Εσύ;

Λένε πως αν κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα θα χάσεις το φως σου για λίγο.
Ε, λοιπόν, όχι.
Τον κοίταζα για μέρες, ώρες, μήνες και έβλεπα ακόμα πιο καθαρά πως το φως φτιάχνεται από το σκοτάδι σου.
Μέσα μου μαύρο πένθος κι όμως αναμόχλευσα ό,τι πιο ζωηρό σε χρώμα απέμεινε για να στο χαρίσω.
Και στο χάρισα.
Και πήρες λίγο μαύρο απ’ το σκοτάδι μου και έγραψες ένα σύνθημα στον τοίχο.
Κι έπειτα χώρισες τα χρώματα σε ηλιοβασίλεμα και ξημέρωμα κι αν δεν ήταν η βροχή να ξεπλύνει τα δάκρυά μας, ακόμα θα λαμπύριζαν στα μάτια σου τα δικά μας ηλιοβασιλέματα.
Εκείνα που μετρούσαμε στα δάχτυλα.
Ένα ταξίδι που κράτησε 3 δευτερόλεπτα κι ένα παγωτό καϊμάκι.
Ροδοπέταλα στην πόρτα μου και μια αγκαλιά σαν ανάσα, βαθειά.
Πόσο σκοτάδι καταπίνεις για να εκπνεύσεις χρώματα;