Ζούμε τη «δικαιοσύνη» των εχόντων…

Η εγχώρια διαπλοκή με ασυνήθιστους για την ίδια ελιγμούς -τουλάχιστον για τα τελευταία 40 χρόνια- προσπαθεί να ξαναβρεί το βηματισμό της και να αποκαταστήσει τη φαινομενικά διαταραγμένη ισορροπία της.

Μια κάστα επιχειρηματιών, νεοεισερχόμενων πολιτικών αξιωματούχων, δικαστικών και μιντιαρχών, παζαρεύουν, δημιουργούν νέες συμμαχίες, ξεδιπλώνουν τα χαρτιά και τις προσφορές τους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν εκ νέου αντλώντας τα περισσότερα δυνατά οφέλη.

Και κάπου εμβόλιμα σ’ όλο αυτό το αλισβερίσι, έρχονται και οι αποφάσεις της «δικαιοσύνης» για να προκαλέσουν, να δημιουργήσουν αναστάτωση, ψιθύρους και εκνευρισμό στην κοινωνία.

Χοροί εκατομμυρίων που διαφεύγουν και αθωώνονται, αδικήματα που παραγράφονται, φασίστες που προκαλούν, αξιωματούχοι που χρήζουν απεριόριστης ασυλίας, κόποι εργαζομένων που παραθερίζουν στη Μύκονο, το Κατάρ ή άλλους εξωτικούς προορισμούς, πρεζοκάραβα που αρμενίζουν ακυβέρνητα. Κατά τα λοιπά, καστανάδες συλλαμβάνονται, διαδηλωτές εξουθενώνονται οικονομικά και ψυχικά με αλλεπάλληλες και κοστοβόρες διαδικασίες, σπίτια πλειστηριάζονται προς όφελος των τραπεζών.

Καμία έκπληξη. Εξάλλου όταν θα ξανασυζητήσουμε κάποια στιγμή για σύννεφα, θα είναι όταν έχουμε ανοίξει πραγματικά τα φτερά μας και όχι για μία ακόμα ελεύθερη πτώση από ‘κει πάνω.

Στο κάτω – κάτω, καταντά σπαρακτικά γραφικό, να συνεχίσουμε μετά από τόσα χρόνια και τόσο πανομοιότυπα ίδιες τακτικές, να προσποιούμαστε τους αιφνιδιασμένους ή τους σοκαρισμένους. Υπάρχει βέβαια μια κάποια δικαιοσύνη, αλλά όχι καθολική. Ζούμε τη δικαιοσύνη των εχόντων.

Οι έχοντες και το παρεάκι τους, αποφάσισαν πως τα ψίχουλα που μας διένεμαν ήταν μια κάποια αδικία και θέλησαν να αποκαταστήσουν τη «δικαιοσύνη», αποσύροντάς τα.

Άλλωστε τι παραπάνω να ειπωθεί από τα προ καιρού χιλιοειπωμένα.

«Υπάρχει μια σχετική ισότητα απέναντι στο νόμο: δεν μπορεί να με καταδικάσει κάποιο δικαστήριο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να παραβιάζει κατάφορα τα δικαιώματα που μου παρέχει ο νόμος. Αν και το πράγμα σταματάει εδώ, όταν η υπόθεση που βρίσκεται ενώπιων του δικαστηρίου δεν είναι μια κοινωνική υπόθεση, αλλά άπτεται της πολιτικής ή των υποθέσεων της κυβέρνησης, οπότε σε αυτή την περίπτωση η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης μένει μόνο στα χαρτιά».

Κορνήλιος Καστοριάδης (Σεπτέμβριος 1993)

Η κοινωνία πιέζεται, φτωχοποιείται, αδικείται κατάφορα. Θα ήταν καλό να έχουν στο νου τους οι ισχυροί και οι έχοντες, πως η αποκατάσταση της καθολικής και ανεξάρτητης δικαιοσύνης, θα είναι ένα πρώτο βήμα καλής θέλησης. Χρήσιμο όταν βρεθούν να εκλιπαρούν για κοινωνική ειρήνη.