Η δικτατορία της ευτυχίας

Είχε μόλις βγει απ’ το κτίριο του Ο.Α.Ε.Δ.

Η κούραση της αναμονής προκειμένου να καταθέσει χαρτιά για εύρεση εργασίας, ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπο του και η διάθεσή του ανάλογη.

Περπατούσε μπροστά από τα μαγαζιά ενός εμπορικού κέντρου, όταν αντίκρισε χαρούμενα πρόσωπα να μπαινοβγαίνουν σε αυτά. Στις στάσεις των λεωφορείων, τα χαμόγελα των μοντέλων στις διαφημίσεις έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Και να’ ταν μόνο αυτό! Παρέες νεαρών κρατούσανε κινητά και ευθυμούσαν με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η έκπληξη που ένιωθε με βάση την διάθεσή του, ήταν μεγάλη.

Κάθισε σε μία καφετέρια για να πιει τον αγαπημένο εσπρέσο του.

Η σερβιτόρα που τον προσέγγισε ήταν εντυπωσιακή και το πρόσωπό της ακτινοβολούσε λάμψη.

Σύντομα μονολογούσε με απορία:

– Τι δυσάρεστα που νιώθω! Όλοι γύρω μου μοιάζουν ευτυχισμένοι. Και εγώ;

Ένας ηλικιωμένος που διάβαζε εφημερίδα, μέσα απ’ τα γυαλιά του τον παρατήρησε με προσοχή. Αντίκριζε ένα διαφορετικό κόσμο, ερμηνεύσιμο βάσει της εμπειρίας του. Δεν άργησε να του απευθυνθεί:

– Νεαρέ έχω ξαναδεί αυτή την έκφραση του προσώπου σου πολλές φορές στην ζωή μου. Να θυμάσαι. Όλοι είναι δυστυχισμένοι σε αυτή τη δικτατορία της ευτυχίας.