Η αγάπη του μικρού κοριτσιού για το χιονάνθρωπο

Το χιόνι έχει πολλές ιδιότητες. Μια πρώτη χαρακτηριστική του είναι ότι το τοπίο αποκτά μια λευκή ομοιομορφία. Και όλα μοιάζουν πιο ήσυχα, πιο γαλήνια και καθαρά, ενώ περιέργως παραμένουν φωτεινά. Το βράδυ, το περπάτημα σε χιονισμένο τοπίο, μοιάζει σαν βόλτα σε φωτεινό ονειροδρόμιο. Το «λευκό» απορροφά και το παραμικρό ίχνος φωτός τόσο από τον νυχτερινό ουρανό, όσο και από οποιαδήποτε άλλη φωτεινή πηγή και φωσφορίζει κάνοντας τις ανθρώπινες ανάσες και τις βόλτες πιο καθαρές και πιο γεμάτες.

Σε μια τέτοια νυχτερινή μου βόλτα συνάντησα εντελώς τυχαία τον χιονάνθρωπο με το μπλε κασκώλ, το καφέ κασκέτο και τα μάτια από καρύδια. Κοντοστάθηκα και τον παρατήρησα. Ακούμπησα την καροτένια μύτη του και τον ρώτησα πώς τον λένε. Απάντηση σαφώς και δεν πήρα, μα κοίταξα προς την μεριά που κοιτούσε.

Αγνάντευε ένα φωτισμένο, από πλαστικό τζάμι, παράθυρο. Μέσα παρατήρησα ένα μικρό κορίτσι. Είχε δυο καφέ κοτσιδάκια-πλεξούδες, δεμένα με δυο μπλε κορδέλες. Κοιτούσε τον χιονάνθρωπο με λατρεία όπως και ο χιονάνθρωπος επίσης. Το βλέμμα της είχε χαθεί στην ιστορία που η φαντασία της είχε προφανώς δρομολογήσει. Η παρουσία μου αόρατη τόσο για την μικρή όσο βεβαίως και για το χιονάτο δημιούργημα της. Προφανώς λόγω της νύχτας δεν είμαι ορατός, σκέφτηκα. Ίσως να μην είμαι και τόσο σημαντικός στην ιστορία, ξανασκέφτηκα χαμογελώντας χαλαρά. Αποχαιρέτησα, ανοίγοντας το στόμα μου και αφήνοντας δυο παγωμένες εκπνοές.

Συνέχισα την βραδινή μοναχική βόλτα μου στο νησί της Λέσβου. Οι σκηνές στον καταυλισμό κάτασπρες, ομοιόμορφα ήσυχες, γαλήνιες και καθαρές. Απομακρύνθηκα περπατώντας, ενώ παράλληλα το φωτισμένο παράθυρο της στρατιωτικής σκηνής με το μικρό κορίτσι από την Συρία φώτιζε το χιονισμένο μονοπάτι και μου έδειχνε τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι μου.

– Τι περίεργο σκέφτηκα, τον δρόμο της επιστροφής να μου τον φωτίζει η αγάπη αυτού του μικρού κοριτσιού;
– Πόσο θα θελα να άκουγα την ιστορία της αγάπης της στον χιονάνθρωπο;

Κατηφόρισα. Γλίστρησα και έπεσα με την πλάτη στο χιονισμένο έδαφος. Παρέμεινα ακίνητος χωρίς να έχω χτυπήσει. Κοίταξα τον νυχτερινό ουρανό. Και κατάλαβα.

-…ότι το μικρό κορίτσι από την Συρία, γνώριζε ότι ακόμη και να λιώσει ο χιονάνθρωπος της, η αγάπη της για αυτόν θα παραμείνει για πάντα ήσυχη, γαλήνια και καθαρή.

Νιφάδες άρχισαν να πέφτουν μέσα στα μάτια μου. Δεν τα έκλεισα. Σκέφτηκα ότι όλοι μας τέτοιες νιφάδες είμαστε ήσυχες, γαλήνιες και καθαρές, σε ένα συνεχόμενο ταξίδι ζωής, γεμάτο περιπέτεια. Το μόνον που μας απομένει είναι να το εμπιστευτούμε και να το απολαύσουμε, όπως εκείνο το μικρό κορίτσι.