιές του πλανήτη που δε θα έχεις περπατήσει.

Μια ζωή στιγματισμένη από το φόβο για το άγνωστο, δε θα μπορέσει να βρει ποτέ το σπίτι της. Ακόμη κι αν έτυχε να γεννηθείς σε έναν ορισμένο τόπο, να περιτριγυρίζεσαι από ορισμένους ανθρώπους, να γνώρισες ορισμένες πτυχές της ζωής, θα πρέπει τουλάχιστον να ξέρεις ότι υπάρχουν άπειρες ακόμη που παραμένουν ανεξερεύνητες. Κάποιες από αυτές για έναν απροσδιόριστο λόγο είναι εσύ. Είναι αυτές που σε συμπληρώνουν, σε ταυτοποιούν. Είναι ο προορισμός και το DNA σου. Είναι η εξέλιξη της αρχής σου από την οποία ξεκίνησες, η κατάληξη της αναζήτησής σου. Και αυτή δε σταματάει ποτέ. Συνεχίζει μέχρι να βρεις το σπίτι σου. Είναι μια οδός που ψάχνει ακόμα το όνομά της.